Σύγχρονες Σπιναλόγκες

Στο περιθώριο της κοινωνίας, απόβλητη, επειδή είχε την "ατυχία" να θεραπευθεί…

Ελάχιστοι ασχολήθηκαν με τη δήλωση της γυναίκας. Είχαν πιο εντυπωσιακά πλάνα να δείξουν τα κανάλια. Άνδρες με τις άσπρες στολές και τις μάσκες στο πρόσωπο να κυνηγούν πανικόβλητα κοτοπουλάκια. Και άλλα κοτόπουλα, νεκρά, να ρίχνονται σε κλιβάνους, για να μετατραπούν σε πτηνοτροφές. Κοτόπουλα - κανίβαλοι. Η δήλωσης της Τουρκάλας από το χωριό Γελιτσέ, στην επαρχία της Σεβάστειας, ήταν συγκλονιστική. Προσβλήθηκε από τη γρίπη των πτηνών και θεραπεύτηκε. Όμως, μετά την αποθεραπεία της κανείς στο χωριό δεν την πλησίαζε. Ούτε καν κι ο ίδιος της ο άνδρας. Σαν να ήταν λεπρή. Ή σαν να είχε Aids. Και καλά. Η λέπρα δεν ήταν μεταδοτική. Μόνο που σε παρελθόντες χρόνους δεν το ήξεραν. Κι έκτιζαν Σπιναλόγκες, για να τους μαντρώσουν. Δεν ήταν μάλιστα τόσο ο φόβος της επιδημίας, όσο η αποκρουστική όψη των λεπρών που επέβαλε την απομόνωση. Κοινωνικά απόβλητα.

Ο ιός της γρίπης δεν δημιουργεί αποκρουστική όψη. Δεν διαφέρει ο ασθενής από κάποιον που πάσχει από ένα δυνατό κρυολόγημα. Το αποκρουστικό, λοιπόν, δεν είναι στην εμφάνιση. Δημιουργείται στις ψυχές των ανθρώπων, που φτάνουν στο σημείο να βάζουν σε καραντίνα μία απλή γυναίκα που έτυχε να κολλήσει την ασθένεια. Και δεν φταίνε βέβαια κι αυτοί. Φταίει η αγραμματοσύνη. Φταίει κι ο βομβαρδισμός από τα μέσα ενημέρωσης, ο οποίος δημιουργεί καταστάσεις σε κοινωνίες που έχουν απολέσει τη δυνατότητα της κριτικής ματιάς στο σερβίρισμα γεγονότων που αποσκοπούν προφανώς και στην Τουρκία, όπως και στη χώρα μας, σε υψηλές τηλεθεάσεις.

Μακάρι, σύντομα να βρεθεί η λύση στο ζήτημα της γρίπης των πτηνών. Κάτι όμως μας λέει ότι αυτό τα "σύντομα" μάλλον θα αργήσει. Όπως αργεί και με το Aids. Γιατί η φύση είναι σαν τους ιούς. Που όσο τους πολεμά ο άνθρωπος, τόσο αυτοί βρίσκουν τρόπο να γίνονται ανθεκτικότεροι. Το είχε σε μία συνέντευξή του ο καθηγητής Δ. Τριχόπουλος: Το μεγαλύτερο οικολογικό έγκλημα που διαπράττουμε είναι ότι καταφέρνουμε να ζούμε τόσο πολύ…