Κι εδώ πάτος

Είναι παρακινδυνευμένο να μιλήσει κανείς για το τέλος των συγκεντρώσεων, όπως και για το τέλος της πολιτικής, αφού η ανθρώπινη ιστορία έχει αποδείξει ότι η άνοδος και η πτώση του ενδιαφέροντος των πολιτών για τα κοινά ακολουθούν κυκλική πορεία με μέγιστα και ελάχιστα. Η χθεσινή πανεκπαιδευτική συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη όμως, που υπήρξε πολύ κατώτερη του αναμενόμενου, πρέπει να μας προβληματίσει. Φαίνεται πως βρισκόμαστε στο ναδίρ της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους συνδικαλιστικούς φορείς.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 2 ---------------------------

Κι εδώ πάτος

Η κοινωνία αναζητά νέους τρόπους έκφρασης, πιο αποτελεσματικούς από τις παραδοσιακές συγκεντρώσεις

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 1

Ο κόσμος κουράστηκε από την πολιτική και τους πολιτικούς, ήρε την εμπιστοσύνη που έδειχνε προς τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, απομυθοποίησε τις δήθεν βαρύγδουπες προσωπικότητες, που με ύφος διατύπωναν ως σοφίες τις κοινοτοπίες τους. Όλα αυτά βεβαίως δεν αναφέρονται στους συμπαθείς οργανωτές της χθεσινής συγκέντρωσης αλλά κυρίως στην κεντρική πολιτική εκπροσώπηση.

Φαίνεται πως η κοινωνία αναζητά νέους τρόπους έκφρασης, πιο αποτελεσματικούς από τις παραδοσιακές συγκεντρώσεις, φαίνεται πως δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα και τους μαζικούς φορείς. Δυστυχώς, διότι αυτή η συμπεριφορά εξατομικεύει τα προβλήματα και κατακερματίζει την προσπάθεια για την επίλυσή τους. Το πολιτικό σύστημα βασίζεται στην καλή λειτουργία των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων και, όταν η λειτουργία αυτή χωλαίνει ή αμφισβητείται, τότε κάτι δεν πάει καλά με το πολιτικό σύστημα.

Η λειτουργία των κεντρικών θεσμών της κοινωνίας μας έκανε τον άνθρωπο να ασχολείται όλο και περισσότερο με το σχεδιασμό της δικής του αποκλειστικά ζωής.

Όσο προχωρά αυτό που ονομάσαμε παγκοσμιοποίηση, όσο οι κοινωνίες ανοίγονται στον κόσμο, προς τον οποίο έχουν ευκολότερη και γρηγορότερη πρόσβαση, τόσο οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους, αναζητούν ατομικές λύσεις και συσπειρώνονται ή διαδηλώνουν όχι για τις παραδοσιακές αγωνίες της κοινωνίας, όπως είναι η υγεία ή η παιδεία, το επίπεδο των οποίων είναι για την Ελλάδα ακόμη το μεγάλο ζητούμενο, αλλά για το αν θα λειτουργήσει στη γειτονιά τους ένα οικοτροφείο του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου. Δεν κακολογεί κανείς τους πολίτες. Το θέμα είναι βαθύτατα πολιτικό, με την έννοια ότι η συμπεριφορά μιας κοινωνίας διαμορφώνεται από το δημόσιο διάλογο και τα επιχειρήματα που δημοσίως αναπτύσσονται από τους πολιτικούς και πνευματικούς ηγήτορές της.

Και να σκεφθεί κανείς ότι, την ώρα που ένας μικρός μόνο αριθμός πολιτών διαδήλωνε χθες για τα εκπαιδευτικά προβλήματα, από τη σχολική στέγη έως το επίπεδο σπουδών, η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση στους 25 της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς το ποσοστό του ΑΕΠ που διαθέτει για την εκπαίδευση. Κι εδώ πιάσαμε πάτο.