Είμαι ιθαγενής, Aλέξης Σεβαστάκης από την "Αυγή": ΑΙΧΜΕΣ

Διαβάζω και γράφω

Καταδιώκω ως ακυβέρνητος χοντροκόκαλος λύκος, με ηλικιωμένο μάλιστα πείσμα, όλους τους ακυρωτές των ημερών Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς, Φώτων, αυτούς που βαναυσούργησαν με νοθεία, με δάνεια χρώματα, με περιττώματα εικόνων, με άγνοια, όλους τους άρριζους, τους φυτευτούς διασκεδαστές, τους παχύρρευστους αμετροεπείς, όλους τους καγχαστές και τάχα υπεράνω των τάχα ευτελών εγκοσμίων, όλους τους ιερατείου αλχημιστές, όλους τους νεκροφανείς, τους δαχτυλοσείοντες τους μη αγαθούς, τους μη πονηρούς, τους μη εορτάζοντες.

Αριστερά - Δεξιά

1. Γράψτε μία παράγραφο με θεματική πρόταση τη σύγκριση των δύο προσώπων (Αστερίξ-Οβελίξ). Είμαι ιθαγενής.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ

- Στη συνέχεια αναπτύξτε τις λεπτομέρειες καταγράφοντας πρώτα τις ομοιότητες και μετά αντιπαραθέστε μία μία τις διαφορές. Είμαι ευχολόγος.

Διχάστηκε λένε η Ευρώπη στην κρίση του Ιράκ.

- Μπορείτε να κάνετε την ίδια άσκηση συγκρίνοντας δύο ιστορικά πρόσωπα. Είμαι εορτολάτρης.

Προφανώς. 2. Προσπαθήστε να αναπτύξετε μία παράγραφο για τα αξιοθέατα του τόπου σας που αξίζει να επισκεφτεί κάποιος διαιρώντας τα αξιοθέατα αυτά σε κατηγορίες (π.χ. ιστορικά κ.ά.).

Οι πάνσοφοι παλαιοί δίδασκαν:

Ολόκληρη "διακήρυξη" υπέγραψαν χθες οκτώ κυβερνήσεις.

3. Σε μία παράγραφο 8-10 γραμμών επιχειρήστε να δικαιολογήσετε σε μια φιλική σας παρέα γιατί θα επιλέγατε ένα συγκεκριμένο άθλημα ή χόμπι (π.χ. ποδόσφαιρο, ορειβασία, κολύμβηση κτλ.).

"… Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος…".

Σε τι όμως διχάστηκε;

ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΤΣΑ ΤΟΥ ΜΙΑ ΕΥΔΟΚΙΑ, Ε. Καρανσοπούλου από τα "Νέα":

Ας αφήσουμε προς το παρόν έξω τις τρεις υποψήφιες χώρες (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία) που συμπαρατάχθηκαν με τις ΗΠΑ.

"…Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας αρχίζει με τον γνώριμο τρόπο του να ξετυλίγεται, το μυαλό μου κάνει ''φλας'' 20 χρόνια πίσω, στον σύντροφο που έφυγε, αφού μ' έμαθε όλη τη γλύκα και την πίκρα της Ελλάδας, ''αυτό είναι, αυτό είναι η Ελλάδα, η Ευδοκία'' έλεγε - και βλέπαμε και ξαναβλέπαμε την ταινία του Δαμιανού…

Πορεύονται ακόμα με τις εικόνες και τις φοβίες του διπολικού κόσμου, έστω και αν επιλέγουν τώρα το αντίπαλο αφεντικό.

Κι έπειτα.. . έπειτα, σε μια βουβή συνεννόηση, όλοι παραμερίζουν για να χορέψει αυτός, ο φίλος μας που ξέρουμε πόσο καιρό αλλά έχουμε πια πάρει απόφαση πως δεν θα μάθουμε ποτέ, οι αφελείς θα αναρωτιούνται πώς συνδυάζονται τα ψυχρά νούμερα της Κοινότητας με τούτο το κορμί - και την ψυχή - που χορεύει πρωτοχρονιάτικα και παραμονές του 2000 κάπου στην Αθήνα.

Τα επόμενα χρόνια θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται ότι η Αμερική έχει τους πυραύλους, αλλά η Ευρώπη έχει το ταμείο.

Άλλωστε, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα γνώριζαν και δεν θα καταλάβαιναν ούτε αν τους λέγαμε πως σε τούτο εδώ τον χορό, αυτή την ώρα, ζει κι η ίδια η ευδοκία - διότι κανείς τους δεν σκέφτηκε ποτέ πως κάθε αντρικό κορμί που χορεύει ξημερώματα μονάχο, κρύβει σε κάποια γωνίτσα του μία ευδοκία…".

Πώς ερμηνεύεται η επίσημη τοποθέτηση των υπόλοιπων δυτικοευρωπαϊκών κυβερνήσεων στο δραματικό πρόβλημα του πολέμου και της ειρήνης; Το πρώτο κριτήριο είναι ασφαλώς η εμπεδωμένη αντίληψη που κάθε εθνικό κράτος έχει για τη θέση του στον κόσμο. Έτσι, η Βρετανία με εργατική κυβέρνηση πρωτοστατεί στην φιλοαμερικανική πτέρυγα της Ενωμένης Ευρώπης, ενώ η Γαλλία με συντηρητική κυβέρνηση βρίσκεται στην αντίπαλη πτέρυγα. Το δεύτερο όμως κριτήριο είναι η πολιτική ιδεολογία. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλη περίπτωση κατά την οποία η Ενωμένη Ευρώπη να διχάστηκε τόσο καθαρά με βάση τη διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς. Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Δανία, τέσσερις δεξιές κυβερνήσεις, δεν είναι ασφαλώς τυχαίο. Πιο σημαδιακό όμως είναι ότι το επίμαχο ζήτημα αφορούσε κατά βάθος τη θέση της Ευρώπης στον κόσμο. Αυτή ήταν χωρίς αμφιβολία η σκοπιμότητα της κοινής διακήρυξης. Δεν ήθελαν να πουν ότι οι κυβερνήσεις τους (και οι λαοί τους, άραγε;) είναι υπέρ του πολέμου στο Ιράκ.

Σε αυτήν την περίπτωση θα το δήλωναν καθεμία χωριστά, δεν χρειαζόταν κοινή διακήρυξη. Σκοπός τους ήταν να εξουδετερώσουν τις προσπάθειες να εμφανιστεί η Ευρώπη με δική της φωνή και μάλιστα διαφορετική από εκείνη των ΗΠΑ. Ποτέ ίσως τα τελευταία χρόνια η φυσιογνωμία της Ευρώπης δεν έγινε με τόσο άμεσο, επίκαιρο και δραματικό τρόπο πολιτικό ζήτημα για τους λαούς της ηπείρου μας.

Ποτέ δεν συμπλέχτηκε τόσο στενά και καθαρά με τη διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ας μην μας ξαφνιάζει το γεγονός. Τα επόμενα χρόνια αυτό θα συμβαίνει όλο και συχνότερα.