Κυνηγώντας Όσκαρ!

Γράφει ο ΑΛΕΞΗΣ Ν. ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ

Τη γνωρίζετε τη φράση που λέει "Γέλασα τρυφερά", εννοώντας πως από την άλλη πλευρά του λόφου συνάντησα την ανεπάρκεια ανάμεικτη με λίγο θράσος (χαρακτηριστικό της νεοελληνικής κατάπτωσης), πολλή αφέλεια, δόσεις υπερβολής με βάση την ασχετοσύνη.

Εδώ και καιρό, λοιπόν, μέχρι την Κυριακή της Αποκριάς (5/7), μπαίνοντας σε ταξί ως συνήθως το ραδιόφωνο ήταν συντονισμένο στα διάφορα αθλητικά ραδιόφωνα που δικάζουν, φωνάζουν, απονέμουν δικαιοσύνη. Έπεσα και σε προγνωστικά για το στοίχημα σχετικά με τα Όσκαρ. Όσα άκουσα ήταν πρωτοφανή, διότι δεν μιλούσαν πια οι ειδικοί αλλά σε εξειδικευμένο μέσο (αθλητισμός) μη εξειδικευμένοι αλλά προπονημένοι για άλλες αναλύσεις κατέβαζαν κάθε είδους καρεκλοπόδαρο αναμειγμένο με αμετροέπεια και ανακρίβειες.

Απομονώνω χαρακτηριστικά: "Για τα προγνωστικά για τα Όσκαρ θα μας πει ο… Τάκης. Ψαγμένο είναι με τον κινηματογράφο το παιδί. Διαθέτει και ένα φινετσάτο… χόουμ σίνεμα". Με όλα αυτά όχι μόνον δεν οργίστηκα, αλλά ένιωσα μια τρυφερή συγκατάβαση, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως ένιωθα τη σύγκρουση της υπεροπλίας της γνώσης με τον κάδο τού εκ των πραγμάτων τίποτα. Ίσως ένιωσα πόσο δύσκολες είναι κάποιες δουλειές ως αποστολές, όταν σου τις αναθέτουν χωρίς να υπολογίζουν πως δεν έχεις καν ιδέα. Ίσως πάλι διέγνωσα τη σύγχρονη νεοελληνική νεύρωση να θεωρούμε πως "είμαστε μέσα σε όλα", επί παντός επιστητού.

Κατά βάση, όμως, αυτά τα ανύποπτα παιδιά που δεν ήξεραν τι έλεγαν (κάποιος ανέφερε συνεχώς "Χρυσούς Φοίνικες" εννοώντας "Χρυσές Σφαίρες") μέσα στην τρομερή σύγχυση της άγνοιάς τους παρέμεναν αθώα. Γι' αυτό τους άξιζε το δωράκι του τρυφερού χαμόγελου. Στο κάτω-κάτω δεν έβλαψαν περισσότερο το ήδη κατακρεουργημένο σινεμά ούτε οι "αναλύσεις" τους θα επηρέαζαν την κοινωνία.

Κι αν αυτούς τους άξιζε το υπομειδίαμα, η οργή είναι το "δώρο" των δήθεν ειδικών αναλυτών των τηλεοπτικών παράθυρων. Αυτοί ασκούν όχι μόνο μια βαθύτατη επιρροή στο κοινό, αλλά και μια τρομοκρατική επίδραση με την υπεροπλία τής δήθεν εξειδίκευσής τους. Κατ' ουσίαν (και πλην εξαιρέσεων) οι περισσότεροι, όταν ερωτώνται, στο μισό της απάντησής τους αναπαράγουν το θέμα (το περιγράφουν) και στο υπόλοιπο συνήθως κατά ένα μέρος εξαντλούνται σε κραυγές και γενικόλογες καταγγελίες ηθικοπλαστικού ή δημαγωγικού χαρακτήρα.

Στο τελευταίο ελάχιστο μέρος μάς εντυπωσιάζουν με το εξής στιλάκι περίπου: "Όπως μου είπε αποκλειστικά και εμπιστευτικά γνωστό στέλεχος, συμβαίνει αυτό το ιδιαίτερα σοβαρό…".

Έτσι δεν διαμορφώνονται ούτε η ηθική του πολίτη, ούτε η πολιτική, ούτε η ευημερία και η κοινωνικότητα. Αυτοί οι αναλυτές διεκδικούν και κερδίζουν τα Όσκαρ αποπροσανατολισμού του πολίτη. Αυτός είναι ο ρόλος τους.