Αλλά και πέρα από το ζήτημα της φήμης, Αθηναίοι, δε μου φαίνεται ότι είναι δίκαιο να παρακαλάει κανείς το δικαστή, ούτε να αθωώνεται με παρακάλια, αλλά να εξηγεί την ουσία της υπόθεσης και να πείθει. Γιατί δεν κάθεται στη θέση του ο δικαστής για αυτό το σκοπό, για να κάνει χάρες κατά την απονομή του δικαίου, αλλά για να κρίνει αντικειμενικά· και ορκίστηκε όχι να κάνει χάρες σε όποιον θέλει, αλλά να δικάζει σύμφωνα με τους νόμους. Έτσι λοιπόν δεν πρέπει ούτε εμείς οι κατηγορούμενοι να σας συνηθίζουμε στην επιορκία, ούτε εσείς να τη συνηθίζετε. Γιατί σε αυτή την περίπτωση και οι μεν και οι δε θα δείχναμε ασέβεια προς τους θεούς. Μην έχετε επομένως την απαίτηση, Αθηναίοι, να συμπεριφερθώ σε σας με τρόπο που πιστεύω ότι ούτε ωραίος είναι, ούτε δίκαιος, ούτε αρέσει στους θεούς· προπαντός, μα το Δία, από τη στιγμή που με μήνυσε για ασέβεια αυτός εδώ ο Μέλητος. Γιατί σαφέστατα, αν σας έπειθα και σας βίαζα με παρακάλια να παραβείτε τον όρκο σας, θα σας δίδασκα να μην πιστεύετε στην ύπαρξη των θεών και, πράγματι, με την απολογία μου θα επέρριπτα ο ίδιος στον εαυτό μου την κατηγορία ότι δεν πιστεύω στους θεούς. Αλλά αυτό πολύ απέχει από την αλήθεια. Γιατί πιστεύω, Αθηναίοι, πολύ περισσότερο από ό,τι οποιοσδήποτε από τους κατήγορους μου, και αφήνω εσάς και το θεό να με κρίνετε και να αποφασίσετε ποιο είναι το καλύτερο να γίνει για μένα και για σας.

Αλλά, άνδρες, πέρα από τη φήμη, δεν μου φαίνεται πως είναι δίκαιο να παρακαλεί κανένας τον δικαστή και παρακαλώντας τον να αθωώνεται, αλλά να του εξηγεί και να τον πείθει. Γιατί ο δικαστής δεν κάθεται γι' αυτό τον σκοπό στην έδρα, για να απονέμει τη δικαιοσύνη κάνοντας χάρη, αλλά για να κρίνει σύμφωνα με τους νόμους. Και μάλιστα δεν έχει ορκιστεί ότι θα κάνει χάρη σε όποιον τυχόν του αρέσει, αλλά ότι θα δικάζει σύμφωνα με τους νόμους. Επομένως μήτε εμείς πρέπει να σας εθίζουμε να γίνεστε παραβάτες του όρκου σας [επίορκοι] μήτε εσείς να συνηθίζετε. Γιατί ούτε εμείς ούτε εσείς θα πράτταμε σύμφωνα με τη θέληση των θεών. Μην έχετε λοιπόν την αξίωση από μένα, άνδρες Αθηναίοι, ότι πρέπει να πράττω ενώπιόν σας τέτοια, τα οποία κρίνω ότι δεν είναι ούτε καλά ούτε δίκαια ούτε ευσεβή, αφού εξάλλου, μα τον Δία, κατηγορούμαι από αυτόν εδώ τον Μέλητο για ασέβεια. Γιατί προφανώς, αν προσπαθήσω να σας πείσω και σας παρασύρω με τις παρακλήσεις μου, αν και έχετε δώσει όρκο, θα σας δίδασκα να μην πιστεύετε ότι υπάρχουν θεοί και με την απολογία μου θα κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι δεν πιστεύω στους θεούς. Άλλα κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει. Γιατί και στους θεούς πιστεύω, άνδρες Αθηναίοι, όσο κανένας κατήγορός μου, και αναθέτω σ' εσάς και στον θεό να κρίνετε για μένα όπως πρόκειται να είναι το καλύτερο και για μένα και για σας.

Άσχετα πάντως με την κακή φήμη, κύριοι, έχω τη γνώμη πως δεν είναι και δίκαιο να παρακαλεί κανείς το δικαστή ούτε με τα παρακάλια να αθωωθεί, αλλά να τον διαφωτίζει και να τον πείθει. Γιατί ο δικαστής δεν ανεβαίνει στην έδρα γι' αυτό, να παραβλέπει το δίκαιο κάνοντας χατίρια, αλλά να κρίνει το δίκαιο και το άδικο και έχει δώσει όρκο όχι να χαρίζεται στον ένα και στον άλλο, αλλά να δικάζει σύμφωνα με τους νόμους. Δεν πρέπει λοιπόν ούτε εμείς να σας συνηθίζουμε να καταπατάτε τον όρκο σας ούτε εσείς να το καθιερώσετε· γιατί έτσι ούτε εσείς ούτε και εμείς θα είμαστε ευσεβείς. Λοιπόν, άντρες Αθηναίοι, μην έχετε την αξίωση πως πρέπει εγώ να κάνω τέτοια πράγματα ενώπιόν σας, τα οποία νομίζω δεν είναι ούτε καλά ούτε δίκαια ούτε όσια και μάλιστα αφού, μα το Δία, κατηγορούμαι για ασέβεια από τούτον εδώ, το Μέλητο! Γιατί, αν σας έπειθα και με τα παρακάλια μου σας εξωθούσα να παραβείτε τον όρκο που δώσατε, σαφώς και θα σας δίδασκα να μην πιστεύετε πως υπάρχουνθεοί και στην πραγματικότητα με την απολογία μου θα κατηγορούσα τον εαυτό μου, πως δεν πιστεύω δηλαδή σε θεούς! Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Και γιατί πιστεύω σε θεούς, άντρες Αθηναίοι, όσο κανείς από τους κατηγόρους μου, και αναθέτω τον εαυτό μου σε σας και στην κρίση του θεού, που θα είναι η καλύτερη και για μένα και για σας.