Εφημερίδα "Μακεδονία"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Η μπάντα του δήμου με τον αρχιμουσικό Λάζαρο Λάμπρου, στην πλατεία της πόλης, τη δεκαετία του '70

Η ΜΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

Η ορχήστρα του λαού!

Η Φιλαρμονική Ορχήστρα Κατερίνης ιδρύθηκε τη δεκαετία του '30, διαλύθηκε και "ανασυντάχθηκε" πολλές φορές, για να εμφανιστεί και πάλι, σήμερα, σε πλατείες και δρόμους της πόλης

Σα να ξαναγεννιέται πάντα από τη στάχτη της η μπάντα του δήμου, που στήθηκε με βασιλικό διάταγμα τη δεκαετία του '30. Διαλύθηκε πολλές φορές στη διάρκεια των χρόνων, για οικονομικούς λόγους, αλλά πάντα κάποιος έβρισκε τρόπο να την αναστήσει, να τη στήσει όρθια, να της δώσει φωνή και να τη βγάλει στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης. Η πιο πρόσφατη "νεκρανάστασή" της έγινε πριν από τρεις μήνες, όταν εμφανίστηκε στην πλατεία της Κατερίνης για να γεμίσει με δυνατούς ήχους τις καλοκαιρινές αυγουστιάτικες Δευτέρες.

Δεκάξι πιτσιρίκια, νεαροί μαθητές και απόφοιτοι του δημοτικού ωδείου Κατερίνης και ο αρχιμουσικός τους, Ανέστης Τοπαλίδης, έπιασαν τις τρομπέτες, τα σαξόφωνα, τα φλάουτα, τα κλαρινέτα, τις μπάσες κιθάρες και τα εμφώνια και μ' ένα πρόγραμμα ελληνικής και ξένης ροκ και τζαζ μουσικής, τραγουδιών του Χιώτη, του Ξαρχάκου, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη και του Χατζηνάσιου, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον ενθουσιασμό του κοινού της πλατείας, του ΚΑΠΗ, των ασθενών του Ψυχιατρικού νοσοκομείου Πέτρας, των τουριστών της Κατερινόσκαλας και των επισκεπτών της εμποροπανήγυρης.

Η επιστροφή της μπάντας, ήταν πράγματι πανηγυρική, κεφάτη, φασαρτζίδικη, χωρίς πρωτόκολλα και επισημότητες. Όπως αρμόζει στην "ορχήστρα του λαού". Έτσι τουλάχιστον τη χαρακτήρισε ο ενορχηστρωτής των τραγουδιών της, ο μουσικοσυνθέτης, καθηγητής του Δημοτικού Ωδείου Κατερίνης, Μπάμπης Ναβροζίδης, έτσι τη νοιώθουν οι μουσικοί της, έτσι την αισθάνθηκε και το κοινό που τη χειροκρότησε.

Κι έτσι ακριβώς τη βίωσαν οι παλαίμαχοι μουσικοί της, που σήμερα θυμούνται τις δόξες της, τις λύπες της και τις χαρές της.

"Οι απάχηδες των Αθηνών"

Στο επιπλάδικο του Σάββα Σαλίφογλου, οι κιτρινισμένες παρτιτούρες των πενήντα χρόνων, δεν προλαβαίνουν να σκονιστούν. Στήνονται συχνά στο αναλόγιο, ξεφυλλίζονται τακτικά και δίνουν ήχο και χρώμα στο ακορντεόν του παλαίμαχου μουσικού της μπάντας.

