Μονά - ζυγά χαμένος

Κανείς δεν έχει πει ότι ο ΠΑΟΚ έχει αυτή τη στιγμή την πολύ μεγάλη ομάδα. Αλλωστε, ο στόχος φέτος δεν ήταν αυτός. Το ότι οι ομάδες δεν χτίζονται από τη μια μέρα στην άλλη, είναι κοινότοπο, αλλά τελικά σε κάποιους δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό. Αν απομονώσει κανείς το διοικητικό κομμάτι (ακόμη και ο ίδιος ο Γούμενος θα πρέπει να έχει καταλάβει ότι δεν μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του αυτό το καράβι…), αυτό που υφίστανται σήμερα ένας προπονητής και οι παίκτες τους οποίους καλείται να κουμαντάρει, είναι τεράστια ΑΔΙΚΙΑ. Η κίνηση του Σαλπιγγίδη στο παιχνίδι με την Ξάνθη, αλλά και οι δηλώσεις των συμπαικτών του τον τελευταίο καιρό (αν προσπαθήσει κανείς να τις ερμηνεύσει…), αυτήν την αδικία θέλουν να καταδείξουν.

Ο ΠΑΟΚ είναι η μόνη ομάδα στην Ελλάδα (μπορεί και στον κόσμο), που όταν χάνει στήνονται όλοι στον τοίχο (ακόμη κι όταν χάνει με μαγικούς τρόπους, όπως στο Περιστέρι) κι όταν κερδίζει, δεν μπορεί να το χαρεί. Και καλά στις ήττες, αν και ακόμη σ' αυτές, μια ομάδα χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση. Γιατί ακόμη κι όταν αυτή η Μπαρτσελόνα (πολλοί θέλουν ο ΠΑΟΚ να της μοιάσει), πριν από τρία χρόνια πήγαινε από ήττα σε ήττα και κινδύνευε να μείνει κι εκτός ΟΥΕΦΑ, οι οπαδοί της γέμιζαν το "Καμπ Νου" κι αντί να βρίζουν και να καταριούνται για τη βέβαιη ήττα, κουνούσαν απλώς άσπρα μαντηλάκια. Ναι, να γίνει ο ΠΑΟΚ, Μπαρτσελόνα. Αλλά να γίνει σε όλα κι ας αρχίσει από τα βασικά.

Στον ΠΑΟΚ, ακόμη και στις νίκες, δεν βλέπεις χαμόγελα, μόνο ανακούφιση. Οι παίκτες και ο προπονητής γλιτώνουν για μία εβδομάδα το χοντρό ξεφωνητό. Όποιος άνοιγε από το βράδυ της Κυριακής, αλλά και χθες το πρωί το ραδιόφωνό του, καταλάβαινε ότι δεν το γλιτώνουν τελείως. Γιατί όταν κερδίζει ο ΠΑΟΚ, ενοχλεί το γεγονός ότι "δεν παίζει μπάλα η ομάδα". Μονά - ζυγά, χαμένος. Λες και παίζει καμιά άλλη ομάδα μπάλα και δεν το ξέρουμε. Εν πάση περιπτώσει, υπό αυτές τις συνθήκες, ομάδα δεν γίνεται. Και θα το επαναλάβουμε για χιλιοστή εκατοστή τριακοστή όγδοη φορά. Κάποια στιγμή ο Γούμενος θα φύγει. Το θέμα είναι όταν θα φύγει, ο ΠΑΟΚ να έχει ομάδα και να μην πρέπει να αρχίσει πάλι από την αρχή. Όπως κάνει κάθε φορά, που φεύγει κάποιος.

Γ.Κ.