Ericsson τον αετόν ο Ψωμιάδης. Πώς να σηκωθεί, Παναγιώτη, τόσο μεγάλο πουλί - ούτε με Viagra.

Ο "Καποδίστριας" πολεμιέται, το κιτς όχι

Τώρα με τις αποκριές βρήκαμε την ευκαιρία να πάμε μια βόλτα στην πέριξ επαρχία, να απολαύσουμε πάλι την εκθαμβωτική ασχήμια της, ώστε να κρατούμε την οργή μας σε φόρμα.

Τα χωριά πρέπει να διεκδικήσουν Γκίνες αισθητικής ασυναρτησίας και πολεοδομικής αναρχίας - δείχνουν ταυτόχρονα τη διαταραγμένη, κιτς ψυχή ημών των Νεοελλήνων. Τη σύγχυσή μας, την πτωχαλαζονεία, την αδιαφορία μας και την αγένεια που έχει αποτυπωθεί σε κτίσματα, δρόμους, μαγαζιά κι αυτοκίνητα. Παντού.

Οδηγώντας κουβεντιάζαμε για τον "Καποδίστρια" και τον Μαρμαρά που ζητάει αυτονομία - μα το πρώτο που θα έπρεπε να ζητήσουν οι κάτοικοι του Μαρμαρά είναι να ξαναχτιστεί αποξαρχής με κάποιες αισθητικές προδιαγραφές: παρά το εξόχως προνομιούχο μέρος όπου είναι οικοδομημένος, αποτελεί μνημείο βάναυσου εργολαβισμού και κυνισμού, και η έξοχη θάλασσα και η γύρω ομορφιά κάνουν ακόμη πιο αβάσταχτη την μπετονίλα και τα καρούμπαλα-πολυκατοικίες του.

Τα ίδια συμβαίνουν στην Καλλιθέα, χειρότερα στη Σάρτη. Ό,τι καπνίσει του καθενός και όπως του καπνίσει κτίζει: γύψινα ροπαλάκια, αλουμίνια, στιλ νεοβλαχέ, γερμανολαζοειδές, ψευδομοντέρνο, μυξοκλασικό, ταράτσες, και λεζαντομεζονέτες, φρικαλέα μαγαζιά κάθε είδους εμμονής, με κουρτινάκια - αχ αυτά τα κιτς κουρτινάκια και τα κολλεδάκια στις ταβέρνες, με τα άσχετα φωτιστικά και την κάτσε-καλά-διακόσμηση. Πώς ν' αντέξει ένας άνθρωπος και να κάτσει να φάει ήρεμος μια κουτσομούρα;

Δεν υπάρχει πουθενά στοιχειώδης ενότητα - όπως στην Ευρώπη: κάθε χώρα έχει την ξεχωριστή αισθητική της, τα κυρίαρχα χρώματα στα κτίσματα και στο στιλ, υπέροχα χωριά και κωμοπόλεις. Εδώ ο καθείς αναδεικνύει την προσωπική του κακογουστιά σε δόξα του έθνους.

(Και φαντάζεται πως τον ζηλεύουν κι από πάνω).

Πρέπει κάποτε μια κυβέρνηση (όλες έχουν ρημάξει τη δήθεν τοπική αυτοδιοίκηση) με δικτατορικό τρόπο να εφαρμόσει σκληρή αισθητική νομοθεσία - τουλάχιστον για τις σφόδρα τουριστικές περιοχές. Σκεφτείτε κάποιον Ιταλό που από τη μαγευτική Φλωρεντία ή έναν Τσέχο από την έξοχη Πράγα να έρχεται στη Φούρκα, στο Μαρμαρά ή στη Θεσσαλονίκη, όπως τα καταντήσαμε. Παθαίνει σοκ ο άνθρωπος, κολπική μαρμαρυγή και ορμάει αλαλάζοντας στη θάλασσα, για να μη βλέπει γύρω τα αβάσταχτα κτίρια.

Μια κυβέρνηση πρέπει κάποτε να επιβάλει αισθητική - βέβαια, τώρα είναι πάρα πολύ αργά. Τι να πρωτοφτιάξεις; Τι να πρωτογκρεμίσεις και να ξαναφτιάξεις; Και ποιοι θα τα κάνουν; Πάλι κάτι κομματικοί κύνες θα αναλάβουν τις δουλειές και ίσως τα φτιάξουν χειρότερα απ' ό,τι είναι σήμερα.

Η λύση; Να επισκεπτόμαστε τη Χαλκιδική και την επαρχία εν γένει φορώντας παρωπίδες. Να βλέπουμε μόνο τη θάλασσα και τα βουνά. Γιατί άμα κοιτάξεις τα χωριά και τις πόλεις κι έχεις επισκεφθεί προηγουμένως τη Βαρκελόνη, την Αυστρία ή την Πάρμα, όχι θα γίνεις στήλη άλατος, αλλά θα εξορύξεις τους οφθαλμούς σου ως Οιδίπους τύραννος στα Τίρανα.

Είναι φανερό: ο "Καποδίστριας" πολεμιέται, το κιτς όχι.