Μτφρ. Ε.Κ. Βενιζέλος. [1940] 1960. Θουκυδίδου Ιστορίαι. Ι–ΙΙ. 2η έκδ. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας. (1η έκδ. Οξφόρδη: Οxford University Press).

[7.8.1] Ο Νικίας, μαθών τούτο και βλέπων ότι η δύναμις του εχθρού και αι ιδικαί του στενοχωρίαι ηύξαναν καθ΄εκάστην , έστελλε και αυτός εις τας Αθήνας πλήρη έκθεσιν της καταστάσεως, όπως είχε πράξει πολλάκις και προηγουμένως, αλλά με μεγαλητέραν τώρα λεπτομέρειαν. Διότι επίστευεν, ότι η κατάστασις ήτο κρίσιμος και ότι καμμία δεν υπήρχε σωτηρία, εφόσον το ταχύτερον ή τους ανακαλέσουν ή τους στείλουν σοβαράς ενισχύσεις. [7.8.2] Και επειδή εφοβείτο μήπως οι αγγελιαφόροι του, είτε εξ ανικανότητος να ομιλήσουν, όπως πρέπει, είτε ένεκα ασθενείας μνήμης, είτε ένεκα της επιθυμίας να φανούν ευχάριστοι εις το πλήθος, δεν ανακοινώσουν την αληθή κατάστασιν, έγραψεν επιστολήν, νομίζων, ότι δια του τρόπου τούτου οι Αθηναίοι, μανθάνοντες όσον το δυνατόν ακριβέστερον τας σκέψεις του, χωρίς αυταί να παραμορφωθούν υπό του αγγελιαφόρου, θα δυνηθούν να κρίνουν καλλίτερον περί της αληθούς καταστάσεως. [7.8.3] Και οι μεν ορισθέντες αγγελιαφόροι ανεχώρησαν φέροντες την επιστολήν και προφορικάς παραγγελίας του Νικίου προς ανακοίνωσιν, ενώ αυτός την περί του στρατοπέδου μέριμνάν του συνεκέντρωσε του λοιπού εις την εξασφάλισίν του δι' αμυντικής μάλλον τακτικής, παρά εις την ανάληψιν εκουσίων κινδύνων δε επιθετικής τοιαύτης.

Μτφρ. Ε. Λαμπρίδη. 1962. Θουκυδίδου Ιστορία. Πρόλογος, μετάφραση, σχόλια. Εισαγωγή: Ι.Θ. Κακριδής. Ι–IV. Αθήνα: Γκοβόστης.

[7.8.1] O Νικίας πάλι, που τ' αντιλαμβανόταν ολ' αυτά κ' έβλεπε κάθε μέρα να μεγαλώνει η δύναμη των εχτρών και να χειροτερεύει η δική του θέση, έστελνε κι αυτός συνέχεια μηνύματα στην Αθήνα, έχοντας και προτήτερα αναφέρει τις λεπτομέρειες του τι γινόταν, κι ακόμα περισσότερο τώρα, γιατί έκρινε πως βρισκότανε σε πολύ επικίντυνη θέση και πως αν οι Αθηναίοι δεν τον ανακαλούσαν το γρηγορότερο, ή δεν του έστελναν το ίδιο γρήγορα κι άλλο στρατό, κι όχι μικρό, δεν ήταν ελπίδα να σωθούνε. [7.8.2] Κ' επειδή φοβόταν μήπως αυτοί που έστελνε, είτε από ανικανότητα να εκθέσουν την κατάσταση πειστικά, είτε επειδή δε θα θυμούνταν ακριβώς τι έπρεπε να πουν, είτε τέλος για να φάνουν ευχάριστοι στο πλήθος, δε μεταδώσουν την αληθινή κατάσταση των πραγμάτων, έγραψε ένα γράμμα, νομίζοντας πως μ' αυτόν τον τρόπο θα μάθαιναν οι Αθηναίοι καλύτερα τις απόψεις του και θα μπορούσαν να συσκεφθούν βασισμένοι στην πραγματικότητα, χωρίς να διαστρεβλωθεί η αλήθεια διόλου από τους αγγελιαφόρους. [7.8.3] Έφυγαν λοιπόν οι αποσταλμένοι με τη γραμμένη αναφορά του και με τις εντολές του ως για το τι έπρεπε να πουν· αυτός στο μεταξύ φρόντιζε για την κατάσταση του στρατού, με τη γενική πρόθεση να περιφρουρεί μάλλον την ασφάλειά του παρά να τους ρίξει σε μάχη από δική του πρωτοβουλία.