Δημοσιογράφοι ηλεκτρονικού Τύπου

Το γεγονός των ημερών ήταν ο τρόπος παρουσίασης της απόδρασης και δολοφονίαε του Ρώσου κακοποιού - Όλες οι πληροφορίες ήταν αποκλειστικές και εξόχως δραματικές

Να, λοιπόν, ήρθε και το 2006, ελπίζοντας πάντα πως ο χρόνος που άρχισε να μετράει και να χάνεται ήδη, σαν χρυσή βροχή στη χούφτα μας, θα είναι καλύτερος από αυτόν που αφήσαμε πίσω μας. Τουλάχιστον στην προσωπική μας ζωή, καθώς στον πλούσιο δυτικό κόσμο μπορούμε να λέμε ότι ως ένα ποσοστό αρκετά μεγάλο μπορούμε να την ορίζουμε, θεωρώντας την υγεία σχεδόν δεδομένη. Γιατί στον υπόλοιπο υπό ανάπτυξη κόσμο η υγεία και ένα ποτήρι καθαρό νερό φαίνεται πως είναι είδη πολυτελείας. Ίσως και γι' αυτό το λόγο μια συνδρομή στις μη κυβερνητικές οργανώσεις αρωγής και ανακούφισης να είναι ένα πολύ καλό δώρο στην ευαισθησία που μας έχει απομείνει.

Όλες αυτές οι γιορτές στη Δύση της αφθονίας, που οργανώνονται από τις μητροπόλεις, μου θυμίζουν λίγο-πολύ ξόρκι προς το κακό και τη φτώχεια, που απλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Θυμάμαι από το 1981, που έκανα τις δεύτερες σπουδές μου στο Παρίσι, το "έθιμο" της καύσης των αυτοκινήτων το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς. Ήταν must, ένα απαραίτητο στοιχείο για το βραδινό και ένας τρόπος διαμαρτυρίας. Βεβαίως δεν είχε την έκταση που έχει πάρει τους τελευταίους μήνες. Δεν μπορώ, χαμογελώντας κυνικά λίγο, να μην κάνω τη σύγκριση των φλεγόμενων αυτοκινήτων στο Παρίσι με τα Ρογκοτσάρια και τις γιορτές των Φανών στη Δυτική Μακεδονία. Γλέντι και ξόρκι μαζί που, από ό,τι φαίνεται, κρατάει από πολύ παλιά.

Το καινούργιο έθιμο που αναδύεται στην κοινωνική μας ζωή, μέσω της τηλεόρασης που το επιβάλλει και που όλοι οι σταθμοί το παρουσιάζουν συναγωνιζόμενοι μεταξύ τους, είναι ο εικοσιτετράωρος πια παροξυσμός του λεγόμενου λαϊκού γλεντιού με γαρίφαλα, λικνίσματα στις πίστες και ημίγυμνους θηλυκούς Αγιοβασίληδες. Εδώ η ισότητα των δύο φύλων θριαμβεύει. Το γεγονός είναι μία κατάφωρη προσβολή στην αισθητική μας, που βάλλεται συνεχώς. Φαίνεται πως οι τηλεοπτικοί παραγωγοί και σκηνοθέτες έχουν στερέψει από ιδέες ή πως απλώς έπιασαν το νόημα. Βραχνή φωνή, χωρίς μελωδία, ψευτομαγκιά και καψούρα με λάγνο λίκνισμα. Ιδού το νόημα του επερχόμενου έτους.

Το πιο ενδιαφέρον, όμως, γεγονός, που σηκώνει σοβαρότατη ανάλυση και συζήτηση, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι τηλεοπτικοί αστέρες της δημοσιογραφίας και οι σταθμοί που εκπροσωπούν παρουσίασαν την απόδραση και τη δολοφονία με τις δικές τους εκδοχές λύσης της τραγωδίας. Όλες οι πληροφορίες ήταν αποκλειστικές και εξόχως δραματικές. Οι λέξεις αυτές φαίνεται πως έχουν χάσει το πραγματικό νόημά τους, γιατί χρησιμοποιούνται στο τηλεοπτικό λεξιλόγιο συχνότατα. Έτσι, σαν το βοσκό του παραμυθιού που φώναζε συνέχεια βοήθεια, για να σώσει το κοπάδι του, και στο τέλος κανείς δεν τον πίστευε, το ίδιο κοντεύει να συμβεί με τις πληροφορίες που μεταδίδονται τηλεοπτικά. Όχι ότι το περιστατικό της απόδρασης και της δολοφονίας των αστυνομικών δεν ήταν πολύ σοβαρό. Ο τρόπος όμως που παρουσιάστηκε ήταν πολλές φορές απαράδεκτος. Φθάνουμε στο σημείο οι τηλεδημοσιογράφοι να δημιουργούν τη δική τους πραγματικότητα, αφήνοντας στην άκρη τα όντως συμβαίνοντα, με μόνο σκοπό την αύξηση της τηλεθέασης και προκαλώντας τεχνηέντως αγωνία στους τηλενημερωμένους πολίτες και βέβαια, αν η ποιότητα της ενημέρωσης βλάπτεται για χάρη της τηλεθέασης, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά. Γιατί τότε για μένα πέφτει και η ποιότητα του πολιτεύματος, καθώς μένουμε στο φαίνεσθαι και όχι στην ουσία. Να ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσεχθεί. Από την εικονική πραγματικότητα των ψηφιακών μηχανών φτάσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα που δημιουργούν, ο καθένας τη δική του, αυτοί που θέλουν να αποκαλούνται δημοσιογράφοι του ηλεκτρονικού Τύπου.

Του ΞΕΝΗ ΣΑΧΙΝΗ