• Μπολιάζω· ενώνω, προσαρμόζω κ. σε κ., συγκολλώ:
  • (Ιερακοσ. 482^30‑1)·
  • (μεταφ.):
    • ει δε τις εγκεντρίσειε και τούτον (ενν. τον λόγον) τεχνηέντως … (Γλυκά, Αναγ. 95).

[αρχ. εγκεντρίζω]

• Μπολιάζω·
  • (εδώ μεταφ.):
    • ηθέλησες εξ ευγενούς κλάδου να εκκεντρώσεις το γένος το ημέτερον (Αιτωλ., Βοηβ. 30).

[<πρόθ. εκ + κεντρώνω. Η λ. τον 11. αι. (‑όω, LBG)]

• 1) Τσιμπώ:
  • τον εκέντρισαν (ενν. τα μελίσσια) κι ήθελαν να τον φάσι (Αιτωλ., Μύθ. 85⁸).
• 2) Μπολιάζω:
  • δύο ρίζες ελιοπούλες … εκέντρισεν (Βαρούχ. 85¹⁰).

[αρχ. κεντρίζω. Η λ. και σήμ.]

• I. Ενεργ.
  • Α´ Μτβ.
    • 1) (Προκ. για έντομα) κεντρίζω:
      • (Αιτωλ., Μύθ. 51⁶).
    • 2) (Προκ. για βάτο) τσιμπώ, αγκυλώνω:
      • (Αιτωλ., Μύθ. 8⁹).
    • 3) (Προκ. για δέντρο) μπολιάζω:
      • (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 36^v).
  • Β´ (Αμτβ.) ξεφυτρώνω, «ξεπετιέμαι» προς τα πάνω:
    • Τρία κλωνάρια τρίλογα θέλουσι ξεφυτρώσει, … τρεις κορφές, τρεις ρίζες θε κεντρώσει (Χούμνου, Κοσμογ. 372).
• II. Μέσ.
  • 1) Πλήττομαι, πληγώνομαι:
    • εκεντρώθη η ψυχή τους εις τα κάλλη της (ενν. της κόρης) (Διγ. Άνδρ. 377²⁴).
  • 2) Ερεθίζομαι:
    • τόν αγαπώ είδα στυγνόν, της μάχης κεντρωμένον (Ερωτοπ. 398).

[αρχ. κεντρόω. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]

• Μπολιάζω σ’ άλλο δένδρο·
  • (εδώ σε μεταφ.):
    • προς οίου δένδρου φύσιν μετεγκεντρίσας εμαυτόν … εξημερώθην (Γλυκά, Στ. Β́ 111).

[<πρόθ. μετά + εγκεντρίζω. Η λ. τον 7. αι.]