Με πόσα ευρώ αγοράζεται η περηφάνια;

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος πολιτικά και κοινωνικά, για να συμφωνήσει πως οι συνταξιούχοι της χώρας μας δίκαια διαμαρτύρονται για τις συνθήκες στις οποίες ζουν. Δυστυχώς τα πάλαι ποτέ υπερήφανα γηρατειά της χώρας, κατά τη γνωστή έκφραση του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν έτυχαν από την πολιτεία κάποιου ξεχωριστού ενδιαφέροντος τα τελευταία χρόνια.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 2 ----------------

Με πόσα ευρώ αγοράζεται η περηφάνια;

Δεν χωράει αμφιβολία πως τα παράπονα των συνταξιούχων πρέπει να αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερο σεβασμό και σύνεση

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 1

Είμαστε σίγουροι πως και στην κυβέρνηση, και δη στο οικονομικό της επιτελείο, τους απασχολεί η ξεχωριστή αυτή ομάδα του πληθυσμού και τα ποικίλα προβλήματά της, τα αποτελέσματα όμως, για την ώρα, δεν είναι και τόσο εμφανή.

Όταν το ύψος των συντάξεων, έπειτα από τόσα χρόνια δουλειάς και στερήσεων, κυμαίνεται από 400 έως 600 ευρώ, δεν χωράει αμφιβολία πως τα παράπονα των συνταξιούχων πρέπει να αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερο σεβασμό και σύνεση. Και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με τα ΜΑΤ. Δυστυχώς όμως το είδαμε κι αυτό.

Όπως ομολογούν οι ίδιοι σε ρεπορτάζ που θα διαβάσετε στη σελίδα 10 του ανά χείρας φύλλου, "πριν καλά-καλά πάρουμε τη σύνταξη, αυτή εξανεμίζεται! Έχουμε περάσει φέτος μαύρο χειμώνα και χρωστάμε το περσινό πετρέλαιο. Πολλοί συνταξιούχοι δεν άναψαν τη θέρμανση και τυλίγονται με κουβέρτες".

Οι ενεργοί αυτοί πολίτες της πατρίδας μας, ύστερα από πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς σε εποχές πολύ δύσκολες, δικαιούνται τώρα να ζουν με αξιοπρέπεια, η εξασφάλιση της οποίας είναι υποχρέωση της πολιτείας. Τα Κέντρα Ανοικτής Προστασίας Ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ) μπορεί σε μια άλλη εποχή να ήταν μια πρόταση για την ψυχαγωγία και τη διασκέδαση των ηλικιωμένων, αλλά δεν είναι η πρωταρχική βοήθεια που χρειάζονται.

Οι συνταξιούχοι, πέρα από το ενοίκιο και τα έξοδα της διατροφής τους, πληρώνουν συνήθως και επιπλέον χρήματα για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Την ίδια στιγμή, συνθλίβονται καθημερινά στους διαδρόμους των δημόσιων υπηρεσιών, για να εξασφαλίσουν κάποιες κοινωνικές παροχές, τις οποίες μάλιστα η ίδια η πολιτεία τούς τις έχει υποσχεθεί. Δεν ξέρουμε αν η αντιμετώπιση αυτή αποσκοπεί στην απογοήτευση και στην οριστική απομάκρυνσή τους από οτιδήποτε αποτελεί παροχή, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα αποτελούσε τιμή για κανέναν.

Η άποψή μας είναι ότι τα θέματα αυτά η υπεύθυνη πολιτεία θα έπρεπε να τα χειρίζεται ακόμη και σε βάρος άλλων εκκρεμών προβλημάτων. Το βέβαιο πάντως είναι πως τα επόμενα χρόνια το ζήτημα αυτό θα είναι ιδιαίτερα έντονο λόγω και του δημογραφικού προβλήματος της χώρας. Είναι κι αυτό ένα παράπλευρο ζήτημα, το οποίο θα πρέπει επίσης να αντιμετωπιστεί άμεσα, αφού, εν πολλοίς, απ' αυτό θα εξαρτηθεί και η όποια πρόβλεψη για την επίλυση του ασφαλιστικού.