Αχ! Πού είναι κείνες οι ένδοξες μέρες….

Πόλη ή κωμόπολη;

Το να διοικείς την πόλη σημαίνει να διαχειρίζεσαι μια μίζερη, δεδομένη πραγματικότητα, διεκδικώντας τα αυτονόητα που έχουνε κιόλας ξεπεραστεί και να βάφεις και να ξαναβάφεις άσπρο τον Λευκό Πύργο; (Ναι. Και να κοτσέρνεις μερικά κάγκελα στην Τσιμισκή, για να καρφώνουνε οι Θεσσαλονικείς τα μυαλά τους).

Κι επίσης: να αναπλάθεις τη -δεδομένη- παραλία, κάνοντας μερικά παρκάκια. Αυτός είναι ο μέγας οραματισμός για μια πόλη 2.300 χρόνων που διεκδικεί το μέλλον και θέλει να είναι κέντρο των Βαλκανίων, ενώ δεν μπορεί να είναι κέντρο ούτε καν του εαυτού της.

Προτάσεις λοιπόν - τις έκανε κατά καιρούς και ο δημοτικός σύμβουλος Κώστας Καραβασίλης και τις ζυμώνουνε κι άλλοι που δεν αντέχουνε πια το ζουρλομανδύα:

Κατασκευή νησίδας μπροστά στο Μέγαρο Μουσικής (άλλο αρχιτεκτονικό καρούμπαλο αυτό), επί της οποίας να χτιστεί μεγαλοπρεπές Συνεδριακό Κέντρο υψηλών προδιαγραφών κι ασφάλειας που θα φιλοξενεί ένα Παγκόσμιο Διεθνές Φόρουμ για την Ειρήνη και την επίλυση διαφορών με διαρκείς κορυφαίες διεθνείς συναντήσεις.

Προετοιμασία για την υποδοχή της Μεγάλης ΕΧPO του 2018 στις εκτάσεις του Καλοχωρίου - αντίστοιχα, στην ίδια περιοχή και μέσα στη θάλασσα να γίνει το "Μουσείο Βυθού" της Μεσογείου με τεράστιο ενυδρείο και εκθέματα ναυαγίων διάφορων εποχών, που βρέθηκαν κατά καιρούς από το βυθό της Χαλκιδικής ως εκείνον του Γιβραλτάρ. (Τα πολιτικά ναυάγια θα εκτίθενται αλλού).

Προετοιμασία για να διεκδικήσει η Θεσσαλονίκη τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2036 (εδώ εξεγείρονται όλα τα φρικιά και μέρος των βαθιά κομμουνισμένων που δεν γουστάρουνε τους Ολυμπιακούς ιδεολογικά, αλλά το λένε αλλιώς) όπως η Βαρκελώνη που εκμεταλλεύτηκε όσο καμιά πόλη την Ολυμπιάδα και ξαναγεννήθηκε - αλλά μόνο που το λέω αυτό θα αρχίσουνε οι γκρίνιες: τι, πώς, πού και τρέχα γύρευε.

Στο πλαίσιο αυτό να: απομακρυνθούνε οι εταιρείες πετρελαίου (καλύπτουνε 400 στρέμματα) να γίνουνε εκεί αθλητικά κέντρα όπως και στην Ευκαρπία, στη Μίκρα, στην εγγύς Χαλκιδική με κεντρικό αλλά ακτινωτό σχεδιασμό.

Και βέβαια: η ΔΕΘ να μετακομίσει αλλού και οι χώροι της να γίνουνε μητροπολιτικό πάρκο και τεράστια υπόγεια πάρκινκ για να ανασάνει η πόλη - αλλά, βέβαια, πριν απ' όλα ετούτα τα ωραία, τα μεγαλειώδη και τα οραματικά, χρειάζονται άλλες, γιγαντιαίες υποδομές για τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας, αλλιώς είναι για να αυτοκτονούμε ομαδικώς, τρώγοντας ο καθείς από δυόμισι κιλά δηλητηριασμένα ψηφοδέλτια των παρατάξεων.

Ποιοι, ποιος, πώς θα γίνουνε όλα αυτά; Αν έχουμε τον οραματισμό, κάποτε θα γίνουνε. Αν περιοριστούμε στο να ξαναβάφουμε τον Λευκό Πύργο, να τον φωτίζουμε διαφορετικά και να κάνουνε παρκάκια στην προκυμαία, τότε θα γίνουμε σιγά - σιγά τα Γιαννιτσά του μέλλοντος, η Θεσσαλονίκη - ανάμνηση μιας εποχής που δεν θα υπάρχει πια, παρά ως ξεπεσμένος παρακεντές. Mια κωμόπολη μεταξύ Κωνσταντινούπολης, Αθήνας και Τιράνων.