Λάτιν αφρόλουτρο

Δεν μας έφτανε το Ρίο - Αντίρριο, θέλαμε και Ρίο ντε Τζανέιρο.

Δεν μας φτάνουν οι τόσες δικές μας έξοχες μουσικές, για να κάνουμε Αποκριά, θέλουμε -για να γλεντήσουμε- τα χαζοχαρούμενα λάτιν με τους βαρετούς ρυθμούς και το ψευτο-πάθος, απ' τα οποία καταλαβαίνουμε τόσο όσο καταλαβαίνουν οι Βραζιλιάνοι απ' τις "Βεργούλες", απ' το "Μέσ' στης Πόλης το χαμάμ" και την "Ιτιά".

Γενικώς με το λεγόμενο λάτιν υπάρχει έξαρση τα τελευταία χρόνια. Κυριαρχεί στα μπιτσόμπαρα (beach bar) και στα κλαμπάκια, όπου εμείς οι προσαρμοστικοί θαμώνες το χορεύουμε αλά καλαματιανό και με τρεμίζοντες πισινούς, που καθόλου δεν θυμίζουν τους αντίστοιχους βραζιλιάνικους, οι οποίοι έχουν υψηλή ανάρτηση και καμία σχέση με τη νεοελληνική κυτταρίτιδα ή τις ποντιακές διολισθήσεις.

Γενικώς, υποκύπτοντας στο στερεότυπο, έχουμε πάρει στα σοβαρά το λάτιν και το μελετούμε εμβριθώς -υποτίθεται. Αρκετοί το χορεύουμε και σωστά αλλά στιλιζαρισμένα: Ύστερα από πολλές πρόβες πετυχαίνουμε εξωτερικά τις φιγούρες, χοροπηδάμε σαν να κάνουμε γυμναστικές επιδείξεις ή σαν μαϊμούνια -αν και ξέρουμε πως ο χορός μάλλον είναι έκφραση της ψυχής και όχι επίδειξη δεξιοτεχνίας, βηματάκια και πόζες δασκαλεμένες, ομαδικές ή ζευγαρωτές, εν είδει συνοικιακής χορογραφίας.

(Γι' αυτό και δεν χωνεύω και το χασάπικο -το μαθαίνουμε τρεις μαζί κάνοντας προπόνηση τις προκάτ φιγούρες στο σπίτι, για να συγχρονιστούμε και να το επιδείξουμε κάπου).

Λογικά, δε, τα λάτιν που ακούγονται εδώ σ' εμάς είναι τα τουριστικά και τα τυποποιημένα, ενώ είναι βέβαιο πως υπάρχουν και τραγούδια που δεν είναι μόνο κούνημα και προτηγανισμένες κινήσεις. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα: Οι περισσότεροι Έλληνες κάτω των 40 αγνοούμε όλη την υπέροχη ελληνική μουσική που έχει γραφεί πριν και παραμιλάμε κάθε βράδυ με τα σκυλέ και με τα λατινο-ξένα υπακούοντας ρυθμικά στην αγέλη.

Και δεν είναι μόνο τα λάτιν που έχουν αλλοιώσει από χρόνια τις ντόπιες Αποκριές, είναι και τα κατ' απομίμησιν φτηνιάρικα άρματα που φτιάχνουμε με πρόχειρα υλικά και το όλο στιλ ενός Ρίο κατώτερου θεού που κυριαρχεί –ενώ, όταν πάμε σε μέρη όπου υπάρχει (κατά το δυνατόν) γνήσιο, τοπικό καρναβάλι, όπως στη Νάουσα και αλλού, το πράγμα αλλάζει, γίνεται υπέροχο: Ντόπια πνευστά και κρουστά και με τα δικά μας τολμηρά τραγούδια, τις δικές μας μουσικές, που περιμέναμε να τις ανακαλύψει ο Μπρέγκοβιτς, για να αρχίσουμε κι εμείς μετά να τις σεβόμαστε και να τις αγαπάμε. Να εκτιμούμε τον τσαλαπατημένο μουσικό εαυτό μας.

(Ας είναι καλά το σινεμά -σωστά το έλεγε ο Τσόρτσιλ: "Οι λαοί δεν κουράζονται ποτέ να χειραγωγούνται").

Αλλά δες και τη μανία μας για υπερβολή: Μόλις έγινε η νομιμοποίηση, αρχίσαμε όλοι να φωνάζουμε, παντού, ακόμα και στις κηδείες, τα Χάλκινα της Γουμένισσας, και τα έχουμε ήδη κάνει σούπα.

Απ' την άλλη βγαίνει κανένας σαν τη Δόμνα Σαμίου να μιλήσει και να σώσει την αποκριάτικη παράδοση και εμφανίζεται αμέσως ένας αγράμματος υποκριτής-ευσεβιστής και τρέχει να της κάνει μήνυση μήπως και στάξει η ηθικολόγα ουρά του γαϊδάρου.

Και ούτε την (όντως) βραζιλιάνικη τόλμη αντέχουμε: Άμα βγουν είκοσι θεές στην Πάτρα ή στην Ξάνθη και χορέψουν γυμνόστηθες, όπως στο Ρίο, θα γίνει χαμός χειρότερος απ' τον Καποδίστρια. Θα ξεσηκωθούν όλοι εκείνοι που βλέπουν κάθε βράδυ τσόντα στη ζούλα, θα κάνουν μηνύσεις και θα καίνε αυτοκίνητα, γιατί θίχτηκε η υπόληψη της Μπουρμπούλια και το σεμνό και ταπεινό κράτος του Κωστάκη μας.