Aν ο Άφοβος είχε την πρόθεση, κύριοι δικαστές, να ενεργήσει δίκαια ή να αναθέσει τις μεταξύ μας διαφορές στη διαιτησία φίλων, δεν θα χρειαζόταν να προκύψουν ούτε αγωγές ούτε προβλήματα· γιατί θα αρκούσε να μείνουμε πιστοί στις αποφάσεις στις οποίες θα κατέληγαν, οπότε δεν θα είχα καμιά αντιπαράθεση μαζί του. Kαθώς, όμως, αυτός απέφυγε να αποφασίσουν για τις δικές μας διαφορές όσοι τις ξέρουν με λεπτομέρειες, και κατέφυγε σε εσάς που δεν τις γνωρίζετε συγκεκριμένα, αναγκαστικά θα επιχειρήσω να βρω το δίκιο μου ενώπιόν σας σε σχέση με αυτόν. Δεν μου διαφεύγει, βέβαια, κύριοι δικαστές, ότι είναι δύσκολο να εμπλέκεται κανείς σε μια δικαστική διαμάχη με αντικείμενο ολόκληρη την περιουσία του εναντίον ανθρώπων που και ικανότητες έχουν στον λόγο και δυνατότητες στην κατάλληλη προετοιμασία, ενώ κανείς στερείται παντελώς από εμπειρία απέναντι σε δυσκολίες λόγω του νεαρού της ηλικίας του· παρόλα αυτά, αν και βρίσκομαι σε κατά πολύ μειονεκτικότερη θέση, τρέφω πολλές ελπίδες και από εσάς να πετύχω μια δίκαιη απόφαση, και στο μεταξύ να αναφερθώ διεξοδικά σε όσα έχουν συμβεί, και να μιλήσω ο ίδιος επαρκώς, ώστε να μην σας μείνουν κενά ούτε στο παραμικρό και να είστε ενημερωμένοι σε σχέση με ό,τι θα χρειαστεί προκειμένου να ψηφίσετε. Σας παρακαλώ, όμως, κύριοι δικαστές, να με ακούσετε με ευνοϊκή διάθεση, και αν σας φαίνομαι ότι αδικούμαι, να με υποστηρίξετε σύμφωνα με τη δικαιοσύνη. Θα είμαι, κατά το δυνατόν, σύντομος. Kαι εγώ, λοιπόν, θα επιχειρήσω να σας ενημερώσω ξεκινώντας από τα γεγονότα από τα οποία κάθε άλλο παρά δύσκολο θα είναι να πληροφορηθείτε για την υπόθεση.

^[1] Εάν μεν ήθελεν ο Άφοβος, ω άνδρες δικασταί, να είναι δίκαιος ή να εμπιστευθή την διαφοράν μας εις τους συγγενείς και φίλους, δεν θα υπήρχεν ανάγκη δικών και ενοχλήσεων· διότι θα ήτο αρκετόν να υποταχθώμεν εις τας αποφάσεις αυτών, και δεν θα υπήρχεν καμμία διαφορά μεταξύ ημών και εκείνων. Επειδή δε εκείνος, τους μεν γνωρίζοντας σαφώς τας υποθέσεις μας απέφυγεν, ώστε να μη αποφασίσουν τίποτε περί αυτών, προσέφυγε δε εις σας, οι οποίοι ουδέν γνωρίζετε σαφώς περί της υποθέσεώς μας, είναι ανάγκη να προσπαθήσωμεν ενώπιόν σας να εύρωμεν το δίκαιόν μας.

^[2] Γνωρίζω μεν λοιπόν, ω άνδρες δικασταί, ότι είναι δύσκολον να αποδυθώ εις αγώνα δι' όλην την περιουσίαν μου προς άνδρας και ικανούς να ομιλούν και δυναμένους να εφευρίσκουν δικονομικούς τύπους, εγώ ο οποίος είμαι τελείως άπειρος των πραγμάτων ένεκα της ηλικίας μου· αλλ' όμως, καίτοι είμαι πολύ κατώτερος τούτων, έχω πολλάς ελπίδας και εκ μέρους υμών να επιτύχω τα δίκαια και όσον τουλάχιστον διά να διηγηθώ τα όσα έχουν γίνει, ελπίζω ότι και εγώ ο ίδιος θα ομιλήσω αρκούντως, ώστε μηδέ κατά την ελαχίστην λεπτομέρειαν να αγνοήσετε τα πράγματα, διά τα οποία πρέπει να εκφέρετε την γνώμην σας.

^[3] Σας παρακαλώ δε, ω άνδρες δικασταί, να με ακούσετε με εύνοιαν και αν σας φαίνωμαι ότι έχω αδικηθεί να με βοηθήσετε να εύρω το δίκαιόν μου, θα ομιλήσω δε όσον δύναμαι συντομώτατα. Από όπου λοιπόν σεις ευκολώτατα θα κατανοήσετε την υπόθεσιν, από εκεί και εγώ θα αρχίσω πρώτον να σας διαφωτίζω.