Παράλογη η καταστροφή σχολικών αιθουσών "Δεν αντέχω αυτή τη ζωή"

Α ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Αγαπητή κ. Ζόννε,

Η κραυγή αγωνίας της 15χρονης στη μητέρα της πριν γυρίσει σπίτι

Κείμενο 1 [Στις δύσκολες περιοχές του δάσους]*

Το ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο, αυτό πια είναι κοινή διαπίστωση.

ΛΙΑ ΝΕΣΦΥΓΕ

[Δώδεκα παιδιά κατασκηνώνουν για τρεις εβδομάδες μέσα σε έναν Εθνικό Δρυμό και μαθαίνουν να ζουν στη φύση. Επίσης, φρονώ ότι είναι κοινή διαπίστωση και το ότι ξέφυγε από τα χέρια του κράτους ο έλεγχος της ευταξίας και της ευνομίας!

"Μαμά, δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορείς να φανταστείς τι είδα και τι έζησα. Δεν μπορώ να συνεχίσω αυτή τη ζωή. Ούτε λεπτό πια. Θέλω να γυρίσω στο σπίτι. Πες μου πού και πότε θα βρεθούμε".

Ο αφηγητής είναι εθελοντής της Δασικής Υπηρεσίας που έχει αναλάβει να τους μάθει τα μυστικά του δάσους.] Τώρα το κακό -χάρη και στην τεχνολογική εξέλιξη- γίνεται ευκολότερα και ανεξέλεγκτα!

"Είναι κρίμα να αφεθεί στην τύχη του ένα παιδί 15 χρόνων. Πρέπει να το βοηθήσουν να επιστρέψει στη ζωή…", λέει η κ. Μαρία

Εκείνη τη νύχτα άρχισαν οι δυνατοί βοριάδες που σηκώνουν κεραμίδια.

Αυτοκίνητα πυρπολούνται, διαμερίσματα ανατινάσσονται, σχολεία καταστρέφονται, ξέχωρα τα' άλλα!

Ήταν την περασμένη Κυριακή το πρωί όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι της κ. Μαρίας.

Όλος ο σταθμός ήταν σε επιφυλακή.

Ληστείες, απαγωγές, φόνοι κλπ.

Ενάμιση μήνα περίμενε.

Όταν αρχίζει η εποχή της ξηρασίας και φυσάνε οι αέρηδες, υπάρχει κίνδυνος πυρκαγιάς στο δάσος.

Και οι δράστες (ιδίως των πυρπολήσεων και των καταστροφών) σπανίως συλλαμβάνονται!

Ένα τηλεφώνημα, μια ειδοποίηση, κάποιο σημάδι για την τύχη της δεκαπεντάχρονης κόρης της.

Τα φυλάκια είχαν διπλές βάρδιες μέρα νύχτα και πρόσεχαν μήπως φανεί καπνός στην περιοχή του Εθνικού Δρυμού. Κι αιτία της διαφυγής των δραστών: η με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα (=τηλεχειριστήριο κλπ.) εκτέλεση κακουργηματικών πράξεων.

Χρειάστηκε να περάσουν δευτερόλεπτα μέχρι να σπάσει το φράγμα της σύγχυσης και της αγωνίας για να μπορέσει να απαντήσει. Ο δυνατός αγέρας δεν τρόμαξε τη μικρή ομάδα των παιδιών που είχε ετοιμαστεί για μια μεγάλη εκδρομή. Βέβαια, μια οποιαδήποτε κακουργηματική πράξη (=εμπρησμός, καταστροφή επίπλων, εργαστηρίων κλπ.) δεν δικαιολογείται, όπως δεν δικαιολογείται και είναι και παράλογη η καταστροφή σχολικών αιθουσών! Επιτέλους, στην άλλη άκρη του ακουστικού ακούστηκε η φωνή της κόρης της. Ο Μαρίνος, ο Νικόλας, η Δέσποινα και η Κασσάνδρα είχαν αποφασίσει να εξερευνήσουν το Φαράγγι του Διαβόλου, μια απ' τις πιο δύσκολες περιοχές του δάσους. Αυτοί οι νέοι, που επιδίδονται με τόση… επιμέλεια σ' αυτό το "σπορ" της σαδιστικής καταστροφής, άραγε δεν αισθάνονται τύψεις γι' αυτό που κάνουν;

