Άποψη

του Άκη Φωτόπουλου

Μάθαμε ν' ακολουθούμε τα χειρότερα πρότυπα

Οι κουτσομπολίστικες εκπομπές στα πάνω τους. Το τηλεοπτικό κοινό δείχνει να τις επιβραβεύει. Ξέρετε γιατί; Απλούστατα γιατί το θέαμα που βγαίνει καταρρακώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, προσφέροντας ως τηλεοπτικό θέαμα την κάθε είδους χυδαιότητα, τον πόνο, το δάκρυ.

Πρόκειται για ένα νέο τηλεοπτικό φρούτο που ξεφύτρωσε στον πολύμορφο μπαχτσέ της τηλεόρασης. Οι εκπομπές τύπου "Κους-κους" φωνάζουν από μακριά το είδος τους. Παζάρι όπου όλα μπορείς να τα βρεις, πραμάτεια κάθε είδους. Το ιδανικό συμπλήρωμα της trash tv. To συγκεκριμένο είδος εκπομπών επιβάλλει τους όρους του στην εικόνα και το λόγο με τους περίεργους και έχοντες το δικό τους κώδικα επικοινωνίας συμμετέχοντες.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιου είδους εκπομπές βρίσκονται στο στόχαστρο της κριτικής. Ωστόσο με το "Κους-κους" αλλά και το "Από καρδιάς" του Ανδρέα Μικρούτσικου το κακό έχει παραγίνει. Δεν έχει ο κόσμος εξευτελιστεί τελείως, όπως θέλουν να μας τον παρουσιάζουν. Ο κόσμος έχει και καλές πλευρές. Αυτές τις καλές πλευρές κανείς δεν θέλει να τις δείχνει, γιατί οι καλές στιγμές δεν πουλάνε. Αυτό που πουλάει είναι εκείνο που εξάπτει τη φαντασία του ανθρώπου και καλλιεργεί τα κατώτερα ένστικτά του.

Πολλοί άνθρωποι έχουν τη τάση να παρακολουθούν από την κλειδαρότρυπα. Ο Χίτσκοκ έλεγε ότι αν δούμε μια γυναίκα στο απέναντι παράθυρο να γδύνεται, είναι σχεδόν αδύνατο να μην παρακολουθήσουμε τη συνέχεια. Ωστόσο το ερώτημα που τίθεται στην περίπτωση τέτοιων εκπομπών είναι τι τελικά εξυπηρετεί η τηλεόραση: να καλλιεργεί τα θετικά ή τα αρνητικά χαρακτηριστικά του τηλεθεατή; Πιστεύω ότι τέτοιου είδους εκπομπές εξυπηρετούν τις πιο χαμηλές πλευρές του κοινού, τις οποίες είναι πολύ εύκολο -όπως αποδεικνύεται- να αναμοχλεύσεις, απλά και μόνο για να έχεις τηλεθέαση.

Σε κάθε χώρα ανέκαθεν υπήρχε μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης που ακολουθούσε φτηνά πράγματα. Στην Ελλάδα κατά καιρούς βλέπουμε διάφορα "τηλεσκουπίδια", τα οποία φυσικά και δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους. Εκτός βέβαια από το να γεμίζουν με πολλά χρήματα τις τσέπες αυτών που τα προώθησαν.

Άλλωστε από τους υποστηρικτές αυτών των εκπομπών δεν έχω ακούσει κανένα άλλο επιχείρημα εκτός του ότι αυτό το πράγμα "πουλάει". Ωστόσο το μοναδικό κριτήριο της σύγχρονης κοινωνίας για το αν κάτι είναι θετικό ή αρνητικό είναι κατά πόσο αυτό πουλάει; Δεν υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν είναι για πούλημα;