Πραγματικά… πολύπλοκο

Γυναίκες ανικανοποίητες, ενοχικές, γυναίκες που αισθάνονται ότι κάπου ανάμεσα στο όραμα της ισότιμης συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την πραγματικότητα έχασαν το δρόμο και τον εαυτό τους. Κάπου ανάμεσα στα δρομολόγια για το σπίτι ή τη δουλειά και τούμπαλιν τις περιμένουν τα ψώνια στο σουπερμάρκετ, τα παιδιά για διάβασμα και εξωσχολικές δραστηριότητες, το μαγείρεμα, η φασίνα… Για να μην ξεχνάνε την ίσως ματαιόδοξη φύση τους, σημειώνουν στο φάιλοφαξ ραντεβού-ρεκτιφιέ, που θα τονώσουν τη φθίνουσα ενέργεια και το ηθικό που έχει γίνει ένα με το χαλικάκι στο τακούνι τους.

Οι γυναίκες αυτές είναι -είμαστε, για να 'μαστε ειλικρινείς- το τάργκετ γκρουπ μιας νέας γενιάς περιοδικών και προϊόντων, που υπόσχονται για άλλη μια φορά να βοηθήσουν στην επίλυση υπαρξιακών, εμφανισιακών, οικοκυρικών, διατροφικών και άλλων σύγχρονων "γυναικείων" προβλημάτων.

Ως εδώ, όλα μοιάζουν καλά. Αλλά…

Ίδια, χωρίς το κοπανέλι

Η ύλη στα νέα εγχειρίδια χρήζει κοινωνιολογικής μελέτης. Στην ουσία δεν είναι παρά αναπαραγωγή αντίστοιχης γυναικείων περιοδικών παρελθόντων ετών, χωρίς τα πατρόν και τα σχέδια κεντήματος. Προφανώς η επιλογή δεν είναι τυχαία. Μάλλον προηγήθηκαν έρευνες αγοράς, που κατέγραψαν τη γυναικεία κούραση, την άγνοια για άλλοτε αυτονόητες γνώσεις, όπως πώς μπορεί να βγει ο λεκές οικολογικά, πώς μπορεί να τακτοποιηθεί ευκολότερα η ντουλάπα.

Xρήσιμες συμβουλές, λοιπόν, περί οικιακής καθαριότητας, ένδυσης, οικονομίας, δοσμένες από τα ίδια πρόσωπα που προέβαλαν εαυτά, εν πολλοίς χωρίς κόστος, ως επαναστάτες της γιάπικης εξέλιξης. Μετά από ταχυδακτυλουργικά κλικ που υπαγόρευαν τι είναι ιν και τι άουτ, που απενοχοποιούσαν τον υπερκαταναλωτισμό, την εγωπάθεια και τις ατομιστικές συμπεριφορές, τα πρόσωπα αυτά μάλλον συνειδητοποίησαν πως η εποχή ενδείκνυται για στροφή σε πιο… "ήπιες μορφές ενέργειας".

Βολεμένα τότε σε νεοαποκτηθέντα αγαθά, εξαπέλυαν φετφάδες συμπεριφοράς που, όπως αποδείχθηκε, βόλεψαν κάθε "επαρχιώτη" με απωθημένα κοσμοπολιτισμού. Βολεμένα και σήμερα, εγκύπτουν χωρίς αυτοκριτική αλλά με χαμηλότερους τόνους, όπως υπαγορεύει το νέο στιλ, ως υπέρμαχοι της "απλότητας", της "ηρεμίας", της "ολιγάρκειας".

Όσο για τα προϊόντα, θυμηθείτε τη διαφήμιση βιταμινών που δίνει στοργικά στην εξουθενωμένη σύζυγο ο σύζυγος, με αποτέλεσμα εκείνη να είναι και πάλι… ντούρασελ.

Πρόθυμες λούζερ

Το χειρότερο είναι ότι γλυκά-γλυκά, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε, οι γυναίκες ετοιμαζόμαστε να ξαναχάψουμε το δόλωμα, να αφεθούμε, χωρίς να επανεξετάσουμε τα γιατί της παρφουμαρισμένης αποτυχίας, σε ένα κουκούλι που στο παρελθόν αποδείχθηκε καταστροφικό: Το κουκούλι της… κολοκοτρωνιτσιώτικης "τάξης και ηθικής", συσκευασμένο με εμετικά στην επανάληψη και ομοιομορφία μίνιμαλ και "ζεν" συστατικά.

Η αποτυχία μιας επανάστασης που έμεινε από καύσιμα δεν μπορεί να κρυφτεί σε ρητορικές σαπουνόφουσκες. Οι γυναίκες που επέλεξαν να αντιστοιχίσουν τα ιδανικά περί ισότητας των φύλων στη ζωή τους στη συντριπτική τους πλειοψηφία σήμερα ντύνουν την καθημερινότητά τους με εικονική πραγματικότητα, προκειμένου να την αντέξουν. Είτε αφήνονται στην απογοήτευση είτε θυμώνουν και επιλέγουν τη μοναξιά.

Μήπως φταίει κάποιος… μαξιμαλισμός; Μάλλον το ότι, πέρα από τη ρητορική, όλη η ιστορία της ισότητας δεν ακούμπησε σε ουσιαστικά στηρίγματα. Η "άλλη πλευρά του φεγγαριού" περπάτησε ωσάν να μην την αφορούσε. Θεσμοί και πολιτειακά "εργαλεία" διευκόλυνσης αναλώθηκαν σε… αδρανείς για την πλειοψηφία δράσεις.

Και αν ο "θηλυκός μυστικισμός" ήταν κάτι που χαρακτήρισε μόνο τη γενιά της Αμερικανίδας φεμινίστριας Μπέτι Φρίνταν ή και τη δική μας, ίσως το κακό να ήταν μικρό. Όμως, δυστυχώς, αφορά και τη γενιά που μεγαλώνουμε, τις σημερινές έφηβες, τις αυριανές γυναίκες. Αυτές δεν θα έχουν ούτε το πρότυπο μιας μανούλας-τροφού, έτοιμης να την αμφισβητήσουν, ούτε μιας αποτελεσματικής φεμινίστριας. Μάλλον τους προκύπτει ένα σπασμωδικό και ακατάληπτο συνονθύλευμα και των δύο.

Τελικά, για τίποτε δεν υπάρχει η τέλεια συνταγή, τίποτε δεν είναι πραγματικά… "απλό".