Μάνα και κόρη κανόνισαν να συναντηθούν στην Πλατεία των Αγίων Αναργύρων. Δε θέλησαν να πάρουν τίποτα μαζί τους, ούτε φαγητό ούτε νερό.

Δεν γνωρίζουν ότι, καταστρέφοντας ένα θρανίο ή ένα όργανο εργαστηρίου ή σπάζοντας ακόμη κι ένα τζάμι παραθύρου ενός σχολείου, θα κληθούν οι γονείς τους να πληρώσουν τα "σπασμένα" υπό τύπον (νέας) φορολογίας;

"Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς βρήκα τον δρόμο.

Θα έψαχναν να βρουν μόνα την τροφή τους μέσα στο δάσος, όπως έκαναν οι πρωτόγονοι άνθρωποι για χιλιάδες χρόνια. Θέλουν να κάνουν κατάληψη ενός σχολείου, αντιδρώντας έτσι στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση;

Η πλατεία δεν απέχει πολύ από το σπίτι μου και όμως μου φάνηκε ότι έτρεξα χιλιόμετρα.

Η μόνη παραχώρηση που έκαναν ήταν να πάρουν και μένα μαζί τους. Ας κάνουν!

Και αυτό ήταν η αρχή.

Πάλι καλά. Τι καταλαβαίνουν, όμως, καταστρέφοντας κάτι που δεν τους ανήκει;

Το μεγάλο σοκ με περίμενε όταν την είδα".

Είναι αλήθεια ότι είχαν προσαρμοστεί τέλεια μέσα στο φυσικό περιβάλλον και στη ζωή του δάσους.

Οι νέοι μας έχουν το ελαφρυντικό ότι "βράζει το αίμα τους"!

Τι να πει και τι να περιγράψει η κ. Μαρία για την εικόνα που αντίκρυσε.

Είχαν μάθει χίλια δυο πράγματα για τη φύση και τους κινδύνους που καμιά φορά παραμονεύουν.

Ωραία, αλλ' αυτό δεν νομιμοποιεί να ξεσπάνε πάνω στ' άψυχα και να τα κάνουν όλα ρημαδιό!

Μια εικόνα που αποτύπωνε τα σημάδια εμπειρίας στον ενάμιση μήνα περιπλάνησης στην Ομόνοια.

Ο αγέρας δυνάμωσε την ώρα που ξεκινήσαμε. Κάποιος (ο κ. Χριστόδουλος λ.χ.) πρέπει να τους φιλοτιμήσει να παύσουν αυτή την καταστροφική τους τακτική, που όσο πάει, μέρα με τη μέρα, παίρνει πια επικίνδυνες διαστάσεις και τείνει, αυτή η τακτική, να γίνεται… απαραίτητη στις όποιες διεκδικήσεις των νέων μας!

"Είδα ένα άλλο παιδί.

Ο ήλιος μόλις είχε φανεί πάνω στο φρύδι του βουνού.

Αυτή η ζημιογόνος τακτική τους πρέπει να βρεθεί τρόπος (με το καλό, με το φιλότιμο…) να σταματήσει!.. Διαφορετικό από αυτό που ήξερα και που είχα μεγαλώσει δεκαπέντε χρόνια.

Το δάσος ξυπνούσε.

Είναι κρίμα κι άδικο να επιβαρυνόμεθα εμείς οι μεγάλοι για τις (παράλογες) πράξεις κάποιων θερμοκέφαλων νέων!

