ΣΩ. Ανάγκη λοιπόν ο έμπειρος ρήτωρ να είναι δίκαιος, ο δε δίκαιος να θέλη να πράττη δίκαια;

ΓΟΡ. Είναι φανερόν.

[ΣΩ. Ποτέ λοιπόν δεν θα θελήση ο πράγματι δίκαιος ν' αδικήση.

ΓΟΡ. Κατ' ανάγκην.

ΣΩ. Κατά ταύτα λοιπόν ο ρήτωρ πρέπει να είναι δίκαιος.

ΓΟΡ. Ναι.

ΣΩ. Ουδέποτε λοιπόν ο ρήτωρ θα θελήση ν' αδική.

ΓΟΡ. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον.]

ΣΩ. Ενθυμείσαι, λοιπόν, ότι ολίγον πρωτύτερα έλεγες, ότι δεν πρέπει να κατηγορώμεν τους διδασκάλους της γυμναστικής, ούτε να εξορίζωμεν αυτούς εκ των πόλεων, εάν ο πυγμάχος κάμνη κατάχρησιν της πυγμαχίας και αδική; Επίσης και διά τον αυτόν λόγον και ο ρήτωρ, εάν χειρίζεται την ρητορικήν κατά τρόπον άδικον, δεν πρέπει να κατηγορώμεν τον διδάξαντα, ούτε και να τον εξορίζωμεν εκ της πόλεως, αλλ' εκείνον που αδικεί και δεν κάμνει καλήν χρήσιν της ρητορικής; Ελέχθησαν ταύτα ή όχι;

ΓΟΡ. Ελέχθησαν.

ΣΩ. Τώρα ο λόγος έφερε να διαπιστώσωμεν ότι ο ρήτωρ ποτέ καμίαν φοράν δεν ημπορεί να διαπράξη αδικίαν. Είναι αλήθεια ή όχι;

ΓΟΡ. Είναι φανερόν.

ΣΩ. Και εν αρχή της συζητήσεώς μας, Γοργία, ελέχθη ότι η ρητορική ασχολείται περί λόγους, ουχί αναφερομένους εις το άρτιον και το περιττόν, αλλά εις το δίκαιον και το άδικον. Δεν είναι έτσι;

ΓΟΡ. Ναι.

ΣΩ. Εγώ λοιπόν, ενώ συ έλεγες αυτά, διεσαφήνισα ότι η ρητορική ουδέποτε δύναται να είναι άδικον πράγμα, αφού βέβαια αύτη ομιλεί πάντοτε περί δικαιοσύνης· όταν όμως ολίγον κατόπιν, έλεγες ότι ο ρήτωρ δύναται να κάμη κακήν χρήσιν της ρητορικής, τότε εξεπλάγην, επειδή δε εσκέφθην ότι αι διαβεβαιώσεις σου δεν συμφωνούν μεταξύ των, είπον εκείνους τους λόγους, ότι δηλ., αν μεν θεωρής κέρδος το να ελέγχεσαι, όπως εγώ, αξίζει τον κόπον να συζητούμεν, αν όμως όχι, ν' αφήσωμεν την συζήτησιν κατά μέρος. Κατόπιν όμως είδες και συ ο ίδιος, κατά την εξέτασιν του θέματος, ότι ο λόγος έφερε να παραδεχθώμεν ότι είναι αδύνατον ο ρήτωρ να κάμη κακήν χρήσιν της ρητορικής και να θέλη ν' αδική. Ταύτα λοιπόν, πώς τέλος πάντων έχουν, μα τον κύνα, Γοργία, είναι αντικείμενον ουχί μικράς συνδιαλέξεως, ώστε επαρκώς να σκεφθώμεν περί αυτών μέχρι τέλους.

ΣΩΚΡ. [Είναι ανάγκη λοιπόν ο ρήτωρ να είναι δίκαιος, ο δε δίκαιος να επιθυμή να πράττη δίκαια.

ΓΟΡΓ. Έτσι φαίνεται].

ΣΩΚΡ. Ουδέποτε λοιπόν θα θελήση ο δίκαιος να αδική.

ΓΟΡΓ. Ανάγκη είναι (ουδέποτε ο δίκαιος να θελήση να αδική).

ΣΩ. Ο δε ρήτωρ σύμφωνα με όσα λέγομεν είναι ανάγκη να είναι δίκαιος.

ΓΟΡΓ. Ναι.

ΣΩ. Ουδέποτε λοιπόν θα θελήση ο ρήτωρ να αδική.

ΓΟΡΓ. Φαίνεται ότι όχι.

ΣΩΚΡ. Ενθυμείσαι λοιπόν ότι προ ολίγου έλεγες πως δεν πρέπει να κατηγορή κανείς τους γυμναστάς, ούτε να τους διώχνει από τας πόλεις, εάν ο πυγμάχος δεν πυγμαχή σύμφωνα με τους κανόνας της τέχνης του αλλά αδική; Επίσης δε έλεγες ότι, και αν ο ρήτωρ κάμνη κακήν χρήσιν της ρητορικής, δεν πρέπει να κατηγορώμεν τον διδάξαντα μηδέ να τον εκδιώκωμεν από τάς πόλεις, αλλά τον αδικούντα και κάμνοντα κακήν χρήσιν της ρητορικής; Ελέχθησαν ταύτα ή όχι;

ΓΟΡΓ. Ελέχθησαν.

ΣΩΚΡ. Τώρα όμως ο ίδιος ούτος ο ρήτωρ φαίνεται ως μηδέποτε δυνάμενος ν' αδικήση ή όχι;

ΓΟΡΓ. Φαίνεται.

ΣΩΚΡ. Και εις την αρχήν της συζητήσεώς μας ελέγετο, Γοργία, ότι η ρητορική ασχολείται με λόγους ουχί τους αφορώντας το άρτιον και το περιττόν, αλλά το δίκαιον και άδικον· έτσι δεν είναι;

ΓΟΡΓ. Ναι.

ΣΩΚΡ. Εγώ λοιπόν, όταν συ τότε έλεγες ταύτα, ενόμισα ότι ουδέποτε η ρητορική θα είναι άδικον πράγμα, η οποία πάντοτε περί δικαιοσύνης ομιλεί· επειδή δε ολίγον ύστερον έλεγες ότι είναι δυνατόν ο ρήτωρ να κάμνῃ χρήσιν της ρητορικής εις αδίκους πράξεις, απορήσας και νομίσας ότι τα λεγόμενα δεν συμφωνούν είπον εκείνους τους λόγους, ότι εάν θεωρής ότι είναι κέρδος να ελέγχεται κανείς, όπως εγώ το θεωρώ, αξίζει να εξακολουθήσωμεν την συζήτησιν, άλλως και δεν το θεωρής κέρδος, να την διακόψωμεν· όταν δε ύστερον εξετάσαμεν προσεκτικώτερον το ζήτημα, βλέπεις πλέον και συ ο ίδιος ότι παραδεχόμεθα πάλιν ότι είναι αδύνατον ο ρήτωρ να κάμνη χρήσιν της ρητορικής ειςαδίκους πράξεις και να θέλη να αδική· χρειάζεται λοιπόν, μα τον κύνα, Γοργία, μακρά συζήτησις διά να σκεφθώμεν και καθορίσωμεν ικανοποιητικά το ζήτημα τούτο.