ΣΧΟΛΙΟΝ ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ!

Γράφει ο πατήρ ΒΑΡΝΑΒΑΣ

Είναι άδικο να θεωρήσουμε ότι η νηστεία είναι μία διατροφική αλλαγή. Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να αποδείξει ότι δεν ταυτίζεται με την υλική τροφή αλλά με το Λόγο της ζωής. Είναι μία απεργία πείνας, για να εκφράσω την εσωτερική μου διαμαρτυρία, ότι έχω ανάγκη άλλης τροφής να τραφώ, που δεν δαπανάται και που ιεροποιεί και εξαγιάζει καθετί το υλικόν.

Αρνούμαι ό,τι μου δημιουργεί την ψευδαίσθηση της δύναμης και της αυτάρκειας, αναζητώ τα πραγματικά όρια των δυνατοτήτων μου, για να δω τι μου λείπει και από τι έχω ανάγκη, για να ζήσω. Το φαγητό, τα χρήματα, η αναγνώριση μου δημιουργούν την απάτη της ικανοποίησης. Είναι απάτη, γιατί ο θάνατος τα συντρίβει. Ψάχνω έναν Λόγο, που υπερβαίνει τα βιολογικά όρια και δεν τα καταργεί, αλλά τα μεταμορφώνει. Η νηστεία είναι μία αφορμή περιπέτειας εσωτερικής αναζήτησης. Οι καλύτερες συνθήκες σε αυτήν την πορεία είναι να πετάξω από πάνω μου κάθε σκουπιδάκι του κόσμου της κατανάλωσης και της αλογίας. Προβάλλει η νηστεία κυρίως ως απόρριψη της πλεονεξίας και της φιλαυτίας που ο σύγχρονος κόσμος την εξωράισε με τη μορφή της επιδίωξης του κέρδους.

Αρνούμαι την πλεονεξία, που εκφράζεται με την κατάχρηση της τροφής, και επιδιώκω τη διαχείριση των αγαθών με τρόπο που μου οικοδομούν ζωή και σχέση: σχέση με τον κοινό πατέρα, όταν δε τα εισπράττω ως επιτεύγματα των κόπων μου αλλά ως δώρα Του και τον ευχαριστώ. Σχέση με τον αδελφό, όταν αρνούμαι την ιδιωτικοποίησή τους, αλλά τα προσεγγίζω ως μέσα ικανοποίησης των δυσκολεμένων αδελφών. Σχέση και με την κτίση, όταν σέβομαι το περιβάλλον και το τοποθετώ πάνω από τις εφάμαρτες επιθυμίες μου.

Η ευχαριστιακή αναφορά της ζωής μου στον Πατέρα γεννά την προσευχή. Η προσευχή γλυκαίνει την καρδιά μου και με καθιστά ελεήμονα. Φεύγω από την κόλαση της αυτοαπασχόλησης και ανοίγομαι προς τον άλλο. Συμμετέχω και συμπάσχω στη ζωή του. Δεν τον αξιολογώ σύμφωνα με το πόσο σημαντικός και δυνατός είναι για τα μέτρα του συστήματος. Αναζητώ το λόγο και τον τρόπο σύνδεσης. Το πνεύμα της νηστείας έρχεται να μου μάθει να περιορίζω τις εγωκεντρικές επιδιώξεις μου, που διασαλεύουν την προσωπική μου ισορροπία, τις σχέσεις μου με τον άλλο, προσβάλλουν τα δώρα του Θεού και τραυματίζουν το φυσικό περιβάλλον. Ψάχνοντας την εύκολη ηδονή πλημμυρίζουμε με οδύνη και αρνούμενοι με επίγνωση τη νόμιμη ευχαρίστηση γευόμαστε την όντως Ζωή!