Αδύνατο, ταλαιπωρημένο, με μαύρους κύκλους στα μάτια.

Ξεκινούσε ο κύκλος της μέρας.

Ευχαριστώ διά την φιλοξενία της παρούσης.

"Πεινάω" ήταν το πρώτο που μου είπε.

Τα φυτά άρχιζαν το θαύμα της φωτοσύνθεσης, τα ζώα και τα πουλιά, οι μέλισσες κι οι πεταλούδες ξεκινούσαν την καθημερινή πάλη τους για τροφή και επιβίωση.

Μετά τιμής

"Δύο ημέρες τώρα δεν έχω βάλει μπουκιά στο στόμα μου"". Είχαμε πολύ δρόμο να κάνουμε.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΛ. ΤΑΤΑΡΙΔΗΣ

Από ένα φαστφουντάδικο τής αγόρασε σάντουιτς που το καταβρόχθισε αμέσως.

Το φαράγγι ήταν ανάμεσα στα δύο βουνά που φαίνονταν στο βάθος.

Πολιτικός συνταξιούχος

"Την άφησα να ηρεμήσει λίγο και μετά πήγαμε μαζί στο Αστυνομικό Τμήμα.

Ήθελε τρεις ώρες γερό περπάτημα για να φτάσεις στην είσοδό του και δύο ώρες για να το περάσεις και να μπορέσεις να πλησιάσεις την άλλη άκρη του.

Ζάκυνθος

Το είχα υποσχεθεί στους αστυνομικούς που με βοήθησαν στην αναζήτηση. Έπρεπε να πηγαίνουμε πάντα κατά το βοριά, για να μη χάσουμε το δρόμο μας. Πίστευα ότι η κόρη μου θα βοηθούσε να βρεθεί και η άλλη κοπέλα, η φίλη της, με την οποία είχαν φύγει μαζί.

- Θα σας οδηγήσω εγώ.

Και αυτό 15 χρονών κορίτσι είναι.

Ξέρω να βρίσκω τα σημεία του ορίζοντα, περηφανεύτηκε ο Νικόλας.

Κρίμα να χαθεί".

- Για να δούμε πώς θα καταλάβεις χωρίς πυξίδα κατά πού πέφτει ο βοριάς, τον πείραξε η Κασσάνδρα.

Η ζωή στο περιθώριο

- Μου έδειξε ο Στέφανος.

Στην Αστυνομία η δεκαπεντάχρονη περιέγραψε όσα είδε τις ημέρες που πέρασε στο περιθώριο της ζωής, στο περιθώριο της Αθήνας.

Βλέπεις τη φλούδα της λεύκας;

Και φαίνεται ότι είδε πολλά, σε κακόφημους δρόμους, σε άθλια δωμάτια σπιτιών, σε ξενοδοχεία όπου πέρασε ατέλειωτες ώρες της απόδρασής της.

Η πλευρά της που βλέπει κατά το βοριά είναι πάντοτε σκληρή, άγρια και σκασμένη, ενώ ο υπόλοιπος κορμός είναι πιο λείος.

Ένα αντεργκράουντ οδοιπορικό για το δεκαπεντάχρονο κορίτσι που ξεκίνησε από μια φτωχογειτονιά στα Μυκονιάτικα και κυνηγώντας χίμαιρες και υποσχέσεις κατέληξε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου της Ομόνοιας. Η Κασσάνδρα κοίταξε εμένα με δυσπιστία.

Μια διαδρομή που σφραγίστηκε από σκληρά σκηνικά με φίλους παγιδευμένους στην ηρωίνη να συσκευάζουν και να διακινούν ναρκωτικές ουσίες, με άνδρες και γυναίκες να περιφέρονται στα ύποπτα στέκια και να εκδίδονται για τη δόση τους. - Έτσι είναι.

