Στη κοινωνία του τηλεθεάματος και ακροάματος

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ Γράφει ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΔΕΡΓΙΑΔΕΣ

Το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων πολιτών θεωρεί ότι οι παρακολουθήσεις ποτέ δεν σταμάτησαν. Γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Και γεννάται ζήτημα με αυτή τη "λογική" αλλά και με την άνευ όρων παραδοχή αυτού του γεγονότος. Από μόνη της αυτή η παραδοχή οδηγεί σε οδυνηρά συμπεράσματα για το επίπεδο του "πολιτικού μας πολιτισμού", όπως αρέσκονται να ονομάζουν το διακομματικό καθωσπρεπισμό στον πολιτικό βίο οι "επαγγελματίες" της δημοκρατίας. Γιατί αυτή η εκχώρηση; Γιατί αυτή η κυνική και στην ουσία εξ αποστάσεως αντιμετώπιση της κατάργησης ενός θεμελιώδους κοινωνικού δικαιώματος, αυτού που κατοχυρώνει το αδιάβλητο και το απόρρητο των επικοινωνιών; Μήπως είμαστε βιτσιόζοι επιδειξίες; Μήπως μας αρέσει να βλέπουμε τα άπλυτά μας κρεμασμένα στις ρούγες και τα σοκάκια; Τι συμβαίνει σ' αυτή τη χώρα, που όλα μας φαίνονται φυσικά και την ίδια ώρα όλα μας ξινίζουν και μας βρομάνε;

Όλοι, βέβαια, δηλώνουν κατά των υποκλοπών και των υποκλοπέων. Όπως όλοι δηλώνουν κατά των ρουσφετολογικών αποφάσεων, κατά των τροχαίων παραβάσεων, των πολεοδομικών υπερβάσεων, των ρατσιστικών διακρίσεων, των φοροκλεπτικών εισπράξεων και γενικώς κατά των σφαλιαροεισπράξεων και πολέμιοι των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, βεβαίως βεβαίως…

Αν δούμε, βέβαια, την αντιστοιχία λόγων και πράξης στη χώρα αυτή, δυστυχώς η πραγματικότητα άλλα λέει και κυρίως άλλα δείχνει. Ποιος δεν ψάχνει ένα "παράθυρο", για να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη; Είναι τυχαίο ότι η χώρα μας κρατάει τα σκήπτρα στην Ε.Ε. σε ό,τι αφορά την αδιαφάνεια και τη διαφθορά; Θα τη γλίτωναν οι τηλεπικοινωνίες;

Προς τι λοιπόν αυτή η ανακολουθία; Αυτό το εμπρός πίσω, αυτή η ασυνέχεια κι αυτή η λογική ασυνέπεια; Μας κάνει εντύπωση το γεγονός των παράνομων παρακολουθήσεων; Όχι βέβαια, όταν μάλιστα παρακολουθείται ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Γιατί να διαμαρτυρηθεί η "κουτσή Μαρία" η "σάρα και η μάρα" ή κατ' άλλους ο λαουτζίκος, όπως βλέπουν δηλαδή οι πάνω τους κάτω, όταν δεν εξισώνεται με τον ίδιο τον πρωθυπουργό; Διότι αυτό περνάει στον κόσμο, στο ανώνυμο πλήθος, όσο αυτή η υπόθεση παραμένει στο σκοτάδι.

Ο πολίτης αυτού του κράτους, όπου το παρακράτος των διαφόρων παρακυκλωμάτων, με την ανοχή των πολιτικών κομμάτων και θεσμών, τον έχει καταστήσει πολίτη δεύτερης κατηγορίας, κουτσό και ανήμπορο μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα, σκέπτεται: αν μπορούν να παρακολουθούν τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ποιος είμαι εγώ που θα γλιτώσω από το "μεγάλο αδελφό";

Παράλληλα, μέσα στην ανωνυμία του νιώθει ασφαλής. Δεν ταυτίζεται ούτε με τον "κακό" αριστεριστή ή αναρχικό ούτε με τον αλλοδαπό Άραβα ή Πακιστανό, ο οποίος δυνητικά θα μπορούσε να είναι και ύποπτος για τρομοκρατία. Ούτε βέβαια με την ηγεσία των σωμάτων ασφαλείας, τα οποία θεωρεί -και δικαίως- εντελώς ενταγμένα σε ένα σαθρό πολιτειακό σύστημα, όπου σύνταγμα, νόμοι και δικαιοσύνη ερμηνεύονται και λειτουργούν σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις διαπλοκές της εκάστοτε εξουσίας.

Υπάρχει λύση, υπάρχει χρώμα μέσα σ' αυτή την αβάσταχτη ελαφρότητα του μαύρου και του άσπρου; Το γκρίζο δεν είναι η απάντηση, ούτε ήταν ποτέ. Το φως είναι η απάντηση και όχι οι φωτοσκιάσεις της επικοινωνιακής διαχείρισης μέσω της τηλοψίας και των πολιτικών ακροβατισμών. Στο φως, όλα στο φως τώρα!