"Εδώ, στου δρόμου τα μισά…"

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΠΥΡΙΔΩΝΙΔΗ

"…έφθασ' η ώρα να στο πω. Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ, μέσ' στη ζωή πορεύτηκα".

Δεν γνωρίζω ποιες χημικές ενώσεις συντελέσθηκαν εντός μου και παραλλήλως ποιοι περίεργοι συνειρμοί προσπάθησαν να εκπορευτούν, πάντως αυτοί οι στίχοι του ποιητή ήρθαν αυτομάτως στο μυαλό μου, καθώς παρακολουθούσα τις δηλώσεις - διάγγελμα του πρωθυπουργού επ' ευκαιρία των δύο χρόνων από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία.

Περίμενα επί ματαίω να κάνει κάποιον απολογισμό του έργου του, αλλά αυτός ενεφανίσθη λακωνικός. Ούτε λεπτομέρειες άκουσα ούτε αναλύσεις, ούτε κάποιους μελλοντικούς στόχους.

Καμία διάθεση αυτοκριτικής. Ψέλλισε, πάντως, κάτι για μερικές, αόριστες αδυναμίες. Όλα τα υπόλοιπα, καλώς καμωμένα, για τον κ. Καραμανλή.

Δηλώσεις χωρίς έμπνευση, δίχως όραμα. Μια απλή επανάληψη των προεκλογικών και προγραμματικών διακηρύξεων του κόμματός του.

Αφήστε που τον "συνέλαβα" να πάσχει από Αλτσχάιμερ…

Καμία αναφορά στην περιβόητη απογραφή που έφερε τη χώρα στα όρια της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Λέξη για το "βασικό μέτοχο" και τους πέντε νταβατζήδες (τι έγιναν; τους κατατρόπωσε ή εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας;).

Ομοίως, ουδεμία αναφορά στους τελούντες εν αναμονή (προς μονιμοποίηση) συμβασιούχους. Τίποτε για τις φωτιές που έχουν ανάψει σε δεκάδες κοινότητες σ' όλη τη χώρα, φωτιές υπονόμευσης του "Καποδίστρια".

Συμπληρώθηκαν, λοιπόν, δύο χρόνια με κυβέρνηση ΝΔ, επέτειος η οποία δεν γιορτάστηκε με τούρτες, κεράκια και πανηγυρισμούς. Αντιθέτως σκιάστηκε από τον έντονο προβληματισμό, που προκάλεσαν οι τρεις δημοσκοπήσεις, οι οποίες μεταξύ άλλων απέδειξαν ότι αφενός έχει εξανεμιστεί το προβάδισμα που είχε έναντι του ΠΑΣΟΚ και αφετέρου έχει εκπνεύσει το διάστημα ανοχής των πολιτών απέναντι στην κυβέρνησή του. Είναι το αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της μονόπλευρης λιτότητας.

Ο κ. Καραμανλής κατά τον πρώτο χρόνο της πρωθυπουργίας του μιλούσε συνεχώς για ήπια οικονομική προσαρμογή και είχε αποφασίσει να μην ανοίξει κανένα μέτωπο, κυρίως με τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, προκειμένου να εμφανίσει ένα φιλολαϊκό προφίλ. Έμεινε, έτσι, αδρανής και θεατής των εξελίξεων.

Ωστόσο, στη συνέχεια ανασκουμπώθηκε και… έπιασε δουλειά με στόχο να ανατρέψει κεκτημένα και να καταργήσει δικαιώματα των εργαζομένων, υιοθετώντας πλήρως τον κατάλογο αιτημάτων των βιομηχάνων και των τραπεζιτών.

Κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, καθιέρωση της ευελιξίας και πολιτική ξεπουλήματος των δημόσιων υπηρεσιών και οργανισμών.

Την ίδια ώρα: Εργοστάσια βάζουν λουκέτο, αφήνοντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζομένους, συνήθως όχι επειδή πραγματικά πτώχευσαν αλλά για να μεταφερθούν σε χώρες με ακόμα μικρότερα μεροκάματα. Οι τραπεζίτες αυθαιρετούν και προκαλούν με τη μη συμμετοχή τους στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Παραλλήλως απαιτούν διεύρυνση του ωραρίου.

Η ζωή γίνεται ακόμη δυσκολότερη για τους μη έχοντες, αφού η ακρίβεια συνεχίζει ασταμάτητη τον καλπασμό της και η ανεργία, παρά τις πάμπολλες υποσχέσεις και διακηρύξεις, δεν αντιμετωπίζεται.

Όσο για τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, ότι θα επιμείνει στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις και στην υλοποίηση του κυβερνητικού έργου, σίγουρα θα ικανοποίησαν πλήρως το επιχειρηματικό κεφάλαιο, τους εργοδότες και τους τραπεζίτες.

Αντιθέτως, η εμμονή του κ. Καραμανλή στην ίδια ανάλγητη και αντεργατική πολιτική εκλαμβάνεται ως ευθεία απειλή από τους μη έχοντες και μη κατέχοντες, μισθωτούς, συνταξιούχους και τους οιονεί μεγάλους χαμένους, τους ανέργους.