Τέσσερις χιλιάδες τετρακόσιοι

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΣΙΑΣ

Τέσσερις χιλιάδες τετρακόσιοι. Ένα απλό νούμερο. Ενδεικτικό όμως του πολιτισμού μας. Γιατί όταν τέσσερις χιλιάδες τετρακόσιοι οδηγοί στάθμευσαν, το χρόνο που πέρασε, τα αυτοκίνητά τους παράνομα στα σημεία που έχουν ορισθεί για την πρόσβαση και τη διευκόλυνση της κίνησης ατόμων με ειδικές ανάγκες, τότε το επίπεδο του πολιτισμού μας είναι στο σημείο μηδέν. Από τα στοιχεία προκύπτει ότι από τις προαναφερόμενες περιπτώσεις σε 2.743 αφαιρέθηκαν οι πινακίδες κυκλοφορίας ή οι άδειες κυκλοφορίας ή τα διπλώματα οδήγησης. Ευλόγως τίθεται το ερώτημα: Στις υπόλοιπες των περιπτώσεων, γιατί δεν επιβλήθηκαν αντίστοιχες αυστηρές, ποινές και τη γλίτωσαν προφανώς με μια κλήση;

Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα έγκειται στην αναισθησία που διακρίνει χιλιάδες συμπολιτών μας (εύκολα συμπεραίνουμε ότι στις 4.400 περιπτώσεις που καταγράφηκαν αντιστοιχούν πολλαπλάσιες, οι οποίες δεν υπέπεσαν ποτέ στην αντίληψη των αρμοδίων οργάνων της πολιτείας), οι οποίοι, χωρίς να υπολογίσουν ότι τριγύρω υπάρχουν συνάνθρωποι που λόγω ειδικών αναγκών πρέπει, χωρίς δεύτερη κουβέντα, να έχουν άμεση πρόσβαση στις ράμπες ή σε όποια άλλα σημεία έχουν ορισθεί, καταλαμβάνουν τους χώρους αυτούς με το έτσι θέλω.

Ζήτημα που επίσης πρέπει να διερευνηθεί είναι ποιες αιτίες οδήγησαν τους συμπολίτες μας (προφανώς κάποιες φορές ίσως κι εμάς τους ίδιους) να παρκάρουμε εκεί που δεν πρέπει. Οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στο κυκλοφοριακό πανδαιμόνιο που έχουμε δημιουργήσει (πολίτες και πολιτεία) στην πόλη αυτή, η οποία, εν αγνοία της, τείνει να μεταβληθεί σε πόλη που ταλαιπωρεί τους κατοίκους της εξαιτίας βέβαια της δικής τους στενοκεφαλιάς.

Το κυκλοφοριακό πρόβλημα η "Μ" το κατέγραψε πολλάκις. Πρόσφατη είναι η έρευνα που εντόπισε τους κόμβους, στους οποίες χιλιάδες πολιτών καθημερινά χάνουν ώρες και υποβάλλουν το νευρικό τους σύστημα σε απίστευτη ταλαιπωρία. Προέκυψε επίσης πως μελέτες για την επίλυση ή έστω τη μερική αντιμετώπιση του προβλήματος αραχνιάζουν στα συρτάρια δημοσίων υπηρεσιών. Προέκυψε κυρίως η αναγκαιότητα διαλόγου, από τον οποίο πρέπει να προκύψει το κυκλοφοριακό μοντέλο των επόμενων δεκαετιών, με βάση τις ανάγκες που πρόκειται να δημιουργηθούν, καθώς και η χρησιμότητα των "μεγάλων έργων" που βρίσκονται στα σκαριά. Διάλογος που, επί της ουσίας, δεν έγινε ποτέ. Αντ' αυτού προτιμήθηκαν έργα βιτρίνες, με αμφίβολη τη δυνατότητα χρηματοδότησής τους, αλλά και αμφίβολο και το βαθμό χρησιμότητάς τους προς την πόλη, αναλογικά με το κόστος που θα βαρύνει τις πλάτες των φορολογουμένων.

Κυρίως όμως προέκυψε η έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής. Ένα Ι.Χ. για καθέναν πολίτη. Άσκοπες μετακινήσεις και παρκάρισμα οπουδήποτε, προκειμένου να εξυπηρετηθούμε. Παντελής αδιαφορία για τα μέσα μαζικής μεταφοράς (όχι πάντα αδικαιολόγητη). Υπέρμετρος εγωισμός και πλήρης αδιαφορία για τις ανάγκες των άλλων που προκύπτει από την απίστευτη ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλουμε τους εαυτούς μας, προκειμένου να μετακινηθούμε στην πόλη. Γιατί εκεί είναι το κλειδί. Πόσο σκεπτόμαστε τον εαυτούλη και πόσο μπορούμε να τον εντάξουμε στην κοινωνία που ζούμε;