Από τις έρευνες για την αναζήτησή της αποκαλύφθηκε επταμελής σπείρα με τον αρχηγό προμηθευτή της που διακινούσε χασίς στην Ομόνοια και λίγο μετά την επιστροφή της οι αστυνομικοί βρήκαν και τη δεκαπεντάχρονη φίλη της.

Έχει δίκιο ο Νικόλας.

Κλεισμένη σε ένα τρισάθλιο δωμάτιο στη Μεταμόρφωση περνούσε και αυτή τις ώρες της, όσο ο φίλος της, χρήστης ναρκωτικών, έλειπε σε "δουλειές".

Αλλά, καλού κακού, ας βάλουμε και κανένα σημάδι, για να βρούμε εύκολα το δρόμο της επιστροφής, χωρίς να χρειαστεί να παίξουμε τους Ινδιάνους, χαμογέλασα.

Τα "έπιπλά" του ήταν βρώμικα στρώματα για να κοιμούνται στο πάτωμα όσοι "φιλοξενούνταν". Με τα μαχαίρια μας χαράζαμε στη φλούδα των δέντρων ένα βέλος με την άκρη του να δείχνει το σημείο απ' όπου ήρθαμε.

Το διαμέρισμα αυτό το είχε νοικιάσει μια Ρωσίδα μπαργούμαν, φίλη του προμηθευτή, για τους "επισκέπτες" και για τους πελάτες. Τα δέντρα από πάνω μας βογκούσαν, καθώς τα τάραζε ο άνεμος? οι κορφές τους έγερναν και χτύπαγαν τα κλαριά τους.

Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Ο αγέρας σφύριζε στ' αυτιά μας, χτυπούσε τα πρόσωπά μας με δύναμη και μας έσπρωχνε προς τα πίσω.

"Έχει αγωνία, επέστρεψε ένα ράκος"

Προχωρούσαμε με δυσκολία.

Σε δρόμους όπως η Ξούθου, η Μενάνδρου, η Ζήνωνος κ.ά., όπου τις νύχτες, όπως έλεγε χαρακτηριστικά αστυνομικός της Ασφάλειας, "δεν τολμάς να στείλεις ούτε γράμμα" περιπλανήθηκαν οι δύο δεκαπεντάχρονες.

Μόλις όμως κατεβήκαμε κατά την κοιλάδα, ο αγέρας κόπασε λίγο, η φύση ημέρεψε.

"Ήταν Σάββατο, στα μέσα Δεκεμβρίου, επέστρεψα από τη δουλειά μου και δεν τη βρήκα" λέει η κ. Μαρία, μητέρα της μίας δεκαπεντάχρονης.

Λίτσα Ψαραύτη, Ανάσες και Ψίθυροι του δάσους, εκδ. Πατάκη, 2002

"Απ' ό,τι φάνηκε το προετοίμαζε μέρες.

* Οι τίτλοι σε αγκύλη είναι επιλογή της συγγραφικής ομάδας.

Είχε μαζέψει κάποια ρούχα και άλλα πράγματα και τα είχε κρύψει στην ταράτσα.

Ερωτήσεις κατανόησης

Αργότερα έμαθα ότι είχε φύγει με την άλλη κοπέλα".

1. Τι διαφορετικό είχε η εκδρομή των τεσσάρων παιδιών από τις συνηθισμένες εκδρομές τους;

Μαζί τους ήταν και δύο αδέλφια, φίλοι τους, από την ίδια περιοχή.

2. Τι καινούριο είχε μάθει ο Νικόλας και πώς θέλησε να χρησιμοποιήσει αυτή τη γνώση του;

"Τρεις μήνες τον γνώριζε.

