Εφημερίδα "Μακεδονία"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Άρθρα :: Σχόλιο

( η νεκρώσιμος ακολουθία :: 9/3/2006 21:34:42) 

Ο Θέμης Λιβεριάδης γράφει

ΟΚΛΑΔΟΝ

Η νεκρώσιμος ακολουθία

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα

Κατ' αρχήν θέλω να απευθυνθώ από' δω έμμεσα στους, μάλλον τακτικούς αναγνώστες της στήλης, την οικοκυρά (;) Κ.Ε., το μηχανικό Δ.Θ. και το συνταγματάρχη Διαβιβάσεων Κ.Π., ότι "δήθεν" λόγω του τριημέρου, αλλά στην ουσία άλλων… αναρίθμητων που μεσολάβησαν, δεν μου δόθηκε χρόνος και διάθεση να τους απαντήσω ανάλογα κάτι για το οποίο επιφυλάσσομαι -σύντομα.

Γράφοντας πιο πάνω την αρχαία υποθήκη, που μου "βγήκε" για το σημερινό "Οκλαδόν", ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα με την ντροπή που ένιωσα στη… γύμνια της σύγχρονης γραμματικής της αποτύπωσης. Ούτε δασείες ούτε ψιλές, ούτε περισπωμένες. Απλά πράγματα, εύκολα που κάποιοι κάπως κάποτε τα καθιέρωσαν ή τα επέβαλαν -φαντάζομαι για να μη σπαταλούν το χρόνο τους οι νεολαίοι… κάθε ηλικίας, έτσι ώστε να μας κάνουν το "χρυσό" τ' αυγό! Αλλά αυτό είναι παλιό όσο και μεγάλο θέμα που δεν χωράει εδώ (ούτε στο νου μου), καταπώς οι επιφυλάξεις μου για το πώς κάποιος που δεν… οίδε ό,τι είδε (!) θα μπορέσει να κλωσήσει χρυσά αυγά.

Καμιά φορά η εισαγωγή σε ένα θέμα μακραίνει, ή τείνει να το "υπερβεί" - και με την έννοιά του να το παρακάμψει. Αυτό, για 'μας που γράφουμε, μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους… Ένας απ' αυτούς είναι ίσως ότι θέλουμε να το αποφύγουμε ή να το αναβάλλουμε, πολύ μάλιστα αν το θέμα, που συνήθως εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε, δεν είναι ευχάριστο. Όπως σήμερα.

Σκεπτόμουν λοιπόν ότι η συντριπτική πλειονότητα, τουλάχιστο των καθ' ημάς ορθοδόξων, δεν "ακούει" τη νεκρώσιμη ακολουθία. Κατ' αρχήν οι περισσότεροι πια, ακόμα κι αν ακούνε, δεν καταλαβαίνουν (ου γαρ οίδασι…). Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία που ακούει, αλλά μηχανικά. Οι ψαλμωδίες, το λιβάνι, ορισμένες φράσεις και ο τόνος της φωνής αυτών που διαβάζουν τους είναι τόσο οικεία από τα παιδικά τους χρόνια, αλλά συγχρόνως και τόσο απόμακρα… Έχουν ωστόσο μια αίσθηση ακαθόριστης ασφάλειας σε μια "αγκαλιά" που συνήθισαν και τη θεωρούν πολύ δική τους. Εκεί επιβεβαιώνεται χωρίς αμφισβήτηση η μεγάλη δύναμη της παράδοσης…

Η αλήθεια όμως για μένα ενυπάρχει κυρίως στο νου, ή καλύτερα στο θυμικό. Αυτοί που έχασαν ένα αγαπημένο πρόσωπο και προσήλθαν στην τελευταία "φροντίδα" του είναι βυθισμένοι ή καταποντισμένοι στον πόνο και τις μνήμες τους. Συμπεριφέρονται σαν υπνοβάτες σε ένα σκηνικό που έχει μόνο την επίφαση κάποιας λειτουργίας… Στην ουσία δεν βλέπουν ούτε ακούν. Και η ιεροτελεστία που ξετυλίγεται μπροστά τους είναι ίσως το καλύτερο θέατρο που αξιώθηκε ποτέ ο άνθρωπος… Αυτός βέβαια που κηδεύεται δεν μπορεί ούτως ή άλλως να ακούσει τη νεκρώσιμη ακολουθία του.

Τις σκέψεις αυτές θυμάμαι πως τις βασάνισα για πρώτη φορά πέρυσι το καλοκαίρι, όταν γύρισα απ' την κηδεία του Μανόλη Αναγνωστάκη, στο Μαρούσι. Το "έψαξα" λίγο και παραδέχθηκα -ίσως για ορισμένους από τους παραπάνω λόγους- ότι κι εγώ δεν ακούω τη νεκρώσιμη ακολουθία… Ούτε την ξέρω και δεν πιστεύω πως θα δείξω σχετική φιλομάθεια από 'δώ και μπρος. Όπως δεν έχω διαβάσει πολλά αριστουργήματα, καταπώς λένε πιο μορφωμένοι από μένα. Ένα-δυο πράγματα έχω συγκρατήσει… Διαβάζεται η πρώτη, νομίζω, επιστολή του Παύλου προς Θεσσαλονικείς. Ελπίζω να μην είναι… σημαδιακό. Και μία φράση "…παραμυθείσθε τους ολιγοψύχους, ανέχεσθε των ασθενών…".