Εφημερίδα "Μακεδονία"
Στα όρια του μεταφυσικού
Ο Έλληνας ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τα ατομικά αθλήματα. Στην κόντρα ένας εναντίον ενός, δηλαδή. Είμαστε πιο πολύ του ομαδικού, του "πολλοί εναντίον πολλών", δηλαδή. Ίσως να είναι τέτοια η ψυχοσύνθεσή μας, να θέλουμε πάντα να υπάρχει κάποιος άλλος δίπλα μας, ποιος ξέρει; Απ' αυτή την άποψη, δεν είναι καθόλου περίεργο που το τένις, δεν είναι ευρέως αγαπητό. Ανέκαθεν υπήρχαν οι φανατικοί του, που περίμεναν τα γκραν σλαμ για να το απολαύσουν στην τηλεόραση, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα άθλημα για λίγους (όχι για λόγους κόστους, γιατί είναι τόσο ακριβό, όσο το ποδόσφαιρο 5x5), έστω κι αν αυτοί οι λίγοι, σιγά σιγά γίνονται.. περισσότεροι. Μπορεί να μην του… φαίνεται, αλλά είναι αρκετά συναρπαστικό, είτε είσαι στην κερκίδα, είτε στο κορτ. Συναρπαστικό είναι και το Αυστραλιανό open. Aν δεν υπήρχε αυτός ο Κύπριος, στην Ελλάδα λίγοι θα είχαν πάρει μυρουδιά ότι κάτι γίνεται στη Μελβούρνη.
Ό,τι κατάφερε μέχρι τώρα ο Παγδατής, αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού. Το τένις (και ειδικά στα τουρνουά, που παίζονται στα πέντε σετ), ο χειρότερος κερδίζει μόνο όταν τραυματιστεί κι αποχωρήσει ο αντίπαλός του και δεν είναι ποδόσφαιρο στο οποίο ο τραγικός μπορεί να κερδίσει τον καλύτερο, αν κρεμαστεί απ' τα δοκάρια και δεν μπαίνει η μπάλα μέσα. Μετά τον Αμερικάνο Γκίμελστομπ και τον Γερμανό Γκρεμελμάγιερ, που θεωρητικά ήταν κοντά στα κυβικά του, ο Κύπριος πέταξε έξω από το τουρνουά, ονόματα, που λογικά θα τον κέρδιζαν με 3-0. Τον Τσέχο Στεπάνεκ (Νο 20 στον κόσμο), που θεωρητικά ήταν καλύτερός του, τον Αμερικάνο Ρόντικ (Νο 3 στον κόσμο), με το φονικότερο σερβίς στον κόσμο, τον Κροάτη (Νο 8 στον κόσμο) Λιούμπισιτς και χθες τον Αργεντινό (Νο4 στον κόσμο) Ναλμπαντιάν κι ας βρέθηκε άπειρες φορές με την πλάτη στον τοίχο.
Αν δεν είχαν προηγηθεί όλα αυτά και του έλεγαν να μπει και να παίξει έναν τελικό με τον Φέντερερ, κανονικά θα έπρεπε να μην πάει καν στο γήπεδο. Τώρα, ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει…
