ΜΙΚΡΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ

ΦΙΛΙΠ ΣΙΜΟΥΡ ΧΟΦΜΑΝ

Ο άνθρωπος του σημερινού μας μικρού πορτρέτου, ξένος και πέραν του Ατλαντικού, αξιοποιείται ως χρήση και σύγκριση με τη σύγχρονη ελληνική αμετροέπεια.

Είναι γεματούλης, με μικρή φαλάκρα, αντιστάρ, αφανής, στο περιθώριο κατά κάποιο τρόπο και όμως στα 38 (όταν ακόμα μερικοί ημέτεροι λένε "Δώσε μπαμπά") τα πήρε όλα κι έφυγε σαν… σίφουνας.

Και Όσκαρ α΄ ανδρικού ρόλου και Χρυσή Σφαίρα και βρετανικό Όσκαρ και βραβείο της Ένωσης Αμερικανών ηθοποιών.

Κι όμως το παρελθόν του σε τίποτα δεν προσέφερε εγγύηση πως όλα θα εξελιχθούν τόσο αστραπιαία καλά. Τα προβλήματα και τα "τραύματα" άρχισαν από την παιδική ηλικία, μια και οι γονείς του χώρισαν και έζησε και μεγάλωσε κάτω από τη σκιά της δικηγόρου μητέρας του φεμινίστριας με ισχυρότατη προσωπικότητα.

Και τι δεν έκανε για να ξεφύγει. Ασχολήθηκε με την πυγμαχία ως αντιρρόπηση, ενώ παράλληλα συνεχώς ήταν επιθετικός μαζί της. Ο λόγος άκρως σημαντικός και όπως ομολογεί ο ίδιος: "Μου είχε αποδομήσει την εικόνα του άντρα". Και άντε μετά να βρεις ταυτότητα.

Ως εκ τούτου έπεσε με τα μούτρα στα ναρκωτικά και γινόταν στα πολύ νεανικά του χρόνια λιώμα και στο πιοτό. Μπήκε σε πρόγραμμα απεξάρτησης, ξέκοψε και άρχισε να ασχολείται με την ηθοποιία.

Άκομψος, τσαπατσούλης και γεματούλης πήρε πολλούς δεύτερους ρόλους, εντυπωσίαζε σ' αυτούς (π.χ. "Κανείς δεν είναι τέλεια"), όλοι λέγανε τι καλός καρατερίστας, αλλά δύσκολα μ' αυτά τα αντιπροσόντα να του δοθεί η μεγάλη ευκαιρία του Χόλιγουντ.

Ευτυχώς, γνώριζε τον Μπένετ Μίλερ, έχασε 20 κιλά και πήρε το ρόλο του ιδιόρρυθμου Τρούμαν στο "Καπότε". Το Μάιο όμως θα τον δούμε ως τον ιδιόρρυθμο κακό απέναντι στον καλό και γλυκερό Τομ Κρουζ στις "Επικίνδυνες αποστολές Νο 3".

Όσο για τον ίδιο δηλώνει με νόημα: "Μ' αρέσει να παίζω με τα όριά μου". Ποια όμως είναι τελικά τα όρια του ανθρώπου, τα όρια ενός σταρ ή μιας υπόδυσης; Γιατί γνώρισε τόσο καθολική αποδοχή στο "Καπότε"; Καλώς ή κακώς εδώ ξεπέρασε το ρόλο, ταυτίστηκε τόσο πολύ μαζί του, ώστε δεν έπαιζε απλά, αλλά ήταν.

Γοητεύτηκε τόσο πολύ από τον εκκεντρικό Αμερικανό λογοτέχνη, ώστε δεν ήταν ποτέ απ' έξω (δεν κοίταζε δηλαδή το ρόλο του), αλλά πάντα ήταν συνεπαρμένος και ταυτισμένος. Κι αυτό είναι πολλαπλά "επικίνδυνο" και συζητήσιμο, γιατί μπορεί να σε καθηλώσει ακόμα και ψυχολογικά.

Εν πάση περιπτώσει όλα δείχνουν πως ο δρόμος γι' αυτόν άνοιξε και θα έχει πολλά να πει με τον τρόπο του στο σινεμά ή και στο θέατρο.

Για την ώρα ζει ήρεμα και ευτυχισμένα σ' ένα διαμέρισμα στο Μανχάταν με τη Μιμί Ο' Ντόνελ, σχεδιάστρια ρούχων, και το δίχρονο γιο τους.

Η φράση του είναι ίσως σημαδιακή: "Μέχρι να χάσεις την ανωνυμία σου, δεν ξέρεις τι σημαίνει".

Και το όνομα αυτού Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν.

Α.Ν.Δ.