Χρόνια πολλά, ρε ΜΛΚ!

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ

Αυτό το ανορθόγραφο και συγκεκομμένο μήνυμα μου έστειλε ένας άγνωστος κι είχε δίκιο αφού κάθομαι κι υφίσταμαι κι εγώ ως ΜΛΚΣ όσα ανορθόγραφα περνάμε όλοι. Αλλά το καλύτερο μήνυμα μου το έστειλε άλλος: "Χρόνια πολλά κι εντοιχισμένο το 1962".

Αυτός κι αν έχει δίκιο! Μιλάμε για το 2006 εννοώντας φυσικά τον ευρωπαϊκό χρόνο, ενώ εμείς εν Ελλάδι βρισκόμαστε αισίως στα 1962, τουλάχιστον η Θεσσαλονίκη, η περιφέρεια και οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες, όπως και η σκέψη και η νοοτροπία μας: Με βάση τις στατιστικές, στους δύο Έλληνες ο ένας δεν διαβάζει ούτε ένα βιβλίο το χρόνο (γιατί να διαβάσει; Τα ξέρει όλα εκ γενετής, κι όσα δεν ξέρει τα μαθαίνει από τα πρωινάδικα).

Οι περισσότεροι, τσακαλάκια μιας μίζερης αγοράς, θεωρούν πως τα μαθαίνουν όλα στην πιάτσα και έχουν εφεύρει και ένα σχετικό, ειδικό παρηγορητικό κλισέ: "Είμαστε κοινωνικά μορφωμένοι". Τώρα, πώς μπορείς να είσαι κοινωνικά μορφωμένος έχοντας διδαχθεί από μιαν αμόρφωτη κοινωνία είναι άλλο θέμα, ανεξήγητο.

Σε κάθε περίπτωση ένα είναι βέβαιο. Με το διάβασμα παύεις να είσαι τόσο ΜΛΚΣ.

Αλλά, το αντιφατικό: Οι παλιότεροι και οι νυν θέλανε τα παιδιά τους να σπουδάσουν, όχι από κανέναν γκαϊλέ για τη γνώση και την αυτοσυνείδηση, αλλά μόνο για να βγάλουν λεφτά. Γι' αυτό βλέπουμε πλείστους όσους πτυχιούχους και με μεταπτυχιακά πιο απελέκητους κι από καυσόξυλο, ιδίως νέους.

Γιατί το να πάρεις πτυχίο ή πτυχία πριν από δέκα χρόνια κι από τότε να μην έχεις ανοίξει βιβλίο, ούτε καν εφημερίδα, σημαίνει αμορφωσιά, με την επίφαση του πτυχιούχου που ξέρει να κάνει μια εγχείρηση, να υπερασπιστεί κάποιον στο δικαστήριο, να κάνει μια χημική ανάλυση, αγνοώντας παντελώς ό,τι έχει συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες στην τέχνη, στη σκέψη, στην πολιτική (όχι ως κουβέντα του καφενείου), στις ανθρωπιστικές επιστήμες, παντού.

Αυτό είναι ορατό και στην τηλεόραση, στα κόμματα (μερικά βρίσκονται ακόμα στα κλισέ της δεκαετίας του '30), στην οδοποιία και στις συγκοινωνίες (τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη), στην καθημερινή συμπεριφορά, στην αισθητική (η ελληνική επαρχία είναι η πιο άσχημη της Ευρώπης), στη δόμηση των πόλεων και στο εσωτερικό των σπιτιών με τα σκρίνια, τα γκομπλέν, τους Φασιανούς της σειράς και τα φρικαλέα έπιπλα.

1962: αυτή είναι η ουσία και η πραγματική πολιτισμική χρονολογία της χώρας και όχι το 2006 που ανάγγειλε η Μητσοτάκαινα το βράδυ της πρωτοχρονιάς.

Τα τζιπ και τα λεφτά και τα δήθεν δεν σημαίνουν τίποτε. Αν χτυπήσετε πόρτες αρκετών πλούσιων ή φτωχών σπιτιών, θα σας ανοίξουνε βρικόλακες. Χαμογελαστοί βρικόλακες, που βλέπουν τηλεόραση, μαζεύουν λεφτά, αγοράζουν ακριβά ή φτηνά αυτοκίνητα, έχουν μόνο δύο εγκυκλοπαίδειες στη βιβλιοθήκη και τον "Κώδικα Ντα Βίντσι", κυκλοφορούν καμαρωτοί, κάνουν δημόσιες σχέσεις και δεν έχεις να πεις τίποτε μαζί τους πέρα από τα κλισέ της λεγόμενης "κοινωνικής μόρφωσης" και δεκαρολογίες καφενείου.

Η πιο συχνή δικαιολογία της αγραμματοσύνης είναι, βέβαια, "δεν έχω χρόνο". Άμα το ψάξεις, θα δεις ότι αυτός που απαντάει έτσι βλέπει τουλάχιστον τρεις ώρες τηλεόραση τη μέρα. Δεν έχουμε χρόνο. Οπότε ο χρόνος δεν κυλάει, αφού δεν τον έχουμε. Επομένως, εν Χριστώ αδελφοί: Χρόνια πολλά κι εντοιχισμένο το 1962!