"Μία άλλη τηλεόραση είναι αναγκαία"

Κείμενο 8 - [Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις]

Η νέα τεχνολογία στα οπτικοακουστικά μέσα σε συνδυασμό με τη διαπαιδαγώγηση των τηλεθεατών και η επαναρύθμιση του θεσμικού πλαισίου και των δομών που διέπουν την τηλεόραση είναι μερικές από τις προτάσεις που εισηγήθηκαν οι ομιλητές της διημερίδας "Μία άλλη τηλεόραση είναι αναγκαία", που ολοκληρώθηκε χθες στο αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ στο πλαίσιο του 4ου ευρωπαϊκού κοινωνικού φόρουμ. Κατηγορούμε συχνά την ανθρωπότητα πως, ενώ τον τελευταίο αιώνα έχει επιτελέσει τεράστια επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, στον τομέα της ηθικής έχει μείνει πίσω.

Σχεδόν όλοι οι ομιλητές αναρωτήθηκαν για την αναγκαιότητα αυτής ή μιας άλλης τηλεόρασης, εάν πρόκειται τελικά για ματαιοπονία. Υπάρχει κάτι που αντικρούει αυτή την άποψη: η δημιουργία και παρουσία, στο δεύτερο του αιώνα μας, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (NGOs - Non Government Organizations).

Για τον πρόεδρο του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων Ροδόλφο Μορώνη "η τηλεόραση περιορίζει τη δημόσια συζήτηση, ταυτίζει την ελευθερία με την ελευθερία της επιλογής, στοχεύει σε μία κοινωνία κομφορμισμού και αλλοτρίωσης".

Πίσω από αυτά τα αρχικά κρύβονται πασίγνωστες κινήσεις όπως η Γκρην Πις, η Διεθνής Αμνηστία, οι Γιατροί χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του Κόσμου, το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, η Ομάδα για την Προστασία των Μειονοτήτων κ.ά. […]

Η μόνη ελπίδα για μία καλύτερη τηλεόραση, υποστήριξε ο ίδιος, είναι η τεχνολογία, η ψηφιακή τηλεόραση, επειδή αυξάνονται οι ανάγκες του περιεχομένου της, επομένως βρίσκουν χώρο και τα "αζήτητα προγράμματα του πολιτισμού". Οι οργανώσεις αυτές λέγονται μη κυβερνητικές, γιατί δεν εξαρτώνται από κυβερνήσεις (ευτυχώς - η ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία τους).

Για το συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό, πρώην αναπληρωτή διευθυντή της ΕΡΤ, ο τηλεθεατής πρέπει να απεγκλωβιστεί από την τρέχουσα λογική της τηλεόρασης, "να βγει από το σπίτι του, να βρει το πραγματικό γεγονός, που είναι το ποδόσφαιρο, ή το πολιτιστικό γεγονός".

Οι πόροι είναι από εισφορές μελών, δωρεές, ιδρύματα και διεθνείς οργανώσεις.

Πρέπει, είπε ο ίδιος, "η τηλεμέτρηση να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων, να αυξηθεί ο αριθμός των ντοκιμαντέρ και να συνδεόμαστε απευθείας στον τόπο του συμβάντος, χωρίς να περιμένουμε την εκ των υστέρων είδηση για το συμβάν".

Η συνολική προσφορά τους είναι εντυπωσιακή: έχουν σώσει εκατομμύρια ζωές, έχουν προστατέψει πολλές χιλιάδες ανθρώπων από βασανιστήρια και καταπίεση, έχουν βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής.

Εδώ στην Ελλάδα τις αντιμετωπίζουμε περίεργα: Όταν η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι καταγγέλλουν παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Τουρκία, γράφουμε την είδηση στην πρώτη σελίδα. Όταν οι ίδιες οργανώσεις διαμαρτύρονται για καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων ή των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα, είναι ανθελληνικές και πληρωμένες από ξένα κέντρα. Ουσιαστικά μας ενοχλεί η ανεξαρτησία τους: θα τις θέλαμε με το μέρος μας (όπως και όλες τις άλλες εξουσίες) και ξεχνάμε ότι αυτό θα καταργούσε αυτόματα το διεθνές τους κύρος.

Είμαι υπερήφανος που ανήκω στις περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις. Πιστεύω πως ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενιαία και αδιαπραγμάτευτα, είναι η μόνη ιδεολογία που μας απέμεινε - αλλά και η μόνη που μας χρειάζεται.

Φιλικά, Νίκος Δήμου www. ndimou.gr