"Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ"

ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

Το παιχνίδι της αγάπης

Ευαίσθητη, εξομολογητική, άμεση, η Χάρις Αλεξίου καταθέτει τη δική της μουσική πρόταση "παίζοντας" έντεχνα με ήχους, στίχους κι ερμηνεία

Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοφιλής ερμηνεύτρια παρουσιάζεται ως στιχουργός και συνθέτης. Προϋπήρξε η "Οδός Νεφέλης", τότε που γνωρίσαμε και το άλλο πρόσωπό της, το οποίο ήρθε να συνθέσει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα γι' αυτήν.

Είχε προηγηθεί βέβαια και η στροφή από το λαϊκό και έντεχνο σε άλλου ύφους τραγούδια, που βασίζονταν περισσότερο σε ηλεκτρονικά όργανα. Αν επιχειρούσαμε να δώσουμε ένα χαρακτηρισμό στη νέα της δουλειά θα διακρίναμε πρώτα απ' όλα την τάση για εξ' ολοκλήρου προσωπική έκφραση, αφού τα περισσότερα τραγούδια είναι δικά της, μέσα σε πιο επαγγελματικά πλαίσια σε σχέση με την πρώτη απόπειρα προσωπικής έκφρασης, την "Οδό Νεφέλης".

Χαρακτηριστικό επίσης είναι και το γεγονός ότι ανάμεσα στα τραγούδια περιέχονται και τρία τουλάχιστον λαϊκά, που πολύ καιρό είχαμε ν' ακούσουμε από τη συγκεκριμένη ερμηνεύτρια, ενώ και τα υπόλοιπα είναι λιτά, κοντά σ' αυτό που λέμε μπαλάντες.

"Το παιχνίδι της αγάπης", λοιπόν, έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα της ερμηνεύτριας και τραγουδοποιού, πρώτα πρώτα μ' ένα υλικό αρκετά ενδιαφέρον. Στην πλειονότητά τους τα τραγούδια είναι ενδιαφέροντα. Αν τα προσεγγίσει κανείς ως ενιαίο αποτέλεσμα αντιλαμβάνεται πως επιτυγχάνουν το στόχο τους, να περάσουν μηνύματα και κυρίως συγκινήσεις στο κοινό, αφού έχουν έντονα βιωματικό χαρακτήρα. Επιπλέον λείπει κι ένα στοιχείο υπερβολής στην ερμηνεία, που χαρακτήριζε την ερμηνεύτρια ιδιαίτερα στο "Δι' ευχών" και στο "Εϊ…".

Οι συνθέσεις είναι απλές, λιτές, έχουν βέβαια ενδιαφέροντα θέματα, αλλά θυμίζουν και κάτι από τις παλαιότερες δουλειές της Αλεξίου. Εκεί που ο δίσκος υπερέχει είναι ο συνδυασμός μελωδίας και στίχου. Το γεγονός, δηλαδή, ότι τα τραγούδια έχουν από μόνα τους μια εξαιρετική αμεσότητα. Σ' αυτό βέβαια συμβάλλει και η ερμηνεύτρια. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το ατού του δίσκου. Προσεγμένα, απλά τραγούδια, υλικό που έχει να πει κάτι, το οποίο όμως εξωραΐζεται από μια ερμηνεία της κλάσης της Αλεξίου που, έχοντας το ταλέντο της φωνής και την εμπειρία των χρόνων, ξέρει να μεταφέρει συναισθήματα, να δημιουργεί εικόνες, άλλες φορές να γίνεται εξομολογητική κι εσωστρεφής κι άλλοτε να μας "ανεβάζει" με τα λαϊκά της.

Πολύ προσεγμένη και η παραγωγή του δίσκου, που ηχογραφήθηκε στη Γαλλία. Την ενορχήστρωση έχει κάνει ο Χάρης Ανδρεάδης. Σημαντική φαίνεται να είναι και η συμμετοχή, τόσο του Χρήστου Νικολόπουλου στο "Ρεμπέτικο σκοπό", αλλά και του Γιάννη Σπάθα, που εμπλούτισε με τις συνθετικές ιδέες του το συνολικό αποτέλεσμα.

Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη παραγωγή η οποία δίνει σημασία στη λεπτομέρεια, τόσο από πλευράς υλικού και ποιότητας ήχου, όσο και αισθητικού αποτελέσματος.

Μάγδα Δημάκη