Εφημερίδα "Μακεδονία"
Η αλχημεία της εξουσίας
Αλχημιστές είναι κάποιοι που επεξεργάζονταν τόνους ούρων με την ελπίδα ότι θα προκύψει το χρυσάφι που κρυβόταν κάτω από το κίτρινο χρώμα τους.
Χρυσάφι δεν βγήκε από τα ούρα, βγήκε όμως κάτι πολύ πιο πολύτιμο: η επιστήμη της χημείας! Ο κ. Μίμης Ανδρουλάκης έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο "ζητούνται αλχημιστές". Σ' αυτό, ξεκινώντας απ' την παρατήρηση πως οι σημερινές επιστημονικές επιτυχίες στην μετάλλαξη της ύλης, αποτελούν πραγμάτωση του ονείρου των αλχημιστών, αποφασίζει να παραστήσει και ο ίδιος τον αλχημιστή. Διυλίζει ό,τι σοβαρό και ασόβαρο έχει λεχθεί πάνω στο ζήτημα της ηγεσίας, ελπίζοντας ότι θα του προκύψει ο τύπος του ηγέτη που "μας" χρειάζεται. Του προέκυψε ένα βιβλίο, που φαίνεται να πουλάει, χωρίς να χρειαστεί κάποιος να το κάψει.
Στην πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου του ο κ. Ανδρουλάκης απορρίπτει την κοινωνία και στις υπόλοιπες ασχολείται με την ευγενή "τέχνη" μιας "μελλοντικής" ηγεσίας, αυτοαναφερόμενης, αυτοεξυπηρετούμενης και αυτοτροφοδοτούμενης. Στο ερώτημα, "πού είναι οι ηγέτες;" απαντάει προκλητικά "πού είναι οι πολίτες;". Γύρω του βλέπει μόνο διάφορους "κόπανους" που αναρωτιούνται "πού είναι ο Κουν" και τον ενοχλούν και διάφορες "κυρίες" που ρωτούν: "γιατί δεν έχουμε Καζαντζάκη" και τους "κόβει το βήχα". Την παρουσίαση του βιβλίου του στον "Ιανό" την έκανε μόνος του. Μιλούσε μιάμιση ώρα επαναλαμβάνοντας αυτά που γράφει και στο βιβλίο του. Ο λόγος του ήταν μια μονομερής και άχαρη "κουβεντούλα" με κάποιους άλλους ηγέτες (π.χ. τους κυρίους Βενιζέλο και Μαγκριώτη), στους οποίους απευθυνόταν σε στιλ: "έτσι δεν είναι Βαγγέλη;", "δεν συμφωνείς Γιάννη;", κτλ. Το κοινό, που είχε συρρεύσει, του ήταν προφανώς αδιάφορο.
Το ερώτημα ωστόσο δεν είναι "πού είναι οι ηγέτες" αλλά σε ποιον χρειάζονται ηγέτες. Μέχρι σήμερα οι ηγέτες θεωρούνταν "φερέφωνα". Στη χειρότερη περίπτωση του Θεού ή του κεφαλαίου. Στην καλύτερη περίπτωση του λαού ή του προλεταριάτου. Τα απομεινάρια αυτών των πολιτικών δυνάμεων αναζητούν ηγέτες και κόλπα μαγικά. Κατά τα λεγόμενα του κ. Ανδρουλάκη, οι ηγέτες του μέλλοντος θα μαθαίνουν την αλχημεία της εξουσίας, όπως ο ίδιος, σε κάποια σχολή της Αριστεράς και θα τη διαθέτουν στην άγνωστη ζήτηση. Αλλά αυτό γίνεται συγκαλυμμένα τον τελευταίο μισό αιώνα. Επειδή ο ίδιος έχει το θάρρος να παραδέχεται τους "πλόες" του, δεν σημαίνει πως ανακάλυψε και την Αμερική.
Η απάντηση στο πραγματικό ερώτημα είναι πως η κοινωνία δεν χρειάζεται πια ηγέτες. Χρειάζεται μια άλλη μορφή οργάνωσης για την άσκηση της πολιτικής. Τη χημεία της εξουσίας η κοινωνία μπορεί να μην ξέρει ότι την έμαθε, αλλά την έμαθε πια. Η δόξα των αλχημιστών ήταν πως αναγνώρισαν το μεγαλείο της ύλης στην πιο υποτιμημένη μορφή της. Το μεγαλείο του κ. Ανδρουλάκη είναι πως, επειδή του υποξινίζει η κοινωνική ύλη, δοξάζεται διυλίζοντας το κενό.
