Εφημερίδα "Μακεδονία"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Άρθρα :: Χρονογράφημα

( ραντεβού με τη μοναξιά του κόσμου στην πλατεία κολωνακίου :: 13/3/2006 20:52:48) 

Ραντεβού με τη μοναξιά του κόσμου στην πλατεία Κολωνακίου

Στέκομαι έξω στο δρόμο. Βρέχει άλλοτε απαλά, άλλοτε βίαια. Το φως των ηλεκτρικών λαμπτήρων φωτίζει τη ροή του ύδατος. Πλατεία Κολωνακίου, αργά το βράδυ. Κόσμος πηγαινοέρχεται… Κόσμος πολυτελείας, καθημερινός, γνώριμος ή απόμακρος… Δυο νέοι με διαλυμένο το σώμα από ναρκωτικούς παραδείσους προσπερνούν αδιάφοροι για ό,τι τους περιβάλλει. Θλίψη και οδύνη επισκέπτονται την ψυχή σου. Όμως αθέατα εξορκίζονται από το νερό που ρέει και μεταβάλλεται βαθμιαία σε αίσθημα βαθύ και εμπειρία που σε καθηλώνει εκεί, μέσα και έξω, εδώ και τότε, να παρατηρείς και να θυμάσαι, ωσάν κάθε σταγόνα να σου ανοίγει παράθυρα προς τα μέσα ή προς τα έξω και να σύρονται ένα ένα τα παραπετάσματα της αναισθησίας και της λήθης.

Μικρός, όχι περισσότερο από δώδεκα, σε κινηματογράφο. Έξω νεροποντή. Μέσα να προβάλλεται ο "Πύργος των καταιγίδων". Δράμα ερωτικό, αυθεντικής εμπειρίας από τα κατάβαθα της ανθρώπινης ψυχής. Ο ήρωας αναζητά διέξοδο από το θάνατο της αγαπημένης του στον πύργο των καταιγίδων, τον έρημο πλέον και άδειο. Εδώ η ψυχή σου συγκρούεται με τον εαυτό της, ωθούμενη από τη βροχή έξω και το δράμα μέσα στον λαϊκό κινηματογράφο.

Πώς, αλήθεια, η πάνινη οθόνη μεταμορφώνεται σε ένσαρκη οθόνη της πραγματικότητας γύρω σου τότε και τώρα; Πώς, αλήθεια, η υψηλή τέχνη σε πάει κατευθείαν στο "θέμα" που θα σε δεσμεύσει για όλη σου τη ζωή;

Από τον πύργο των καταιγίδων των παιδικών σου χρόνων τα πίπτοντα από τους ουρανούς ύδατα θα σε ταξιδέψουν στη γεμάτη ρέοντα ύδατα τέχνη του Ταρκόφσκι. Αλλά μήπως και μερικά περιστατικά του δικού μας ασπρόμαυρου κινηματογράφου δεν σε ταξιδεύουν ομοίως; Βέβαια η δική μας μεγάλη τέχνη ήταν το θέατρο κυρίως και η συνέχειά του σε όλες τις στιγμές της ζωής μας. Ποίηση, τραγούδι, μοιρολόι, ύμνος, προσευχή, χορός ή, έτσι τυχαία, ας πούμε Όμηρος, Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης, Κοσμάς Αιτωλός, Παπαδιαμάντης, Καζαντζάκης, Σεφέρης, Ελύτης, Πεντζίκης, Νέο Κύμα, Αγγέλα και Γιώργης Παπάζογλου…

Ακόμη κάθεσαι ακίνητος ως κολόνα στην πλατεία Κολωνακίου και αφήνεις τη βροχή να σε ταξιδεύει, ενώ μέσα σου βλέπεις ένα δάκρυ, ακούς μια ευχή: Αχ, να 'ταν να βρει τούτος ο κόσμος γύρω σου τη χαρά του και την καρδιά του!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΥΛΟΥ, καθηγητή ΔΠΘ