Κάλπικη ανάπτυξη

Ουδείς επενδύει, ουδείς προσλαμβάνει κι εμείς επαναπαυόμαστε στο θαύμα της "οικονομικής ανάπτυξης"

Τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον του κλάδου αλλά και για τις στρατιές ανέργων που τείνουν να δημιουργηθούν έκρουσαν χθες οι εργολήπτες δημοσίων έργων (αναλυτικό ρεπορτάζ στη σελίδα 36). Τι ακριβώς συμβαίνει; Ο κλάδος γνώρισε στα προηγούμενα χρόνια γιγάντωση κυρίως λόγω των εργολαβιών στα δημόσια έργα ελέω Ολυμπιακών Αγώνων. Οι Αγώνες όμως τελείωσαν, το ίδιο και τα έργα. Το κακό είναι ότι ο πελάτης, το δημόσιο στην προκείμενη περίπτωση, άφησε φέσι. Που σε πανελλαδικό επίπεδο αγγίζει το 1,7 δισ. ευρώ. Κι όταν ο πελάτης δεν πληρώνει (παρότι φροντίζει να εισπράττει μέχρι και το τελευταίο ευρώ, τους φόρους των Ελλήνων πολιτών), τότε έχουμε πρόβλημα, το οποίο αντικατοπτρίζεται στον κλάδο με συνεχή λουκέτα επιχειρήσεων. Από τις 1.017 επιχειρήσεις που ήταν τα μέλη του Συνδέσμου Εργοληπτών το 2004 σήμερα αριθμεί 607. Η απώλεια των θέσεων εργασίας αγγίζει τις 4.000.

Θα διερωτηθεί κανείς: Και η περίφημη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, που χαρακτηρίστηκε ως οικονομικό θαύμα; Η αλήθεια είναι ότι στις αρχές του 2003 η ανάπτυξη στη χώρα μας "έτρεχε" με ρυθμό 5%. Κυρίως βέβαια λόγω των ολυμπιακών έργων. Έτσι στις αρχές του 2005 προσγειώθηκε στο 3,5%. Ακόμη όμως κι αυτά τα ποσοστά είναι αρκετά υψηλά. Το κακό είναι ότι την ανάπτυξη αυτή της ελληνικής οικονομίας δεν την καρπώνονται οι χαμηλές και μεσαίες οικονομικές τάξεις. Που βλέπουν το μέλλον αρκετά απαισιόδοξο (πρόσφατα είναι τα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία το 20% ζει στο όριο της φτώχειας). Η ανάπτυξη στην Ελλάδα στηρίζεται κυρίως στην αύξηση της κατανάλωσης λόγω των "μοντέρνων" καταναλωτικών προτύπων που έχει αφομοιώσει η κοινωνία μας. Έτσι η κατανάλωση στο α' τρίμηνο του 2003 ήταν στα 22,2 δισ. ευρώ και στο γ' τρίμηνο του 2005 είχε ανέλθει στα 24,4 δισ. ευρώ. Το ίδιο χρονικό διάστημα οι επενδύσεις παρέμειναν καθηλωμένες στα 7,5 δισ. ευρώ.

Και πώς καταναλώνουμε; Μα φυσικά μέσω τραπεζικού δανεισμού. Νοέμβριο του 2005 το σύνολο των υπολοίπων στις τράπεζες άγγιζε τα 133 δισ. ευρώ. Η ετήσια αύξηση στα στεγαστικά δάνεια ξεπερνούσε το 30% και στα καταναλωτικά το 29,5%. Μιλάμε για μία ανάπτυξη που στηρίζεται στα δανεικά, δηλαδή σε πήλινα πόδια.