Εφημερίδα "Μακεδονία"
Πράγματι κάποιοι ξεχνούν!
Η χρησιμοποίηση της φράσης "δεν ξεχνώ", που αποτύπωσε το τραύμα του ελληνισμού από την κυπριακή τραγωδία του '74 αλλά και την αποφασιστικότητά του να ανατρέψει τα αποτελέσματα της εισβολής, όσα χρόνια κι αν χρειαστούν, οφείλει να γίνεται με σεβασμό απέναντι στις μνήμες και τους συμβολισμούς που το σύνθημα αυτό περικλείει.
Για τους νεκρούς, τους εκτοπισμένους, τους αγνοούμενους, την καταστροφή πολιτιστικών μνημείων αιώνων, την απώλεια εθνικού εδάφους μακραίωνης παρουσίας, τον εθνικό διχασμό λόγω του πραξικοπήματος αλλά και την εθνική ομοψυχία που σφυρηλατήθηκε στη συνέχεια για την απελευθέρωση και την επανένωση της Κύπρου. Δυστυχώς φαίνεται ότι τόσο ο διχασμός όσο και η ηττοπάθεια αποτελούν μόνιμες παθογένειες της φυλής μας. Μία μερίδα Ελλήνων λοιπόν αρέσκεται στις αυταπάτες, στον εύκολο εφησυχασμό και στην εναπόθεση στους άλλους (κυρίως ξένους) της επίλυσης των δύσκολων ζητημάτων.
Τι περίμενε λοιπόν η άποψη αυτή από τη Βρετανία ή άλλες χώρες που έχουν δεδομένα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα και γνωστή επιρροή σε διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ, Ε.Ε.); Να αποδεχθούν το ηχηρό χαστούκι του "όχι" του 76% των Ελληνοκυπρίων, που ήταν σφοδρό πλήγμα στα χρόνια σχέδιά τους για διαμοιρασμό της κυριαρχίας στην Κύπρο (πέρα από τις επιταγές του διεθνούς δικαίου και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων), ώστε να διαιωνίσουν τις βάσεις και τη στρατηγική παρουσία τους στο νησί; Ή μήπως να χαρούν, επειδή παραμένει ένα αγκάθι στο δρόμο της Τουρκίας προς την Ε.Ε.;
Ο πόλεμος χαρακωμάτων και οι ποικίλες κωλυσιεργίες που ισχυρά διεθνή κέντρα εξυφαίνουν κατά της Κύπρου δεν πρέπει να διχάζουν τον ελληνισμό ούτε να προκαλούν ηττοπάθεια και απαισιοδοξία. Και κυρίως δεν πρέπει να υποστηρίζονται από καλοθελητές της ελληνικής πλευράς. Μολονότι είναι αλήθεια ότι κάποτε ανέφικτοι μαξιμαλισμοί υπονόμευσαν τα εθνικά μας συμφέροντα, είναι πολύ περισσότερες οι περιπτώσεις όπου η ηττοπάθεια και η αδυναμία εξεύρεσης κοινής συνισταμένης σε εθνικο-διακομματικό επίπεδο προκάλεσαν συμφορές και απώλειες. Αν κάποιοι λοιπόν (όπως πρόσφατα αρθρογράφοι της "Μακεδονίας") μας καλούν να μην ξεχνάμε τα επιχειρήματα του "όχι" στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, υπονοώντας ότι οι μετέπειτα εξελίξεις τα κατέρριψαν, τους δίνουμε την ακόλουθη απάντηση: Τα θετικά σημεία για τους Ελληνοκύπριους του σχεδίου Ανάν θα εφαρμόζονταν σε μία δεκαετία χωρίς σαφείς μηχανισμούς επιβολής ή κυρώσεων, ενώ η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι έπαιρναν εδώ και τώρα ό,τι ήθελαν. Στην Κύπρο εγκαθίστατο ένα ανελεύθερο συνομοσπονδιακό (στην ουσία) σύστημα δύο εσωτερικά πλήρως κυρίαρχων κρατών, που τελικά επιβράβευε την τουρκική εισβολή και διχοτομική πολιτική.
Στο εδαφικό, στους πρόσφυγες, στο περιουσιακό και στο θέμα των εγγυήσεων υπήρχαν και πάλι δυσανάλογες προβλέψεις σε βάρος των Ελληνοκυπρίων. Μόνη ελπίδα το ευρωπαϊκό περιβάλλον στο οποίο θα εξελισσόταν το όλο εγχείρημα. Και εδώ όμως ο αντίλογος είναι συντριπτικός: Η πολιτικά και στρατιωτικά αδύναμη ή αμφίθυμη Ευρώπη, με τον αυξανόμενο προβληματισμό απέναντι στην Τουρκία, που κινδυνεύει λόγω διευρύνσεων να παραμείνει μία κοινή αγορά, θα ήταν η εγγύηση και θα έλυνε όλα τα προβλήματα (στην Κύπρο) που θα προέκυπταν από μία κακή λύση; Όμως η απαραίτητη συμπλήρωση της πολιτικής του "όχι" (που δεν φαίνεται ακόμη) είναι η έστω εν καιρώ προβολή του βέτο απέναντι στην τουρκική ενταξιακή πορεία, αν η γείτων συνεχίσει τη σημερινή ακαμψία και προκλητικότητά της.
