Κατά τον Saladin (2000, 47, 50):
Ο Χρυσολωράς δίδαξε στη Φλωρεντία από το 1397 ως το 1400, μετά έφυγε για την Παβία και το Μιλάνο, προσκεκλημένος των Sforza. Τα μαθήματά του είχαν αξιοσημείωτη επιτυχία και έπαιξε έναν πραγματικά θεμελιακό ρόλο γιατί εισήγαγε την ανθρωπιστική παιδαγωγική των ελληνικών, την ίδια εποχή που το μεγάλο κύμα των μεταφράσεων παρείχε κατά τη διάρκεια του αιώνα στη Δύση το σύνολο περίπου της διασωσμένης αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας. […] Ο Χρυσολωράς εκπαίδευσε τον αστερισμό των ιταλών ελληνιστών της «πρώτης γενιάς», από τους οποίους οι πιο ξακουστοί ήταν οι Palla Strozzi, Uberto Decembrio, Pier Paolo Vergerio, Leonardo Bruni, Filelfe, Guarino, Giovanni Aurispa κλπ.
(Οφείλουμε να προσθέσουμε πως καρπός των προσπαθειών του Xρυσολωρά για τη διδασκαλία των ελληνικών αποτέλεσε και η συγγραφή των Ερωτημάτων, έργο το οποίο θα καταστεί σημείο αναφοράς γραμματικού εγχειριδίου για πολλές γενεές δυτικών λογίων και ελληνιστών κατά την Αναγέννηση).
Τα ελληνικά απέκτησαν γρήγορα αυτόνομη ύπαρξη στην Ιταλία: ο Vittorino από το Feltre άνοιξε στην Μάντουα το 1423 ένα σχολείο όπου η διδασκαλία των ελληνικών αποτελούσε μέρος των υποχρεωτικών μαθημάτων και ο Guarino από τη Βερόνα έκανε το ίδιο στη Φερράρα το 1430. Στη Φλωρεντία, ο Giovanni Aurispa εξασφάλισε την έδρα του Χρυσολωρά στο Studio το 1425 […]. Μπορούμε επομένως να θεωρήσουμε ότι το μπόλιασμα είχε συντελεστεί στη διάρκεια μιας γενιάς.