Αντικομουνιστικό μανιφέστο

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι ο ισχυρότερος υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Ευρώπη.

Μέλη του είναι πλέον όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά κράτη, ακόμη κι αυτά που δεν ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από το Συμβούλιο της Ευρώπης προήλθε το 1950 η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία συμπυκνώνει τις αδιαπραγμάτευτες αξίες του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού. Το κείμενό της και οι συμπληρώσεις του αποτελούν εσωτερικό δίκαιο όλων των ευρωπαϊκών κρατών και αναγνωρίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ως θεμέλιο του κοινοτικού δικαίου. Το γνωστότερο όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Σ' αυτό έχει δικαίωμα να προσφύγει κάθε Ευρωπαίος πολίτης, όταν θεωρεί ότι τα εθνικά δικαστήρια δεν προστάτευσαν επαρκώς τα θεμελιώδη δικαιώματά του. Το κύρος της νομολογίας του είναι τεράστιο, αφού, χωρίς υπερβολή, υπάρχουν αποφάσεις που διαμόρφωσαν νέους συσχετισμούς στις διεθνείς σχέσεις. Αρκεί, για παράδειγμα, να θυμηθούμε τη δικαίωση των Ελληνοκύπριων σε βάρος της Τουρκίας στην υπόθεση των περιουσιών που βρίσκονται στα κατεχόμενα. Εξίσου πρέπει να επαινούμε και τη δικαίωση Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι υπερασπίστηκαν το δικαίωμα ενός ιδιαίτερου εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού. Στο πολιτικό πεδίο η Ελλάδα οφείλει να θυμάται ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης ήταν ο μόνος διεθνής οργανισμός που καταδίκασε έμπρακτα το χουντικό καθεστώς, αποβάλλοντας τη χώρα από τους κόλπους του.

Τις τελευταίες ημέρες με πρωτοβουλία του ΚΚΕ το Συμβούλιο της Ευρώπης βρίσκεται στο στόχαστρο μιας αρνητικής κριτικής, επειδή στην Κοινοβουλευτική του Συνέλευση προτείνεται η υιοθέτηση απόφασης με τίτλο "Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων". Διάβασα το σχέδιο με αμηχανία. Όσο κι αν συμφωνώ με την καταδίκη της θηριωδίας του Τσαουσέσκου, της οικοδόμησης του τείχους του Βερολίνου ή της σοβιετικής επέμβασης στην Τσεχοσλοβακία, όσο κι αν με θλίβει ότι η πρωτοβουλία του ΚΚΕ δεν συνοδεύεται ούτε από την ελάχιστη αυτοκριτική, άλλο τόσο με ενοχλεί ο σφετερισμός του έργου του ιστορικού από την πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις. Το Συμβούλιο της Ευρώπης νομιμοποιήθηκε στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών, επειδή αντιμετωπίζει με αμερόληπτο τρόπο παρούσες προσβολές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Έτσι, αν κάποιο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν μέλος του, δικαίως θα αντιμετωπιζόταν όπως η ελληνική χούντα. Αντίθετα, η μονομερής αναδρομική καταδίκη κρατών, για το διάστημα που δεν υπήρξαν μέλη του, μάλλον προσθέτει αφορμές διαίρεσης και αντιπαράθεσης, αφού ανεπίτρεπτη περιστολή των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων παρουσιάστηκε και από μέλη του στο όνομα της αντιμετώπισης του ολοκληρωτισμού. Μπορεί, άραγε, η αναδρομική καταδίκη να έχει ως κριτήριο το μέγεθος ή το υποκείμενο της καταπάτησης; Νομίζω πώς όχι, ακριβώς επειδή και η σύγχρονη προάσπιση των ελευθεριών είναι αποτελεσματική, όταν αντιμετωπίζει με αμερόληπτο τρόπο τη μικρή και τη μεγάλη παραβίαση, το μικρό και το μεγάλο προσβολέα και, κυρίως, το νικητή και τον ηττημένο της ιστορίας.