Τέλος αντοχής, τέλος ανοχής

Του ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι η πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που δανείζομαι τίτλο για το άρθρο μου. Τέλος αντοχής, τέλος ανοχής. Δεν οδηγήθηκα σε αυτήν την επιλογή εξαιτίας του εύηχου αλλά κυρίως λόγω του εύστοχου και του κοινωνικά και πολιτικά επίκαιρου. Είναι το κεντρικό μήνυμα που επέλεξε η ΓΣΕΕ και τα συνδικάτα για την πανεργατική απεργία της Τετάρτης. Ακόμη και αν κάποιος ανακαλύψει σε αυτό το σύνθημα ρητορική υπερβολή, δύσκολα θα μπορούσε συγχρόνως να αμφισβητήσει το δίκαιο των εργαζομένων. Η μεθαυριανή απεργία συμπίπτει χρονικά με τα δύο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας μας από τη Νέα Δημοκρατία. Και επί της ουσίας είναι ο παράλληλος, ο άλλος απολογισμός που κάνουν οι άνθρωποι της καθημερινότητας και της εργασίας, αντιπαραθέτοντας τα δικά τους δεδομένα, τα δικά τους στοιχεία και επιχειρήματα στον ψευδεπίγραφο κατ' αυτούς δίχρονο πλούσιο κυβερνητικό απολογισμό. Είναι ρητορικό σχήμα να υποστηρίζουν τα συνδικάτα ότι μεγάλη μερίδα των εργαζομένων έχει εξαντλήσει τα όρια της αντοχής; Από προχθές είναι πολύ δύσκολο να αντιτείνει κανείς επιχειρήματα μετά τις γνωστές δηλώσεις ενώπιον του κοινοβουλίου από τον κορυφαίο τραπεζίτη κ. Γκαργκάνα. Όσα είπε ο κ. Γκαργκάνας αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, διότι είναι γνωστό ότι στις φλέβες ενός τραπεζίτη δεν κυλάει ούτε ένα χιλιοστό του γραμμαρίου αίμα φιλεργατικό - φιλολαϊκό. Κι όμως ο κ. Γκαργκάνας υπερέβη τα εσκαμμένα και είπε πράγματα τα οποία είναι συγκλονιστικά. Υποστήριξε ως γεγονός ότι το 22% του ελληνικού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Δηλαδή δεν είναι μόνο φτωχοί αλλά και πατημένοι. Ζουν στην εξαθλίωση, στη στέρηση, στον αποκλεισμό και στην ταπείνωση. Φοβερά νούμερα, που αν δεν γνωρίζαμε τον ομιλητή και τη χώρα στην οποία αναφέρθηκε, θα τα αποδίδαμε σε στατιστικά ευρήματα χώρας του Τρίτου κόσμου. Όμως, δυστυχώς, πρόκειται για την Ελλάδα της πρόσφατης Ολυμπιάδας, την Ελλάδα του Euro, την Ελλάδα της Ευρώπης. Εάν εντυπωσιακή είναι η προαναφερθείσα διαπίστωση από τον κ. Γκαργκάνα, άλλο τόσο εντυπωσιακή αναδεικνύεται η πρόταση που διατυπώνει ως θεραπεία. Ομιλεί για αναδιανομή του πλούτου, για δικαιότερη αναδιανομή. Δηλαδή επί της ουσίας ο κ. Γκαργκάνας υιοθετεί ένα πανάρχαιο "παλαιοκομμουνιστικό" σύνθημα. Ακριβώς ό,τι είπε πριν από 150 χρόνια ο Μαρξ. Εάν ο κ. Γκαργκάνας βγαίνει αιφνιδίως από τα αριστερά, τι άλλες αποδείξεις χρειάζονται για να πεισθεί κανείς ότι και τα όρια αντοχής έχουν εξαντληθεί και ότι συγχρόνως δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής προς την κυβερνητική πολιτική, τους τραπεζίτες και τους νεόπλουτους μεγαλοεργοδότες, που δυστυχώς αντιλαμβάνονται τον κόσμο διαφορετικά απ' ό,τι είναι στην πραγματικότητα.

Την Τετάρτη, λοιπόν, αξίζει κανείς να κάνει ένα πέρασμα από τη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου στην πόλη μας. Οι λόγοι είναι πολλοί και ουσιαστικοί. Αξίζει να συναντηθεί με τους ανέργους των Λιπασμάτων και της Θεμελιοδομής και αν έχει αντίρρηση εξίσου χρήσιμη θα είναι η συμμετοχή του στην άλλη συγκέντρωση, του ΠΑΜΕ, αρκεί να πάει. Τον μόνο "κίνδυνο" που διατρέχει είναι να χαρακτηριστεί συνοδοιπόρος.