Oταν το όραμα υλοποιείται

Πολλά έγιναν την εβδομάδα που μας πέρασε και ελάχιστα από αυτά ήταν ευχάριστα. Οι κόντρες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, οι κινήσεις ομάδων που έχουν αναλάβει ρόλο "σωτήρα", τα επεισόδια ακόμη και έξω από τα γήπεδα, πριν από ένα ντέρμπι, αναμφίβολα αποτελούν αντικείμενα σχολιασμού, όμως -κακά τα ψέματα- τόνοι μελανιού έχουν χυθεί και δεν νιώθω ότι μπορώ να προσθέσω κάτι περισσότερο, πέρα από τις απόψεις που επανειλημμένα έχω διατυπώσει.

ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ, λοιπόν, είναι να ασχοληθώ με κάτι πιο ευχάριστο και να με συγχωρείτε, που θα ευλογήσω τα γένια μου ως άνθρωπος του χάντμπολ. Χθες στη Μίκρα βρέθηκα σε ένα κατάμεστο γυμναστήριο, όπου περισσότεροι από χίλιοι φίλαθλοι υποστήριξαν με πάθος, αλλά σε κόσμια πάντα πλαίσια, την Εθνική ομάδα στο κρίσιμο παιχνίδι που έδινε κόντρα στην Ολλανδία. Θυμήθηκα τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Τυνησίας, όπου αυτή η ομάδα, με παίκτες άγνωστους μέχρι πρότινος στο ευρύ κοινό, έκανε την υπέρβασή της και πλασαριζόταν στην εξάδα των κορυφαίων ομάδων του πλανήτη.

ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ της Μίκρας αποδείχθηκε μικρό για την Εθνική χάντμπολ και το γεγονός με συγκίνησε, διότι αντικατοπτρίζεται μια προσπάθεια ετών, που έχει κάνει η ομοσπονδία, προκειμένου το άθλημα να αποκτήσει δυναμική και νέους -υγιώς σκεπτόμενους- φιλάθλους.

ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ, όμως και από κάτι άλλο. Αναφέρομαι στην πρωτοβουλία που πήρε η Ένωση Σωματείων Θεσσαλονίκης, η οποία το Σαββατοκύριακο διοργάνωσε το πρώτο τουρνουά στη μνήμη του Θανάση Σιούλη, που έφυγε από κοντά μας πριν από λίγα χρόνια. Ο Θανάσης ήταν ο άνθρωπος που με έμπασε στον κόσμο του χάντμπολ. Χάρη στις επίμονες προτροπές του ασχολήθηκα με τα της ομοσπονδίας.

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΣ ο ίδιος, υπήρξε από τους πρωτεργάτες για την άνοδο του αθλήματος, τόσο στη Θεσσαλονίκη με όσα έκανε για τον Τρίτωνα, τον ΠΑΟΚ και την Ένωση, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα με τις θέσεις που είχε στη διοίκηση της Ομοσπονδίας. Η παρακαταθήκη, που μας άφησε ο Θανάσης Σιούλης, έχει μεγάλη σημασία. Ευθύνη όλων μας είναι να συνεχίσουμε την υλοποίηση των οραμάτων του και να τον κάνουμε να χαμογελάει εκεί ψηλά, από όπου μας παρακολουθεί.