ΠΕΡΙ ελευθερίας πολύς λόγος έγινε στον Αρη, στην αρχή της εβδομάδας. Η αφορμή δόθηκε στη γιορτή των βετεράνων, εκεί όπου ο Λάμπρος Γράντας, μιλώντας εκ βαθέων και από καρδιάς, ζήτησε "λευτεριά" για τον πολύπαθη σύλλογο.

ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, οι συνδαιτυμόνες και η χρονική συγκυρία ευνόησαν ώστε να γίνει το ξέσπασμα. Από τη μια, βετεράνοι και παλιοί παράγοντες που νιώθουν -σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα- ότι μπήκαν στην άκρη, δεχόμενοι κατά καιρούς σκληρή κριτική, από τους νυν διοικούντες. Από την άλλη, η σκληρή πραγματικότητα της Β' εθνικής και η ανάγκη να βρει ο Άρης το δρόμο του. Είναι εύλογο να δημιουργείται ανάλογο κλίμα.

ΕΥΚΟΛΗ, όμως η συνθηματολογία. Ακόμη, πιο εύκολα τα λόγια μπροστά σ' ένα κοινό που "διψάει" να ακούσει ανάλογου περιεχόμενου πυροτεχνήματα. Γιατί περί πυροτεχνημάτων πρόκειται, που με την πρόσκαιρη λάμψη τους, φωτίζουν τις μεγάλες ανοιχτές πληγές του συλλόγου και την ύπαρξη τουλάχιστον δυο "στρατοπέδων". Η κατάσταση στον Άρη, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο πλέον μακροχρόνιος εμφύλιος στα χρονικά της Θεσσαλονίκης, ίσως και ολόκληρης της αθλητικής επικράτειας. Διαφωνεί κανείς γι' αυτό;

ΟΤΑΝ, όμως, σβήνει η παροδική λάμψη από τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα, γίνεται περισσότερο εμφανής η σημασία των πράξεων. Υπάρχει διέξοδος; Ναι, αρκεί να υπάρχει θέληση και όχι συνθηματολογίες. Ο Γράντας, σύμφωνα με την πλειοψηφία των "φωνών" που ακούγονται τελευταία ολοένα και πιο συχνά, θεωρείται ως ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να σηκώσει το βάρος της συνολικής αναγέννησης του ποδοσφαιρικού Άρη, με βάση -όπως υπερθεματίζουν- την οικονομική του εμβέλεια και την επιθυμία να αποκαταστήσει την υστεροφημία του.

ΜΕ ΑΥΤΟ ως δεδομένο και την παράλληλη συγκυρία της Λέσχης Φίλων του Άρη, οι φίλοι της ομάδας, αυτοί που πραγματικά θέλουν τη λευτεριά της μπορούν με πράξεις να φέρουν την ανατροπή και την απελευθέρωση. Είναι τόσο απλό, αλλά και συνάμα τόσο δύσκολο. Γιατί, για να γίνει, δεν αρκούν κάποια λόγια σε μια βραδιά νοσταλγίας, αλλά έργα και δράση. Αυτά που λείπουν χρόνια τώρα από το Χαριλάου.