Εφημερίδα "Μακεδονία"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Πολιτική :: Χρονογράφημα

( πώς θα γίνουμε ταλαντούχοι :: 10/1/2006 17:57:03) 

Γράφει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης

Πώς θα γίνουμε ταλαντούχοι

Ληστεία με λεία ένα ευρώ έκανε πρόσφατα μια γυναίκα που κρατούσε πιστόλι, με θύμα έναν ταξιτζή, από τον οποίο ζήτησε να την πάει στη Νεάπολη. Άρπαξε ένα ολόκληρο ευρώ. Μεγάλη μπάζα!

Να 'τανε χάρτινο, θα είχε τουλάχιστον η κυρία άλλη αίσθηση.

Γι' αυτό κερδίζει ολοένα οπαδούς η πρόταση 371 Ευρωπαίων βουλευτών για τη μετατροπή του ενός και των δύο ευρώ σε χάρτινα. Θα βοηθήσει, λένε, στην καλύτερη συνειδητοποίηση της αξίας του νομίσματος. Αν το κάνουν και χαρτονένιο, ακόμη καλύτερα, ή μήπως χειρότερα;

(«Ματσάκια πεντοχίλιαρα θες για να την περάσεις…»).

Σκέφτομαι τον συνταξιούχο παππού στη λαϊκή που πληρώνοντας σε χάρτινα θα υποφέρει ακόμη περισσότερο.

Οι μόνοι που θα νιώθουν καλύτερα θα είναι οι μπαρόβιοι και τα γκαρσόνια, που θα ξεγελιούνται. Με ένα ευρώ οι μεν θα νιώθουν μεγαλοπρεπώς χουβαρντάδες, οι δε επαρκώς ευχαριστημένοι,, ασχέτως αν ανεβαίνουν οι τιμές, άρα επί της ουσίας, χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά.

Το τρικ θα έχει βέβαια κάποια ψυχολογική σημασία. Θα δίνεις ένα μικρό χαρτί, που θα λέει ότι είναι αξίας ενός ευρώ, και θα παίρνεις μια εφημερίδα σε χαρτί εκατονταπλάσιου βάρους.

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι ο βαυκαλισμός, η αυταπάτη και η συναίσθηση της αξίας του νομίσματος, αλλά τι πραγματικά γίνεται με τις τιμές των προϊόντων και την αγορά. Γιατί και στην Κατοχή είχανε χάρτινα, πληθωριστικά, και με ένα χαρτονόμισμα των 500.000 δραχμών έπαιρνες μισό κιλό ψωμί και μάλιστα μεταχειρισμένο (με τα σημερινά δεδομένα, άμα παίρνεις μόνο 400 ευρώ σύνταξη, είτε μεταλλικά είναι, είτε χάρτινα, είτε πέτσινα, είτε από εργομπετόν, το ίδιο κάνει).

Μαθημένοι στη δραχμή και το δεκάρικο μάς έμεινε η αίσθηση πως αντίστοιχη αξία έχει και το ευρώ. Άμα όμως αφήσεις πουρμπουάρ πενήντα λεπτά, δηλαδή εκατόν εβδομήντα δραχμές, αισθάνεσαι από αναξιοπρεπής έως ματζίρης, άσε που το γκαρσόνι σε κοιτάζει σαν κακομοίρη για την τσιγκουνιά σου παρότι, αν αυτά τα λεφτά τα έπαιρνε παλαιότερα σε δραχμές, θα έκανε μέχρι και εβδομήντα κωλοτούμπες.

Κι εμείς πάλι καλά. Για σκέψου τους Ιταλούς, που συναλλάσσονταν καθημερινά με εκατοντάδες χιλιάδες λιρέτες και ξαφνικά τους ήρθε το βάναυσο μεταλλικό νόμισμα του ενός ευρώ στο κεφάλι μαζί με τον Μπερλουσκόνι (μετά, βέβαια, από μια φαιδρή Αριστερά).

Εν πάση περιπτώσει, αυτό το μέτρο για τη μετατροπή του μεταλλικού ευρώ σε χάρτινο δεν νομίζω να έχει αποτελέσματα. Ίσως να αλλάξει κάτι αν μιμηθούμε τους αρχαίους Σπαρτιάτες, οι οποίοι, για να αποφεύγουν οι συμπολίτες τους τον πειρασμό του χρήματος, έφτιαξαν τεράστια στρογγυλά μεταλλικά τάλαντα, που έφταναν περίπου στο ύψος του γονάτου ανθρώπου. Δεν μπορούσες να κουβαλήσεις μόνος σου ένα τάλαντο, αναγκαστικά έπρεπε να το κυλήσεις, οπότε ήταν κάπως ανοικονόμητη η συσσώρευση πλούτου.

Μήπως, επομένως, πρέπει να κάνουμε το ένα ευρώ όχι χάρτινο αλλά σιδερένιο και μεγαλύτερο σε μέγεθος από το σπαρτιατικό τάλαντο (και να λέγεται «τάλαντο») σαν τροχό τρακτέρ, απαγορεύοντας ταυτόχρονα το ηλεκτρονικό χρήμα;

Έτσι, πλέον, θα γίνουν εξαιρετικά δύσκολες και οι δωροδοκίες και οι ληστείες. Δεν θα χρειάζεσαι φακελάκι, αλλά ολόκληρο κιβώτιο και ειδικό τρίκυκλο για να το κουβαλήσει στον γιατρό ή στη δημόσια υπηρεσία.

Κυρίως, θα γίνουμε όλοι… ταλαντούχοι.