Τέτοια βράδια αξίζουν πολλά

Πόσο καιρό είχαμε τη χαρά, ν' απολαύσουμε ποδόσφαιρο, όμορφα γκολ, μια μεγάλη νίκη, όπως έγινε με την επιβλητική επικράτηση του Ηρακλή με την ΑΕΚ; Πόσο καιρό είχαμε να χαρούμε παιχνίδι; Όσο κι αν προσπαθήσαμε να θυμηθούμε κάτι ενδιαφέρον, το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό…

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ του Σάββα Κωφίδη, των "παιδιών" του, της ομάδας που έφτιαξε με τόσο μεράκι, κόπο, υπό αντίξοες διοικητικές συνθήκες, αλλά πάνω σε καθαρά ποδοσφαιρικές αρχές και θεμέλια, κατάφερε να μας θυμίσει, επιτέλους, πώς είναι το καλό ποδόσφαιρο. Μας έδειξε ότι υπάρχουν και βραδιές που αξίζει να τις… θυσιάσεις για την μπάλα.

ΟΙ ΦΙΛΑΘΛΟΙ του Ηρακλή μπορούν να περπατούν με ψηλά το κεφάλι, βάσει της αγωνιστικής εικόνας που έδειξε η ομάδα. Ήταν, άλλωστε, από τις ελάχιστες φορές που πήγαν μαζικά στο γήπεδο, στήριξαν την ομάδα και έφυγαν… υπερήφανοι και με τους τρεις βαθμούς της νίκης. Συνήθως, στο παρελθόν, το έργο είχε αρνητική κατάληξη.

ΟΥΔΕΙΣ έχει το δικαίωμα, αυτήν τη στιγμή, να οικειοποιηθεί το ποδοσφαιρικό "χρυσάφι" που επέδειξε ο Ηρακλής. Ουδείς άλλος, πλην του Κωφίδη, του τεχνικού τιμ και των παικτών. Αυτοί έχουν το δικαίωμα ν' απολαύσουν την επιτυχία τους και να συνεχίσουν να στέλνουν το μήνυμα, αυτό που στέλνουν από το ξεκίνημα της φετινής περιπέτειας.

ΘΑ ΕΙΝΑΙ έγκλημα αν χαθεί (και) αυτή φουρνιά των "κυανόλευκων", αν απολεσθεί τόσο ταλέντο. Κυρίως, θα ήταν αυτοκαταστροφικό να εκλείψουν όλοι εκείνοι οι λόγοι και οι αφορμές που αναζητούμε όλοι μας, προκειμένου να συνεχίσουμε να αγαπάμε το ποδόσφαιρο… Όπως παλιά.