Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν

Ενας χρόνος εθνικής φαγούρας και αποτέλεσμα μηδέν. Περί ανασχηματισμού ο λόγος. Περισσότερο από ένα χρόνο, σχεδόν σε καθημερινή βάση, όποτε το κυβερνητικό σχήμα έπεφτε σε στραβοπατήματα, ο ανασχηματισμός ήταν για κάποιους η πανάκεια και η διέξοδος στις δύσκολες στιγμές που αντιμετώπιζε η κυβέρνηση, που ήταν αρκετές, οφείλουμε να ομολογήσουμε.

Όπως και στις προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι και σε αυτήν ουδείς ανασχηματισμός έδωσε λύση στα μεγάλα θέματα της χώρας και των πολιτών. Επικοινωνιακές ανάσες και πολιτικό χρόνο δίνει για να αντιμετωπισθούν δύσκολες καταστάσεις.

Σε αυτόν τον ανασχηματισμό, όμως, οι προσδοκίες ήταν υψηλές γιατί η ΝΔ, λεκτικά τουλάχιστον, είχε θέσει υψηλά τον πήχη προεκλογικά για ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα και συνένωση υπουργείων. Αυτές ήταν οι δεσμεύσεις του κυβερνώντος κόμματος για ένα σύγχρονο και ευέλικτο μοντέλο διακυβέρνησης, θέση που έβρισκε σύμφωνη την κοινωνία.

Η δικαιολογία για τη μη τήρηση της δέσμευσης ήταν μέχρι σήμερα οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Σήμερα όμως ακόμη μία διάψευση των προσδοκιών, κανένας νεωτερισμός, καμία ουσιαστική ανανέωση. Ο κ. Καραμανλής επιχειρεί να διοικήσει τη χώρα με ένα σχήμα αναντίστοιχο των δεσμεύσεών του και ως προς την ανανέωση βέβαια ούτε λόγος να γίνεται.

Αν κάποιος κωδικοποιήσει τα στοιχεία του κυβερνητικού ανασχηματισμού, ξεκινά από την είσοδο της κ. Μπακογιάννη και ολοκληρώνει με αυτήν. Σε αυτό να προστεθεί ότι η Θεσσαλονίκη υποεκπροσωπείται με έναν υφυπουργό με ό,τι σημαίνει αυτό για την προώθηση των μεγάλων ανοικτών θεμάτων. Εν ολίγοις, ο περιβόητος αναμενόμενος ανασχηματισμός ήρθε χωρίς εκπλήξεις και ανατροπές. Τα προβλήματα παραμένουν και η επίλυσή τους θα μετατίθεται συνεχώς, ωσότου εξαντληθεί η κοινωνική ανοχή στα καθημερινά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.

Το διάγγελμα του πρωθυπουργού δημιούργησε έντονη την αίσθηση για την ύπαρξη κάποιων παράκεντρων εξουσίας που υπονομεύουν το μεταρρυθμιστικό οίστρο της κυβέρνησης. Αδιόρατες ερμηνείες κατά το δοκούν σε μια προσπάθεια να μετατεθεί η ευθύνη σε ένα αόριστο υπονομευτικό περιβάλλον που συνωμοτεί κατά της κυβέρνησης. Έπειτα από δύο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας ο πρωθυπουργός έχει χρέος να αποταθεί στην κοινωνία καταδεικνύοντας τα παράκεντρα αυτά και να ζητήσει τη στήριξή της, αποδεικνύοντας τις συνωμοτικές θεωρίες.

Ενδιαφέρον έχει επίσης ο ανασχηματισμός ως προς τις ισορροπίες που προσπάθησε να τηρήσει μεταξύ των ιστορικών στελεχών και των νέων φιλόδοξων πολιτικών χωρίς να λαβωθεί το κόμμα. Το μέλλον θα δείξει τις διαθέσεις των δύο ακραίων ηλικιακών ομάδων. Το κοινωνικό ζητούμενο ωστόσο για αλλαγή της πολιτικής παραμένει. Η επικοινωνιακή τακτική του πρωθυπουργού με την αναφορά του στα χαμηλά εισοδήματα και σε όσους πλήττονται οικονομικά δεν μεταβάλλει την πραγματικότητα. Οι γενικές και αόριστες υποσχέσεις για ενίσχυσή τους επίσης δεν αλλάζει κάτι. Μήπως καλύτερα να αλλάξει η ίδια η πολιτική παρά τα πρόσωπα; Η στρατηγική για το μέλλον δεν μπορεί να βασίζεται σε πρόσωπα και ισορροπίες αλλά σε σύγχρονες καινοτόμες πολιτικές προτάσεις δίχως κριτήρια επικοινωνιακών τεχνασμάτων.

Στέλιος Αγγελούδης