ΛΟΓΟΠΑΙΓΝΙΑ

Περί χορηγίας

Του ΓΙΑΝΝΗ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΥ

Το θέμα της χορηγίας αφορά έντονα τον πολιτισμό και τη γνώση με τη στενή έννοιά τους. Ακόμη περισσότερο μετά την προ διετίας αλλαγή στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ, αλλά και τις θεωρίες περί "κρατικοδίαιτου πολιτισμού" που μάλλον αβάσιμα διατυπώθηκαν.

Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς να συρρεύσουν οι διευθυντάδες και τα στελέχη των πολιτιστικών φορέων της Θεσσαλονίκης στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού (ΜΒΠ), την περασμένη Τετάρτη, στην εσπερίδα με θέμα "Η χορηγία στη γνώση και τον πολιτισμό", που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Ανάπτυξης Γυναικών Μάνατζερ Επιχειρηματιών (ΙΑΓΜΕ). Εκτός από δύο στελέχη κρατικών πολιτιστικών φορέων, οι υπόλοιποι άφαντοι. Αντιθέτως, η αίθουσα "Μελίνα Μερκούρη" γέμισε από ανθρώπους που προσφέρουν εθελοντικά εργασία και χρόνο σε οργανώσεις με φιλανθρωπικό χαρακτήρα και, βεβαίως, με χρεία χορηγιών. Κρίμα.

Η διευθύντρια του ΜΒΠ Αν. Τούρτα ανέλαβε πρώτη να μας διαφωτίσει πλήρως για τον ανόητο τρόπο με τον οποίο το κράτος αντιμετωπίζει το θέμα, καθιστώντας απαγορευτικές τέτοιου είδους πρωτοβουλίες σε χορηγούς και χορηγούμενους. Εκτός από τη δική της μαρτυρία, θα σταθώ σε εκείνη της κ. Ν. Μυλωνά (υπ. τμήματος Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης Alumil A.E.) και της κ. Ερ. Παπαδοπούλου (διευθύντριας μάρκετιγκ ΜΕΒΓΑΛ Α.Ε.), διότι με πολύ απλό λόγο μας εισήγαγαν στον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι εταιρείες-χορηγοί (σπάνια έχουμε την τύχη να το ακούμε).

Η κ. Μυλωνά, μεταξύ άλλων, υποστήριξε ότι η ιδιωτική χορηγία συχνά υποκαθιστά το κράτος αλλά παρ' όλ' αυτά η προβολή των χορηγών από χορηγούμενους και ΜΜΕ είναι κακή. Επίσης, μίλησε για μηδενική εμπορική ανταπόδοση. Από τη μεριά της η κ. Παπαδοπούλου έκανε λόγο για αυτοελέγχους στη βιομηχανία τροφίμων, όπου η χορηγία μπορεί να αποφέρει εμπορικά κέρδη, προσφέροντας ταυτόχρονα στο κοινωνικό σύνολο.

Το διά ταύτα; Η χορηγική κουλτούρα στην Ελλάδα διανύει την πρώτη βρεφική ηλικία. Το κράτος είναι τραγικά… παρών. Και η χορηγία, ως έκφραση εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, ως πρωτοβουλία ενός εκάστου επιχειρηματία δεν είναι άλλο από "μεράκι, νοοτροπία, κοινωνική ευαισθησία", όπως την όρισε η κ. Μυλωνά. Να γελάσει κανείς ή να κλάψει;