3. Έχετε επιχειρήσει και εσείς μια παρόμοια εξόρμηση με τους φίλους σας;

Στα μάτια της φαινόταν ο έρωτας της ζωής της. Στα 15 της χρόνια πίστεψε ότι θα ζούσαν μαζί. Και άλλες δύο φορές είχε προσπαθήσει να φύγει, αλλά επέστρεψε ύστερα από λίγες ημέρες. Αυτή τη φορά όμως ήταν σοβαρό. Τον νεαρό αυτόν μια - δυο φορές τον είχα δει. Δεν μου είχε κάνει και την καλύτερη εντύπωση. Στην Αστυνομία όμως έμαθα ποιος ήταν πραγματικά και τι μπλεξίματα είχε".

Οι τόποι διαμονής

Η κ. Μαρία πήγε αμέσως στην Αστυνομία και είπε όσα ήξερε για την αναζήτηση της κόρης της. Στο χρονικό διάστημα της απόδρασης η δεκαπεντάχρονη και ο φίλος της άλλαξαν τέσσερις φορές τόπους διαμονής. Για μικρό χρονικό διάστημα και οι τέσσερις έμεναν στο σπίτι της Μεταμόρφωσης. Μέχρι που χώρισαν οι δρόμοι τους και η δεκαπεντάχρονη με τον φίλο της επέστρεψαν σε ένα ξενοδοχείο της Ομόνοιας.

"Στα χαρτιά υπέγραψε ο νεαρός. Αν είχε κοπέλα μαζί του δεν πρόσεξα. Και να την είδα πώς να καταλάβω αν ήταν ανήλικη. Όσο έμειναν εδώ δεν αντιλήφθηκα τίποτα το ύποπτο", λέει ο ξενοδόχος. "Αργότερα έμαθα ότι συνέλαβαν τον νεαρό".

Τις δύο κοπέλες τις άφηναν στα δωμάτια όσες ώρες εκείνοι έλειπαν στη διακίνηση για να εξοικονομήσουν χρήματα για τη δόση τους. Αυτά μπόρεσε και μου είπε η κόρη μου.

Ψυχολογική στήριξη

"Το παιδί είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Φοβάται, έχει αγωνία. Επέστρεψε ένα ράκος", λέει η μητέρα της δεκαπεντάχρονης. "Δεν επιμένω να μου πει τι έγινε.

Όσα μπόρεσε τα είπε στην Αστυνομία. Με διαβεβαίωσαν ότι το παιδί μου κρατήθηκε μακριά από τα ναρκωτικά και ότι δεν το έμπλεξαν σε άλλες καταστάσεις. Στην ψυχολογική κατάσταση όπου βρίσκεται δεν μπορώ να τη βοηθήσω. Χρειάζεται ψυχολογική στήριξη από ειδικούς. Δεν θα έπρεπε να είχε έρθει ήδη μια κοινωνική λειτουργός, ένας ψυχολόγος; Είναι κρίμα να αφεθεί στην τύχη του ένα παιδί 15 χρονών. Πρέπει να το βοηθήσουν να επιστρέψει στη ζωή. Εμένα πια αυτή είναι η αγωνία μου. Η αγωνία για το αύριο της κόρης μου. Θα περιμένω να περάσει αυτή η καταιγίδα και θα το απομακρύνω από αυτό το σπίτι, από αυτή τη γειτονιά".

Πολύτεκνη, η κ. Μαρία ούτως ή άλλως καθημερινά βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλά προβλήματα. Η ίδια εργάζεται ως καθαρίστρια και ο σύζυγος της είναι εργάτης στο μεροκάματο. "Έχουμε άλλα τρία παιδιά, μικρότερα. Με μεγάλη δυσκολία τα φέρνουμε βόλτα. Το επίδομα των 200 ευρώ που παίρνουμε το δίμηνο δεν βοηθάει. Σε νοίκι μένουμε, ούτε κεραμίδι δεν έχουμε δικό μας. Και στην οικογένεια της άλλης κοπέλας τα πράγματα είναι δύσκολα. Μια χήρα γυναίκα είναι με τρία παιδιά".