Επειγόντως οξυγόνο

Στις 25 Μαρτίου ο Άρης είχε γενέθλια, συμπληρώνοντας 92 χρόνια ιστορίας. Επέτειος ναι. Oχι, όμως, γιορτή. Δύσκολα κάποιος μπορεί να αναφερθεί σε εορταστικό κλίμα, ζυγίζοντας την πραγματικότητα. Το ποδόσφαιρο περνάει μια από τις πιο δύσκολες και… γκρίζες χρονιές της ιστορίας του. Δεν χωράνε γιορτές…

Την ίδια ώρα τα πάλαι ποτέ τμήματα-διαμάντια του Ερασιτέχνη, με πρωταγωνιστική παρουσία επί σειρά ετών, και επί την οποίας βασίστηκε η καθιέρωση του συλλόγου στην κορυφή της πυραμίδας του ελληνικού αθλητισμού- υπολειτουργούν ως κομπάρσοι, μακριά από επιτυχίες και διακρίσεις.

Αφορμές γιορτής έχει δημιουργήσει μόνο η μπασκετική ομάδα του συλλόγου. Χωρίς δεύτερη συζήτηση, μοιάζει να είναι η μοναδική αξιόπιστη αιχμή του… δόρατος του "θεού του πολέμου". Το μαρτυράει το αποψινό ραντεβού με την ιστορία. Ένα ακόμη από τα πολλά. Απέναντι στη σερβική Χέμοφαρμ, ο Άρης ζητάει πολλά περισσότερα από ένα εισιτήριο σε τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Διεκδικώντας τον 22ο τίτλο του, ζητάει πολλά περισσότερα από μια αναλώσιμη επιτυχία στο παρκέ. Διαφωνούμε κάθετα με τους… διανοούμενους και τους "υπεράνω", που ισοπεδώνοντας τα πάντα χαρακτηρίζουν έναν τίτλο, όπως αυτόν του ULEB Cup, άνευ σημασίας.

Οι τίτλοι είναι το οξυγόνο των φιλάθλων. Δίνουν αξιοπρέπεια και κύρος. Τους συσπειρώνουν. Τους κρατούν στη "ζωή", δημιουργώντας και γαλουχώντας παράλληλα καινούργιους. Κανένας σύλλογος δεν δικαιούται να… απαξιώνει τις επιτυχίες του. Πόσο μάλλον, ο 92χρονος Άρης που για να προχωρήσει δεν μπορεί να τρέφεται μόνο με αναμνήσεις. Χρειάζεται και οξυγόνο.