Ονειροκρίτης για… λίγους

ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΟ στο "play". Το πατάει, η κασέτα γυρνάει. Ακούγονται δύο φωνές. Προς χάριν καλύτερης ακρόασης, η και η . : "Εχεις μιλήσει καθόλου με τον … ;" : "Ναι, με πήρε τηλέφωνο το Σάββατο που ήμουν κάτω. Μου είπε, λοιπόν, ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τον άσο και είναι διατεθειμένοι να δώσουν χρήματα. Λοιπόν, εγώ του είπα, ό,τι μου είπες εσύ. Και γυρίζει και μου λέει, θα σου ζητήσω τότε κάποιες κάρτες. Λοιπόν, και μου ζητάει τα ονόματα που μου είχες δώσει εσύ να μην τα δείξω. Έτσι; Μου είπε ότι οι άνθρωποι στον "άσο" είναι διατεθειμένοι να δώσουν κάποια χρήματα. Έτσι; Εγώ του είπα αυτά τα πράγματα, μπήκα μέσα στο παιχνίδι, από τους έξι που μου είχες δώσει εσύ, παίζανε οι δυο. Οι άλλοι τέσσερις ήταν πάγκο".

Η ΚΑΣΕΤΑ συνεχίζει… : "Έβγαλα στον έναν. Ο οποίος έγινε μετά αλλαγή και μπήκαν δύο από αυτούς. Να σου πω και κάτι άλλο; Και μου είπαν ότι πλήρωναν οι άνθρωποι κάποια χρήματα, χωρίς να μου προσδιορίσει ποσό και μου είπε ότι έχε υπ' όψη σου ότι στο "Χ" δεν παίρνεις τίποτα". : "Αδελφέ, εγώ απέναντί σου αγόρι μου θέλω να είμαι εντάξει, γι' αυτό επειδή τους είπα να μη στείλουν πουθενά τίποτα, θα φροντίσω με τους ανθρώπους να πιούμε έναν καφέ γιατί είναι καλοί άνθρωποι".

ΒΑΡΕΤΟ… Το χέρι αλλάζει κασέτα. Πατάει πάλι το "play". : "Είδα όνειρο ότι μας πηγαίνανε στον Κορυδαλλό και την ώρα που πηγαίναμε να μπούμε μέσα ήλθε ένας με στολή ντυμένος και σ' αγκάλιασε από το λαιμό και σε κράταγε και μου λέει και μένα, που ερχόμουνα κοντά "άσ' το μη φοβάσαι, μη στενοχωριέσαι τίποτα, εγώ είμαι εδώ", με στολή και μου λέει η μάνα μου τώρα είναι άγιος".

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ στο ελληνικό ποδόσφαιρο τελικά βγαίνουν αληθινά. Πριν τρία χρόνια οι κασέτες αυτές έκαναν πάταγο. Πλέον έχουν συλλεκτική αξία. Να θυμάται κανείς το ρεσιτάλ των χαμένων ευκαιριών του ποδοσφαίρου της Βορείου Ελλάδας και των λίγων παραγόντων του. Κρίμα…