Ο πατέρας μου έλεγε: ένα πράμα να προσέξεις, παιδί μου. Να μην είσαι λαός. Γιατί αν μείνεις λαός, θα σε πηδάνε όλοι και δεν θα μπορείς να λες κουβέντα.

Κι η μάνα μου: στο δημόσιο να πας. Να σε πληρώνει η Ψωροκώσταινα. Να 'χεις το κεφάλι σου ήσυχο, βρέξει χιονίσει.

Με τέτοια προπαγάνδα πώς δεν έγινα ταμίας στο Παρακαταθηκών και Δανείων είναι ένα θαύμα - και τώρα που έρχεται κανένας γνωστός και ρωτάει μήπως ξέρουμε κανέναν υπουργό για να διοριστεί ο γιος τους, προσθέτει: μόνο στο δημόσιο. Για να πει μετά: ε, θα τεμπελιάζει όλη μέρα, θα γυρνάει το μεσημέρι σπίτι ξεκούραστος, οπότε θα κάνει και τον ηλεκτρολόγο το απόγεμα για να κονομάει διπλά.

- Ξέρει ηλεκτρολόγος;

- Όχι, θα του μάθω εγώ…

-Είσαι ηλεκτρολόγος;

- Όχι…

Αυτή είναι η φιλοσοφία - όλες οι οικογένειες έχουν κάποιον (για ασφάλεια) στο δημόσιο. Και το γκάλοπ που λέει πως το 72% των Ελλήνων είναι κατά της μονιμότητας είναι έωλο.

(Εννοούν πως είναι υπέρ της μόνιμης προσωρινότητας).

Μας δουλεύουν. Ξέρουν πως και άρση μονιμότητας να γίνει, η μονιμότητα πάντα θα υπάρχει: θα τους προσλαμβάνουν ως αορίστου χρόνου κι όποιος πάει να απολύσει κάποιον θα ξεσηκώνονται εβδομήντα δύο σωματεία στο πόδι, δέκα κανάλια, και η αντιπολίτευση θα καταθέτει πέντε επερωτήσεις - άσε που η κυβέρνηση μας δουλεύει κι αυτή διπλά: διότι πώς μονιμοποιείς τόσα άτομα στην ΕΡΤ και την άλλη μέρα βγαίνεις και μιλάς για άρση μονιμότητας;

Κι ύστερα, εδώ που τα λέμε, μη θεωρηθεί πως στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι καλύτερα και ότι κάθε υπάλληλος αλλάζει, απ' την πολλή δουλειά, πέντε κασκορσέ τη μέρα. Κι εκεί, συνήθως, τα ίδια είναι: η αναξιοκρατία, το παραμύθι, το γλείψιμο, η παραφροσύνη, η ανικανότητα είναι ο κανόνας - αλλιώς πώς κλείνουν κάθε μέρα τόσες επιχειρήσεις;

Απλώς το δημόσιο όλοι το φθονούν. Κι όχι πως δεν έχει στα σπλάχνα του πολλή καρέτα καρέτα, αλλά κι εκεί υπάρχουν μια χαρά υπηρεσίες - θέλω να πω ότι το πράγμα δεν είναι μηχανιστικό, διότι, όπως λένε, κάθε στρατόπεδο είναι θέμα διοικητού. Είτε δημόσια υπηρεσία είτε ιδιωτική επιχείρηση - όλα οι άνθρωποι τα κάνουν. Έναν μαλάκα, όπου και να τον βάλεις, μαλάκας θα είναι. Δεν θα γίνει ξαφνικά Βέγγος, ή ιδιοφυής, επειδή πήγε σε ιδιωτικό κατάστημα.

Δεν αλλάζει ο άνθρωπος - ή, όπως έλεγε πάλι ο πατέρας μου:

- Είδες γέρο τρελό; Και νέος τρελός ήτανε.

Βέβαια επηρεάζουν και οι κοινωνικές συνθήκες και ισχύουν κάπως οι μαρξιστικές παπαριές - αλλά αν ο άνθρωπος είναι ζντουπ, τότε δεν υπάρχει ελπίδα, ακόμα και στο εργοστάσιο της Πόρσε να τον βάλεις και με διευθυντή τον Μακιαβέλι.

Απ' την άλλη, το δημόσιο έχει κάποια λεγόμενη ασφάλεια, αλλά για τους δραστήριους και τολμηρούς ανθρώπους είναι τάφος. Οπότε ανταλλάσσουν μιαν ελάχιστη κατοχύρωση με τις άπειρες δυνατότητες του ιδιωτικού τομέα - αλλά τι να κάνεις: πάντα κάποιοι, είτε από γούστο είτε (και κυρίως) από ανάγκη θα διαλέγουν τον γκισέ από την Αϊσέ.