"Πω, πω, με γυρίζετε πενήντα χρόνια πίσω"! Ο 71χρονος μουσικός δε χρειάστηκε να ζοριστεί πολύ για να θυμηθεί τα περασμένα. Την επανίδρυση δηλαδή, το 1953, της Φιλαρμονικής του δήμου, που στελεχώθηκε με Κατερινιώτες μουσικούς, εκπαιδευμένους στις μπάντες του στρατού, τις δόξες της, όταν την έραιναν με τριαντάφυλλα κομμένα από τις αυλές, στις παρελάσεις, τη μαγεία των μουσικών απογευματινών της πλατείας, με το ρεπερτόριο από τις οπερέτες της εποχής "Απάχηδες των Αθηνών", "Το κορίτσι της γειτονιάς" και τα ελαφρά ελληνικά τραγούδια.

Το 1954, θυμάται, ξαναδιαλύθηκε η μπάντα -"ήρθαν τα ράδια"- και μετά ξαναναστήθηκε και πάλι διαλύθηκε και "φτου απ' την αρχή", γιατί οι μουσικοί είχαν μεράκι και πείσμα.

Αντί μπάντας… ένα χιλιόμετρο πίσσα!

Το 1965, επί θητείας του μακαρίτη δημάρχου, Τάκη Τερζόπουλου, η μπάντα μέτρησε την πολλοστή της διάλυση.

Το δημοτικό συμβούλιο συζήτησε και ξανασυζήτησε το κόστος της και αποφάνθηκε ότι με τα χρήματα της συντήρησης της μπάντας, της αποζημίωσης των μουσικών, θα μπορούσε να ασφαλτοστρώσει ένα χιλιόμετρο δρόμου! Προτεραιότητες γνωστές, που δεν κατάφεραν να αντιστραφούν ούτε σήμερα, τριάντα τόσα χρόνια μετά.

Οι μουσικοί μετρούσαν διαφορετικά το κόστος της μπάντας. "Ένας τενεκές λάδι το μήνα", ήταν η οικονομική τους αποζημίωση, αλλά αυτοί συνέχιζαν να παίζουν το τραγούδι "δεν τα φθονώ τα πλούτη, γιατί έχω πλούτη την καλή καρδιά".

Η χούντα, δύο χρόνια μετά, έντυσε τη μπάντα στα… εμβατήρια -διπλές στολές, καπέλα με λοφία, καινούργια όργανα- και την ξανάβγαλε στις παρελάσεις και τις… κηδείες, για να της μείνει για καιρό το παρατσούκλι "η μπάντα των κηδειών". Μαρς, προσευχές, πασχαλιάτικα εμβατήρια και πένθιμα, ήταν το ρεπερτόριο της Φιλαρμονικής ορχήστρας, αλλά ο Σάββας Σαλίφογλου, που έπαιζε αλτικόρνο, τρομπόνι και κρουστά, τραγουδά και ξανατραγουδά οπερέτες και ελαφρά ελληνικά τραγούδια, όταν θέλει να μας θυμίσει τις παλιές εποχές της μπάντας. Και, με περισσή περηφάνια, μας διαβεβαιώνει ότι η Φιλαρμονική του δήμου Κατερίνης "είχε καταφέρει να ξεφτιλίσει, ακόμη και τις στρατιωτικές μπάντες, που είχαν μεγάλη φήμη". Και… "αν με ξανακαλέσουν είμαι έτοιμος να παίξω αλτικόρνο… τα δόντια μου τα έχω όλα"!

Στο δημοτικό ωδείο Κατερίνης, οι πιτσιρικάδες της μπάντας, ετοιμάζονταν για την επόμενη εμφάνισή τους. Τα φασαρτζίδικα όργανά τους μπορεί να ενοχλούσαν στους πάνω ορόφους, τους "κλασικούς", που δε φαίνεται να έχουν τη Φιλαρμονική και σε μεγάλη υπόληψη, αλλά, τα παιδιά της "ορχήστρας του λαού", δε νοιάζονται και τόσο. Με τις γνώσεις τους -"επίπεδο αρμονίας"- και το κέφι τους για επικοινωνία, είναι έτοιμα να ξαναβγούν στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης.

ΒΕΤΑ ΧΑΪΛΑΤΖΙΔΟΥ