Μτφρ. Κ. Βάρναλης. [1939] χ.χ. Ξενοφών. Απομνημονεύματα. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια. Ι–ΙΙ. Αθήνα: Ζαχαρόπουλος.
Απ' εκείνους δε που γνωρίζουν τον Σωκράτην οποίος ήτο, όλοι, επειδή επιθυμούν την αρετήν ακόμη και τώρα περισσότερον από κάθε άλλο πράγμα διηνεκώς τον ποθούν, διότι ήτο ωφελιμώτατος διά την άσκησιν της αρετής. Κατά την κρίσιν μου λοιπόν, επειδή ήτο τοιούτος, όπως εγώ τον έχω διηγηθή, δηλαδή ευσεβής μεν τόσον, ώστε τίποτε να μη κάμνη χωρίς την γνώμην των θεών, δίκαιος δε τόσον, ώστε αφ' ενός μεν να μη βλάπτη κανένα ούτε κατ' ελάχιστον αφ' ετέρου δε να ωφελή πάρα πολύ όσους τον συνανεστρέφοντο, εγκρατής δε τόσον, ώστε ποτέ να μη προτιμά το ευχάριστον αντί του ωφελίμου, φρόνιμος δε τόσον ώστε να μη σφάλλη, όταν έκρινε, ποία είναι τα καλύτερα και ποία είναι τα χειρότερα πράγματα, μηδέ να έχη την ανάγκην του άλλου, αλλά να επαρκή μόνος του εις την γνώσιν τοιούτων πραγμάτων, ικανός δε και διά λόγου να τα εξηγήση και να δώση τους ορισμούς των, ικανός δε και τους άλλους να δοκιμάση και να τους εξελέγξη, όταν έκαμναν σφάλματα, και να τους προτρέψη εις την αρετήν και την καλοκαγαθίαν, μου εφαίνετο, ότι ήτο τοιούτος, οποίος ημπορεί να είναι άριστος και ευτυχέστατος ανήρ. [Εάν δε εις κανένα δεν είναι αυτά αρεστά, αφού παραβάλη τον χαρακτήρα των άλλων προς αυτά τα προτερήματα του Σωκράτους, ας κρίνη κατόπιν περί αυτού].
Μτφρ. Ε.Γ. Παντελάκης. 1937. Ξενοφώντος Απομνημονεύματα (Ο βίος και η φιλοσοφία του Σωκράτους). Αρχαίον κείμενον, εισαγωγή, μετάφρασις, σημειώσεις. Αθήνα: Πάπυρος.
Εξ εκείνων δε, οίτινες εγνώριζον τον Σωκράτη ποίος ήτο, οι επιθυμούντες την αρετήν όλοι ακόμη και τώρα ποθούσι πάντοτε υπέρ πάντα άλλον εκείνον, διότι ήτο ωφελιμώτατος εις την της αρετής επιμέλειαν. Κατά την ιδικήν μου λοιπόν κρίσιν τοιούτος ων, οποίον εγώ έχω διηγηθή, ευσεβής μεν ούτως, ώστε μηδέν να πράττη άνευ της γνώμης των θεών, δίκαιος δε ούτως, ώστε να μη βλάπτη μεν κανένα ουδέ κατά μικρόν, να ωφελή δε τα μέγιστα τους συναναστρεφομένους αυτόν, εγκρατής δε, ώστε μηδέποτε να προτιμά το ευχαριστότερον αντί του ωφελιμωτέρου, φρόνιμος δε, ώστε να μη αποτυγχάνη κρίνων τα καλύτερα και τα χειρότερα, μηδέ άλλου να έχη ανάγκην, αλλά να επαρκή εις την γνώσιν τούτων, ικανός δε και προφορικώς να είπη και να δώση τον κατάλληλον ορισμόν εις τα τοιαύτα, ικανός δε και άλλους να δοκιμάση και τους σφαλλομένους να ελέγξη και να προτρέψη αυτούς εις την αρετήν και την καλοκαγαθίαν, εις εμέ λέγω εφαίνετο ότι είναι τοιούτος, οποίος ημπορεί να είναι ανήρ άριστος και ευδαιμονέστατος. Εάν δε εις τινά δεν αρέσουν αυτά, παραβάλλων το ήθος των άλλων προς ταύτα, ούτω ας εκφέρη την κρίσιν του έπειτα.