Η δράση των συνδικάτων με φόντο την ανεργία

Το κλείσιμο των επιχειρήσεων το τελευταίο διάστημα έχει εξελιχθεί σε κοινωνική μάστιγα ως αποτέλεσμα των οικονομικών αποτελεσμάτων που επιφέρει σε εκατοντάδες οικογένειες. Για διαφορετικούς λόγους μερικές φορές, αλλά πάντοτε υπό το κριτήριο της οικονομικής επιβίωσης και κερδοφορίας, επιχειρήσεις προβαίνουν σε απολύσεις προσωπικού ή δρομολογούν εθελούσια έξοδο. Η Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων, η Coca Cola, προσωρινά το εργοστάσιο Ζάχαρης, η βρετανική μονάδα Tate & Lyte και άλλες αναρίθμητες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο στις εργασίες τους και στην προοπτική των εργαζομένων τους. Αξιοσημείωτο γεγονός σε όλα αυτά η στάση της κυβέρνησης, της κεντρώας κατά τα άλλα κυβέρνησης, να συμφωνεί με κάθε αξίωση του ΣΕΒ και των μεγαλοεργοδοτών. Επίσης η κυβέρνηση, ακολουθώντας ένα κακέκτυπο καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, που προσομοιάζει στο νεοφιλελευθερισμό, αρνείται να επέμβει, όταν λόγοι κοινωνικής αντίληψης το επιβάλλουν. Αυτό είναι απλά κατάλυση κάθε κοινωνικής πολιτικής πρόνοιας από την κατά τα άλλα ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση της κυβέρνησης στο μεσαίο χώρο.

Η πολυδιάσπαση των σωματείων με τις ευλογίες της κυβέρνησης και το κατάλληλο νομοθετικό περιβάλλον έδωσε στους εργοδότες το δικαίωμα να αναγνωρίζουν το χ σωματείο έναντι του ψ με κριτήριο την αντιπροσωπευτικότητά του. Μοναδικής ευφυίας τακτική που δείχνει να κερδίζει έδαφος στις διαπραγματεύσεις, όπως εξάλλου φαίνεται από την πρόσφατη συμφωνία ιδιωτικής τράπεζας για επέκταση του χρόνου λειτουργίας και το Σάββατο. Η αρχή μόλις έγινε. Προκειμένου να αντεπεξέλθουν οι υπόλοιπες τράπεζες στον αθέμιτο ανταγωνισμό, θα προβούν σε παρόμοιες συμφωνίες με το πλέον ''αντιπροσωπευτικό'' σωματείο εργαζομένων, δίνοντας ένα επιπλέον μπόνους υπερεργασίας, δίχως να προσλαμβάνουν επιπλέον εργαζόμενους. Το επόμενο στάδιο θα είναι η εργασία να επεκταθεί την Κυριακή, όπως άλλωστε διακαώς επιθυμεί η κυβέρνηση και τακτικά επαναφέρει το ζήτημα. Κατάλυση κάθε ρύθμισης ωραρίου εργασίας στο βωμό του υπερκέρδους των εταιρειών και των επιχειρήσεων. Σε αυτό εξάλλου το κλίμα την προηγούμενη εβδομάδα ο ΣΕΒ αξίωσε να προωθηθούν τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, δηλαδή να ισχύσουν τα τοπικά ευέλικτα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων κατά τη βούληση εργοδοτών.

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον άκουσα τον εκπρόσωπο του σωματείου υπαλλήλων της ιδιωτικής τράπεζας να δικαιολογεί τη συμφωνία του για εργασία κάθε Σάββατο, αναλύοντας το νέο ρόλο που καλούνται να διαδραματίσουν τα συνδικάτα στο σύγχρονο μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Παράλληλα ανέδειξε τη σημασία της υπερεργασίας ως παράγοντα οικονομικής ευρωστίας των εργαζόμενων υπαλλήλων. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η κυβέρνηση τείνει να καταγράψει την υπέρτατη νίκη της, αυτήν που για πολλές δεκαετίες δεν είχε καταφέρει να διανοηθεί. Εσωτερική ρήξη των σωματείων, οικονομικό καρότο, πριν να ακολουθήσει το μαστίγιο, και η ανεργία να καλπάζει. Διότι όποιος το αμφισβητεί ας αποδείξει πόσες προσλήψεις έγιναν με την ισχύ της υπερεργασίας. Και μη χειρότερα θα έλεγα, αλλά αυτά ήρθαν μεσοβδόμαδα με την άνανδρη επίθεση στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Χρήστο Πολυζωγόπουλο και στο συνδικαλιστικό κίνημα, τη στιγμή που αναμένουμε την αντίδραση της κυβέρνησης πέραν της λεκτικής καταδίκης.

Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥΔΗ