Το ιερατείο είναι βαθιά συντηρητικό. Ο Χριστόδουλος έχει καταραστεί τη μεγάλη αστική γαλλική επανάσταση και κάθε επανάσταση.

H πολιτική όμηρος του ιερατείου;

Του ΓΙΑΝΝΗ Γ. ΓΑΛΑΝΟΥ*

Η εκκλησία στην Ελλάδα έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και σχέσεις με το κράτος, ακόμη από την εποχή του Βυζαντίου, την οθωμανική κατοχή, καθώς και με νεοσύστατο κράτος το 1830.

Όμως κράτος σημαίνει πολιτική εξουσία.

Εδώ, σε μας, εθνικό, κρατικό και θρησκευτικό αλληλοπλέκονται και επηρεάζονται. Και η εκκλησία, δηλαδή η ηγεσία της, για λόγους καθαρά αυτοσυντήρησης, συμμετοχής στην εξουσία, σαν μία μορφή δύναμης και πλουτισμού βρίσκεται σε συνεχή συσχετισμό και συνάφεια με το κράτος.

Αυτή η κατάσταση -με την παρουσία του Χριστόδουλου- έχει αναχθεί σε μία "απειλητική" μηχανή για την ίδια την έκφραση της πολιτικής ιδεολογίας με πολύ μεγάλη μαεστρία.

Και αυτό στηρίζεται σε δύο αξιώματα: α) πως δήθεν ορθοδοξία και ελληνισμός ταυτίζονται και β) πως η εκκλησία -δηλαδή ο παπάς, ο μητροπολίτης και ο Χριστόδουλος- έχουν δικαίωμα να λένε τη γνώμη, τις απόψεις και τις ιδέες τους σε όλα όσα συμβαίνουν ή πρόκειται να συμβούν.

Όμως το ιερατείο είναι βαθιά συντηρητικό. Ο Χριστόδουλος έχει καταραστεί τη μεγάλη αστική γαλλική επανάσταση και κάθε επανάσταση. Και θεωρεί πως η θρησκευτική ιδεολογία είναι ανώτερη από τον ορθολογισμό, που τον καταδικάζει απερίφραστα. Αλλά ο ορθολογισμός αποτελεί τη βάση κάθε επιστημονικής έρευνας και του κάθε επιστημονικού αξιώματος.

Βέβαια ο ελληνισμός -που σημαίνει το θαύμα της ελληνικής φιλοσοφίας, δημοκρατίας και ελεύθερης πνευματικής έρευνας- δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τις παραπάνω αξιωματικές θέσεις και τα αμετακίνητα δόγματα της ορθοδοξίας.

Η δεύτερη θέση στηρίζεται "στο δικαίωμα" -το οποίο βέβαια υπάρχει σε κάθε πολίτη δημοκρατικού πολιτεύματος, το ζήτημα όμως είναι το περιεχόμενο των εκφραζόμενων. Που είναι διχαστικό, αντισυνταγματικό, αντιδημοκρατικό, ακροδεξιό, παρεμβατικό, αντιορθολογικό, αντεπιστημονικό. Πρόκειται για προσπάθεια χαλιναγώγησης μιας πολιτικής εξέλιξης, σύμφωνης με τις αναπότρεπτες οικουμενικές εξελίξεις της πορείας της ανθρωπότητας. Όπως η επιστημονική επέλαση, η παγκοσμιοποίηση, η κλωνοποίηση, οι λαϊκές επαναστάσεις, ο σοσιαλισμός κτλ.

Και τελευταίο παράδειγμα, η σκοταδιστική παραχώρηση από τη συντηρητική δεξιά για τη δημιουργία δύο "πανεπιστημιακών"(!) σχολών κάτω από την ηγεμόνευση της εκκλησίας, με πρύτανη (;) τον Χριστόδουλο… Στόχος τους είναι να βγάζουν εκατοντάδες "δασκάλους" ενός χομεϊνικού τύπου χριστιανισμού για ηγεμόνευση θρησκευτική, "πνευματική"(!) και βέβαια και πολιτική του "έθνους" ως τελικό στόχο…

Το ζήτημα όμως δεν είναι οι στόχοι του ιερατείου, αλλά πώς αντιδρά ο πολιτικός κόσμος.

Γιατί είναι ολοφάνερο πως ο Χριστόδουλος διακατέχεται από δίψα για εξουσία, δύναμη και προβολή. "Κάπου το πάει", για ένα κάποιο μοντέλο χριστιανικού φονταμενταλισμού, χομεϊνικού ή ταλιμπανικού τύπου.

Η δύναμή τους βρίσκεται στη λαϊκή πίστη, που τη διαχειρίζονται με μαεστρία και τη βυζαντινή πανουργία. Ονειρεύονται μία Ελλάδα αποστειρωμένη από τα νέα ρεύματα (τα καλά) της παγκοσμιοποίησης, της κοινωνιολογίας, της ηθικής και της ψυχολογίας.

Εδώ ο μητροπολίτης το είπε καθαρά. Να κάνετε "σαρκικό" έρωτα, δηλαδή μία φορά το χρόνο, υποβιβάζοντας τις γυναίκες στα επίπεδα της κατσίκας, που "την πάνε στον τράγο", για να αποκτήσουν "απογόνους"…

Βέβαια, η λαϊκή πίστη αγνοεί τη δογματική της ορθοδοξίας -και η δύναμή της βρίσκεται στις ταυτοποιήσεις του Θεανθρώπου με τα βάσανα του λαού (σταύρωση)- έχει εθνοφυλετικές ρίζες και εθνικιστικές κατευθύνσεις. Αλλά ακόμη και ταξικές. Όπου συναντάται η χριστιανική οικουμενικότητα με τη φιλοσοφική των "Ελλήνων ειδωλολατρών" και τη μαρξιστική κομμουνιστική. Και το ιερατείο σέρνει από τη μύτη τους πολιτικούς, τρομοκρατώντας τους με τους ψηφοφόρους που επηρεάζει. Και έτσι ψηφίζουν συνταγματικές διατάξεις που διαιωνίζουν το σφιχταγκάλιασμα εκκλησίας - κράτους.

Πρέπει κάποτε, επιτέλους, το ιερατείο να αποτελέσει τη θρησκευτική -και όχι την "πνευματική"- ηγεσία (όπως την αποκάλεσε ο πρόεδρος της προηγούμενης Βουλής) των πιστών που τους ακολουθούν.