Ελλάς, Γαλλία, Γερμανία…

Την περασμένη εβδομάδα στη Γαλλία και τη Γερμανία, στην καρδιά δηλαδή της ευρωπαϊκής οικονομίας, εργαζόμενοι και νεολαία απείργησαν και διαδήλωσαν ενάντια στα μέτρα που προωθούν οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών στον τομέα των εργασιακών σχέσεων.

Στη Γαλλία για το "σύμφωνο πρώτης απασχόλησης", που δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να απολύουν νέους κάτω των 26 ετών με την ίδια ευκολία που μπορεί κάποιος να αλλάξει ένα πουκάμισο, και στη Γερμανία για την επέκταση του εργασιακού βίου που προωθεί η δικομματική κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών.

Στη Γαλλία η εντονότερη εμπλοκή της νεολαίας, που δίπλα στους "νυσταλέους γραφειοκράτες" των συνδικάτων μοιάζει με ποτάμι που είναι αδύνατο να το συγκρατήσει η κοίτη του, έδωσε στους ελληνικούς τηλεοπτικούς δέκτες και λίγο χρώμα από Μάη του '68, αν και στην Ελλάδα Μάρτη μήνα βρέχει και έχει κρύο.

Στην Ελλάδα αυτήν την εβδομάδα τα εργατικά συνδικάτα παίρνουν τη σκυτάλη από τους εργαζόμενους της Γαλλίας και της Γερμανίας και την Τετάρτη κατεβάζουν τον κόσμο της εργασίας σε γενική απεργία για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Και στο παρελθόν σχεδόν κάθε χρόνο έχουμε απεργίες για την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας, όμως η μεθαυριανή κινητοποίηση έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος. Και τούτο γιατί φέτος οι εργαζόμενοι -από τα "ρετιρέ" των ΔΕΚΟ και των τραπεζών έως τα τρίτα υπόγεια των σούπερ μάρκετ- βρίσκονται αντιμέτωποι με μια επίθεση που μοιάζει με μαχαίρι που αναζητά το κόκαλο.

Οι συλλογικές συμβάσεις, ανεξαρτήτως ίσως του μικρού ή μικρότερου ύψους των αυξήσεων στους μισθούς, αποτελούν το βασικό κορμό αυτού που ονομάζουμε εργατική προστασία. Για παράδειγμα στις τράπεζες, οι τραπεζοϋπάλληλοι μπορούν να πάρουν αυξήσεις και μέσα από τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Τι θα γίνει όμως με τις άδειες, με την προστασία της μητρότητας, με τα δικαιώματα στο συνδικαλισμό, με το χρόνο εργασίας, με το πενθήμερο…

Καμία επιχειρησιακή, πολύ περισσότερο ατομική, σύμβαση δεν μπορεί να διασφαλίσει αυτά τα δικαιώματα που, σημειωτέον, κανένας δεν τα χάρισε στους εργαζόμενους, αλλά τα κατέκτησαν μέσα από σκληρούς αγώνες, στερώντας ακόμη και ολόκληρες εβδομάδες από τις οικογένειές τους χρήματα απολύτως αναγκαία για τη διαβίωσή τους.