Τηλεκατάψυξη

Για άλλη μια φορά χάσαμε την ουσία, απολαμβάνοντας τα θεαματικά πλάνα της νταλίκας που δίπλωσε στα Τέμπη

Σε καμία περίπτωση ο οδηγός της νταλίκας που δίπλωσε στα Τέμπη δεν μπορούσε να φανταστεί, όταν έφευγε από το σπίτι του για το μεροκάματο, ότι μια στραβοτιμονιά την ώρα την κακή σε ένα οδόστρωμα γυαλί από την παγωνιά θα δημιουργούσε μείζον πολιτικό ζήτημα. Ουδείς βέβαια θα περίμενε κάτι διαφορετικό. Ήταν βέβαιο πως η κυβέρνηση θα υπεραμυνόταν των επιλογών της για την αντιμετώπιση του κύματος κακοκαιρίας, όπως ήταν βέβαιο πως η αντιπολίτευση θα επιχειρούσε να καταγγείλει την "ανίκανη και φαύλη" κυβέρνηση, που δεν φρόντισε να ρίξει δυο τσουβάλια αλάτι στο πέρασμα των Τεμπών. Λες και είναι δουλειά της κυβέρνησης να ρίχνει αλάτι. Ή της αντιπολίτευσης να ασχολείται με τις αλατιέρες.

Ουδείς βεβαίως θα τολμούσε να πει, με δεδομένη τη δημόσια διαπόμπευση από τους τηλεεισαγγελείς των δελτίων των οκτώ, ότι η κακοκαιρία, στο μέγεθος που τελικά έπληξε την Ελλάδα, δεν είναι ζήτημα με το οποίο θα έπρεπε να ασχοληθεί η πολιτική ηγεσία της χώρας. Υπάρχουν οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες για να το πράξουν και να κριθούν και για την αποτελεσματικότητά τους.

Φυσικά το θέμα δεν είναι τόσο απλό. Στο βαθμό που την ατζέντα της ημερήσιας θεματολογίας την καθορίζουν δύο ή τρία τηλεοπτικά δελτία, τότε πρέπει να θεωρήσουμε σίγουρο πως χάνουμε το δένδρο, αναζητώντας τα κλαδιά. Και τα κλαδιά είναι τα εντυπωσιακά πλάνα που καταγράφουν οι κάμερες όταν τα πραγματικά προβλήματα τρέχουν χωρίς να ασχολείται κανείς μαζί τους. Γιατί, τι τηλεοπτικό χρόνο θα μπορούσε να κερδίσει η τραγική ιστορία των απολυμένων της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων; Στην καλύτερη περίπτωση λίγα λεπτά, καθώς μπορούμε να εκφράσουμε τη συμπάθειά μας για τους άτυχους εργαζόμενους, αλλά… μακριά από εμάς.

Ή πόσο τηλεοπτικό ενδιαφέρον μπορεί να έχει η αναθεώρηση του Συντάγματος, για να προβληθεί περισσότερο από τον νταλικέρη που πασχίζει να περάσει αλυσίδες; Επί της ουσίας, έχουμε μάθει να απολαμβάνουμε το (δωρεάν) θέαμα. Απεγκλωβισμένοι από την αναγκαιότητα της συλλογικής ευθύνης, καρφί δεν μας καίγεται για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Κι αν γλιστράει το πεζοδρόμιο από τον πάγο, ποιος εξ ημών θα ενδιαφερθεί να το καθαρίσει; Ευκολότερο είναι να καταγγείλουμε τον δήμαρχο που δεν φρόντισε να ρίξει αλάτι. Εκτός του ότι υπάρχει και το ενδεχόμενο να κερδίσουμε λίγα δευτερόλεπτα τηλεοπτικής δόξας.